Even if you take my head, I am going to fly anyway!*

(Greek translation below)

I really can’t say how many expectations we charged this referendum with. And why shouldn’t we have? It was the first time in 41 years that a politician gave us the opportunity to talk about everything that we have been through over the last 5 years. We have ignored the lines in front of the ATMs under the burning sun; we have blocked out the deafening noise of the Media of Mass Terrorism, we have spoken with friends, we have decided, we have voted. We have smiled, we have gone back to the square, we have entrusted the result to the political leadership of Greece and waited.

We thought that the inarticulate phrases of Schulz, Junker’s threats, the difficult discussion in the European Parliament, the leak of Schäuble’s plans, even the start of negotiations after the NO vote with the new Greek Minister of Finance were just a joke in front of the majority expression of a nation. Or we thought that there was a plan that we couldn’t see.

NO! How strongly must we say it?

Now they say we have 72 hours to pass everything that is laid out in the Euro Summit Statement through the Greek Parliament. I have read the whole document but I can’t help but stop at the very first phrase: “The Euro Summit stresses the crucial need to rebuild trust with the Greek authorities as a prerequisite for a possible future agreement on a new ESM programme”.

The Institutions want to build trust with the Greek authorities? And what about the people’s trust? As for people’s lack of confidence in the authorities and the institutions it’s obvious that you will not be able to implement – I don’t mean vote the laws in, but implement them – even one of the austerity measures! It is not even a matter of trust anymore. People don’t have anything else to give you. Our taps have run dry. And this is not blackmail like yours, gentlemen of the Institutions, it’s our reality.

I spent 72 hours before the announcement of the “agreement” embracing my disappointment. I recognized it, I lived it to the full extend, I got angry, I got sad. Then I thought: I really need to get out of this. I have to follow the tendency and break the chains, become liberated.

I have given my signal. I took the responsibility. 61.38% took the responsibility with me, it’s not a small percentage.

I can judge the Institutions and the Government but frankly I couldn’t care less. Or rather I do care only if they force me to hide away again in my personal life, put me back in my shell or force me to keep going. My life can’t be defined by a government. It surely can be supported by a government, or not. But then again can we reach a revolution with a single move? I have to recover. I need to go to Syntagma and support the “new” that has been born in my best possible way. Moreover there is a heritage coming from those 72 hours: the “old” has already revealed its true face.

Sotto voce

  • I still can’t understand why we can’t pack our things and leave the Euro, more than this I can’t understand why we don’t open the discussion seriously about a possible #Grexit.
  • The relay race never happened. No European nation managed for now to be ready to take the baton. I don’t blame them. The time will come when we will say, and also mean, that this is a European (if not an international) challenge.
  • “If we have had a referendum we could also give the possibility to our people to express themselves”, was said in the EU parliament. Right, but you haven’t.
  • Of course the banks are still closed. Public transport will be used for free again today and tomorrow.
  • The Prime Minister still hasn’t looked me in the eyes. He looked at the reporters, in a few hours time he will look at the parliamentarians. But still not me…

*credits: to Anna Kouroupou who uploaded the photo and inspired me for the title.

Σε 72 ώρες

Και το κεφάλι να μου πάρετε, εγώ θα πετάξω!*

Δεν ξέρω πόσες προσδοκίες βάλαμε σε αυτό το δημοψήφισμα. Γιατί να μην βάζαμε άλλωστε; Πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια βρέθηκε πολιτικός να μας δώσει άμεσα τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία 5 χρόνια. Αγνοήσαμε τις ουρές για τα 60ευρα μέσα στη ζέστη, κλείσαμε τον εκκωφαντικό θόρυβο των Μέσων Μαζικής Τρομοκρατίας, μιλήσαμε με φίλους, αποφασίσαμε, και ψηφίσαμε. Χαμογελάσαμε, κατεβήκαμε στην πλατεία, εμπιστευθήκαμε το αποτέλεσμα στην πολιτική ηγεσία του τόπου και αναμείναμε. Θεωρήσαμε ότι οι άναρθρες φράσεις του Σουλτς, οι απειλές του Γιούνκερ, οι δύσκολες κουβέντες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι διαρροές των σχεδίων του Σόιμπλε, ακόμα και η εκκίνηση των διαπραγματεύσεων από εκεί που δεν εγκρίναμε και μετά από πλευράς Υπουργού Οικονομικών είναι ένα αστείο μπροστά στην πλειοψηφική έκφραση ενός λαού. Ή ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο που απλά εμείς δεν βλέπουμε.

ΟΧΙ! Πόσο δυνατά έπρεπε πια να το πούμε;

Τώρα λέει, έχουμε 72 ώρες να περάσουμε από τη Βουλή των Ελλήνων όσα περιγράφονται στο Euro Summit Statement. Διαβάζω όλο το κείμενο αλλά στέκομαι στην πρώτη φράση: «Το Euro Summit υπογραμμίζει τη σημαντική ανάγκη να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη με τις Ελληνικές αρχές ως προϋπόθεση για μια πιθανή μελλοντική συμφωνία σε ένα νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ». Να χτίσουν οι Θεσμοί την εμπιστοσύνη τους με τις Ελληνικές αρχές; Με την εμπιστοσύνη του κόσμου δηλαδή τι κάνεις; Εφόσον κλονίζεται αυτή η εμπιστοσύνη, δεν θα καταφέρεις να εφαρμόσεις (όχι να περάσεις στη Βουλή, να εφαρμόσεις) ούτε μισό μέτρο! Αν το θέλεις ούτε καν γιατί ο λαός πια δεν σε εμπιστεύεται. Κυρίως γιατί δεν έχει να σου δώσει. Τέρμα οι δικές μας στρόφιγγες, στέρεψαν. Κι αυτό δεν είναι εκβιασμός σαν τον δικό σας κύριοι των Θεσμών, είναι η αλήθεια μας.

Τις δικές μου 72 ώρες πριν την ανακοίνωση της «συμφωνίας» τις πέρασα αγκαλιάζοντας τη δική μου απογοήτευση. Την αναγνώρισα, την έζησα στο έπακρο, θύμωσα, στεναχωρήθηκα. Μετά σκέφτηκα: Έχω ανάγκη να βγω από εδώ. Να ακολουθήσω την τάση μου να πετάξω τα δεσμά, να απελευθερωθώ. Έδωσα το σινιάλο μου. Ανέλαβα την ευθύνη. Μαζί μου κι ένα 61,38%, δεν είναι και λίγο. Μπορώ να κρίνω τους Θεσμούς και την Κυβέρνηση αλλά στην τελική λίγο με νοιάζουν πια. Ή αν το θέλεις με νοιάζουν μόνο στο μέτρο που μπορούν να με κάνουν να κρυφτώ ξανά στην προσωπική μου ζωή και στο καβούκι μου ή να με πεισμώσουν. Η ζωή μου δεν ορίζεται από την όποια κυβέρνηση. Μπορεί να υποστηριχθεί από αυτήν ή όχι. Αλλά και επανάσταση με μια μόνο κίνηση; Ας συνέλθω. Έχω να κατέβω στο Σύνταγμα και να υποστηρίξω όσο μπορώ τη δημιουργία του «καινούριου». Πλέον έχω και μια κληρονομιά από αυτές τις 72 ώρες: το παλιό έχει αποκαλύψει το αληθινό του πρόσωπο.

Ψιθυριστά

  • Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα μαζεύουμε να φύγουμε, πολύ δε περισσότερο γιατί δεν ανοίγουμε σοβαρά τουλάχιστον τη συζήτηση για #Grexit.
  • Η σκυταλοδρομία δεν έγινε ποτέ. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν κατάφερε προς το παρόν να είναι έτοιμος για τη σκυτάλη. Δεν τους αδικώ, θα έρθει η στιγμή που θα το λέμε και θα το εννοούμε ότι αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό (τουλάχιστον) στοίχημα.
  • «Κι εμείς αν κάναμε δημοψήφισμα θα δίναμε την ευκαιρία στους λαούς μας να εκφραστούν», ειπώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. Ναι, αλλά δεν κάνετε.
  • Οι τράπεζες είναι φυσικά ακόμα κλειστές. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς για σήμερα και αύριο θα χρησιμοποιούνται και πάλι δωρεάν.
  • OΠρωθυπουργός ακόμα να με κοιτάξει στα μάτια. Κοίταξε τους δημοσιογράφους, θα κοιτάξει σε λίγες ώρες και τους βουλευτές. Εμένα ακόμα όχι…

 

*Εύσημα: στην Άννα Κουρουπού που ανάρτησε τη φωτογραφία και μου ενέπνευσε τον τίτλο