Sono le otto e mezza di sera e fa ancora molto caldo. La gente continua ad arrivare in piazza Syntagma. Molte bancarelle vendono souvlaki, birra e bibite, come fanno sempre durante i festival. Sarà una lunga serata, fino a quando il Parlamento non terminerà le discussioni e voterà. Mando degli SMS agli amici per incontrarci e stare insieme. Ne trovo alcuni e cominciamo a parlare. Facciamo il giro della piazza e io fotografo gli striscioni. Saliamo la scalinata che porta al Parlamento. C’è tantissima gente. Vedo dei giovani seduti a parlare fuori dall’edificio, sotto gli oleandri, con un caffè in mano. Continuo a incontrare amici.

Sulla sinistra della strada principale fuori dal Parlamento vedo i black block.  Non sono più di venti o trenta e portano già le maschere antigas. Chiamo mio fratello a Creta per raccontarglielo. Mi sposto verso la destra dell’edificio e vedo la polizia. Erano scomparsi nelle manifestazioni degli ultimi mesi; ora sono tornati e si muovono verso il Parlamento a ranghi serrati. Ancora una volta la polizia lo protegge. I manifestanti si rivolgono a loro con gli altoparlanti: “Chiediamo alla polizia di andarsene. Siamo gente semplice, disoccupati, senza assicurazione sanitaria e siamo venuti per manifestare in modo pacifico contro l’austerity e ogni nuovo Memorandum. Per favore, andatevene.” L’atmosfera mi ricorda altri momenti del passato recente, momenti che pensavo di essermi lasciata alle spalle. Nel giro di tre minuti ci sono Molotov e lacrimogeni dappertutto. Non so che tipo di lacrimogeni ci abbiano tirato addosso, inseguendoci per venti isolati, ma mi bruciano ancora gli occhi. La manifestazione si è dispersa. Lo spettacolo è stato perfetto. La gente è scoppiata in lacrime di indignazione.

Questa è una sconfitta maggiore del nuovo Memorandum approvato in Parlamento e diventato legge. Le leggi si possono abrogare, cambiare o non applicare, se violano i diritti umani e la democrazia. La non collaborazione è già sicura e non sono solo io a dirlo. Sarà la gente a dirlo con chiarezza. Ricevere un colpo simile dalla polizia greca e dallo stato parallelo, sotto un governo che si dice di sinistra, fa volare via la speranza.

Sotto voce

I mezzi pubblici non sono più gratuiti. Non so cos’è cambiato rispetto ai giorni scorsi, visto che le banche sono ancora chiuse.

La posizione corretta dell’ex Ministro delle Finanze si è schiantata contro gli scogli dell’Unione Europea. E’ stato lui stesso a dirlo e lo credo anch’io: oggi l’economia è una cosa e la politica un’altra. E’ per questo che la discussione sul #Grexit deve cominciare subito, in modo aperto e senza paura. Forse la nostra unica speranza e quella di riorganizzarci con chi vuole resistere e servire questa causa. E sono molti.

La Presidente del Parlamento (che poche ore fa ha votato NO al nuovo Memorandum) risponde alle richieste della società civile insieme a Erik Tousain; stasera presenteranno i risultati del lavoro della Commissione sul Debito in un  discorso pubblico.

Io ci sarò.

* Lo slogan della campagna elettorale di Syriza nel gennaio 2015 era “Arriva la speranza.”

Versione in greco:

Η ελπίδα πέταξε

Είναι 8.30 το βράδυ και έχει ακόμα πολύ ζέστη. Η πλατεία Συντάγματος γεμίζει συνεχώς. Δεκάδες πάγκοι πουλάνε σουβλάκια και αναψυκτικά, όπως στα πανηγύρια. Θα το ξενυχτήσουμε απόψε, μέχρι να ολοκληρωθεί η συζήτηση στη Βουλή και να ξεκινήσει η ψηφοφορία, έχουμε καιρό. Να στείλουμε κανένα sms σε φίλους να δούμε αν είναι ήδη εδώ να περάσει η ώρα με καμιά κουβέντα; Βρίσκω μερικούς και αρχίζουμε τη συζήτηση. Παράλληλα περιφερόμαστε στην πλατεία φωτογραφίζοντας τα πανό. Ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια. Πολύς κόσμος και στο δρόμο έξω από τη Βουλή. Πλησιάζουμε στο χώρο ακριβώς έξω από το Κοινοβούλιο. Κι άλλοι γνωστοί και φίλοι, κάθονται με τον καφέ στο χέρι στις διάφορες γωνιές κάτω από τις πικροδάφνες και μιλάνε.

Στην αριστερή πλευρά πάνω στο δρόμο έχει κάνει την εμφάνισή του το μαύρο μπλοκ. Φοράνε ήδη αντιασφυξιογόνες μάσκες. Ειδοποιώ την αδερφό μου παρόλο που βρίσκεται στην Κρήτη. Απομακρύνομαι από εκεί και πάω από τα δεξιά της Βουλής. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ (που τους τελευταίους μήνες είχαν εξαφανιστεί από τις διαδηλώσεις μας) κάνουν όλο και πιο αισθητή την παρουσία τους. Έρχονται και άλλες και μπαίνουν μπροστά το Κοινοβούλιο. Η αστυνομία προστατεύει ξανά τη Βουλή; Οι διαδηλωτές τους βλέπουν. «Παρακαλούμε τις διμοιρίες των ΜΑΤ να απομακρυνθούν από το χώρο της διαδήλωσης. Είμαστε απλοί άνθρωποι, άνεργοι, ανασφάλιστοι, έχουμε έρθει να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά γιατί δεν θέλουμε άλλα μνημόνια, δεν θέλουμε άλλες πολιτικές λιτότητας. Σας παρακαλούμε φύγετε από το χώρο της διαδήλωσης». Ο αέρας θυμίζει άλλες εποχές, κοντινές μας, που πίστεψα ότι τις αφήσαμε πίσω. Μέσα σε 3 λεπτά ξεκίνησε η ρήψη μολότοφ και δακρυγόνων. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας έριξαν με τόση μανία, κυνηγώντας απλό κόσμο κάθε ηλικίας 20 τετράγωνα πιο κάτω από το Σύνταγμα. Τσούζουν ακόμα τα μάτια μου. Η διαδήλωση διαλύθηκε. Η ορχήστρα εκτέλεσε το έργο με μαεστρία και το πλήθος ξέσπασε σε κλάματα αγανάκτησης. Μας έστειλαν στα σπίτια μας με συνοπτικές διαδικασίες.

Είναι μεγαλύτερη αυτή η ήττα από το νέο Μνημόνιο που πέρασε στη Βουλή. Το Μνημόνιο είναι νόμος και οι νόμοι καταργούνται ή τροποποιούνται ή απλά δεν εφαρμόζονται, αν καταστρατηγούν τα δικαιώματα των ανθρώπων και τη δημοκρατία. Η μη συνεργασία είναι δεδομένη πλέον σε αυτό το Νόμο και δεν το λέω εγώ, θα το πει ο κόσμος. Όμως τέτοιο χτύπημα από την Ελληνική Αστυνομία και το παρακράτος με κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερή σου ξεριζώνει την ελπίδα. Η ελπίδα πέταξε.

 

Ψιθυριστά

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν είναι πλέον δωρεάν. Δεν ξέρω τι άλλαξε από τις προηγούμενες μέρες εφόσον οι τράπεζες εξακολουθούν να είναι κλειστές.

Η ολόσωστη ρητορική του πρώην Υπουργού Οικονομικών προσέκρουσε στους βράχους της Ε.Ε. Το λέει και ο ίδιος και το πιστεύω κι εγώ: άλλο η σημερινή πολιτική, άλλο η οικονομία. Γι αυτό η συζήτηση για την έξοδο από το ευρώ πρέπει να γίνει άμεσα, ανοιχτά και χωρίς φόβο. Ίσως είναι πλέον η μόνη μας ελπίδα ανασύνταξης. Με όσους θέλουν να μείνουν και να την υπηρετήσουν και δεν είναι λίγοι.

Η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με τον Ερίκ Τουσέν ανταποκρίνονται σε ένα αίτημα της κοινωνίας των πολιτών: ανοίγουν σήμερα σε δημόσια συζήτηση τα χαρτιά του πορίσματος της επιτροπής αλήθειας χρέους.

Θα είμαι εκεί.