The bet

(Greek translation below)

Two things have puzzled me in recent years but also in recent days.

Firstly, why is no one talking clearly about a possible Grexit? We keep on hearing about the catastrophe that Grexit will lead us to but we hear nothing about the substance of this strategic decision. When the mainstream mass media talk about it they use slogans. I mean, even if Grexit is going to be our destruction, shouldn’t those who believe that at least discuss it? You know, I have a problem with demonization and taboos. Starting from sexual orientation in my life I tend to believe that everything that is buried in the social dialogue is either dangerous for someone’s vested interests or it crushes the morality of power. That means they are very interesting!

Second is the effort to undermine the Greek debt audit. I still remember every detail of the first moments of my contact with this initiative in Syntagma, back in 2011, our first discussions, my signature on their petition and the email exchanges we had after that. The issue faded until today’s President of the Parliament, together with the EU Parliamentarian, Sofia Sakorafa and a very interesting team took over the initiative to form this debt audit officially, gaining access to a lot of data buried in the drawers of Parliament and other institutions. The basic argument against it is the fact that any possible positive result will not stand up as a negotiation weapon of the government or civil society when it comes to seeking debt write-off.

Obviously this argument doesn’t take into account that if you want to transform something firstly you have to work on it in the ‘space of representation’. What is this strange idea? It is the internal space where human consciousness operates. It’s a space in which were once represented; God (before it was projected outside), justice (before laws were enacted), and evolution (before science).

So, civil society’s bet is placed (as the state and the parastate take away from us the possibility to demonstrate without being attacked with gas) on studying and implementing those new non-violent tools of mass liberation. An open and obstacle-free dialogue on Grexit, together with the reading of the preliminary results of the debt audit, will feed our imagination towards new kinds of activities which will become our new “weapons”.

I can also add two others: immediate support to the victims of this inhuman system (concerning issues of shelter, food, medical care, inclusion, etc). And the constant nurturing of the new sensibility and its connection to our Higher Destiny that we feel already born inside each one of us. Any effort of a serious dialogue about them is accepted with joy. Any effort at undermining them leaves me icily indifferent.

Τοξικά ομόλογα μαζικής καταστροφής vs εργαλεία μιας μη βίαιης επανάστασης

Το στοίχημα

Δύο πράγματα μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση τα τελευταία χρόνια αλλά ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αφενός γιατί κανείς δεν μιλά με σαφήνεια για το Grexit. Ακούμε διαρκώς την καταστροφολογία του grexit αλλά δεν ακούμε για την ουσία μιας τέτοιας στρατηγικής απόφασης. Οι όποιες συζητήσεις στα mainstream ΜΜΕ είναι τσιτάτα. Δηλαδή ακόμα κι αν το Grexit θα είναι η καταστροφή μας, δεν πρέπει μέσα από το διάλογο να επιχειρηματολογήσουν όσοι/ες αυτό πιστεύουν; Ξέρεις, έχω ένα θέμα με τη δαιμονοποίηση και τα ταμπού. Αρχής γενομένης από το σεξουαλικό προσανατολισμό στη ζωή μου, τείνω να πιστεύω ότι αυτά που θάβονται στο δημόσιο διάλογο είτε είναι επικίνδυνα για κάποιους λόγους ή για κάποια συμφέροντα είτε προσκρούουν σε μια ηθική εξουσίας. Δηλαδή έχουν πολύ ενδιαφέρον!

Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη στιγμή της πρώτης μου επαφής με την ΕΛΕ στο Σύνταγμα το 2011, τις πρώτες συζητήσεις στο τραπεζάκι τους, την υπογραφή μου και τη συνέχεια της επικοινωνίας μαζί τους μέσω email. Στη συνέχεια αυτό το θέμα ατόνησε μέχρι που ανέλαβε την πρωτοβουλία η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με την Σοφία Σακοράφα, πλαισιωμένες από μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ομάδα και με πρόσβαση αυτή τη φορά σε στοιχεία θαμμένα στα συρτάρια της Βουλής και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, να συγκαλέσει εντός Κοινοβουλίου τη δημιουργία της επιτροπής. Η βασική πολεμική μιλά για μια έκθεση που δεν μπορεί να δικαιωθεί πουθενά και άρα δεν μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο της όποιας κυβέρνησης ή της κοινωνίας των πολιτών για τη διαγραφή χρέους. Μάλλον αυτή η πολεμική δεν καταλαβαίνει ότι για να μετατρέψεις κάτι κοινωνικά πρέπει πρώτα να δουλέψεις στο πεδίο αναπαράστασης. Τι είναι αυτό το φρούτο; Είναι αυτός ο εσωτερικός χώρος που γίνονται διεργασίες της συνείδησης. Αυτός ο χώρος που κάποτε αναπαραστάθηκε ο Θεός (και μετά τον δημιουργήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε το δίκαιο (και μετά νομοθετήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε η εξέλιξη (και μετά ανακαλύψαμε).

Το στοίχημα της κοινωνίας των πολιτών επομένως (μιας και κράτος και παρακράτος μας στερούν τη δυνατότητα να διαμαρτυρόμαστε χωρίς να μας πήζουν στο δακρυγόνο) είναι η μελέτη και η εφαρμογή των νέων μη βίαιων εργαλείων μαζικής απελευθέρωσης. Ο ανοιχτός και ανεμπόδιστος διάλογος γύρω από το grexit, όπως και η σπουδή (για αρχή) των ευρημάτων της επιτροπής αλήθειας χρέους που θα θρέψουν τη φαντασία για νέες δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα είναι τα νέα μας «όπλα». Σε αυτά θα προσθέσω δύο ακόμα ανυπολογίστου αξίας: τη διαρκή παροχή άμεσης βοήθειας στα θύματα αυτού του απάνθρωπου συστήματος (σε θέματα στέγασης, σίτισης, ιατρικής υποστήριξης, ένταξης στις κοινωνίες μας, κλπ). Και την εσωτερική φροντίδα της νέας ευαισθησίας και της σύνδεσης με το Μέγιστο Πεπρωμένο που έχει γεννηθεί μέσα στον καθένα και την καθεμία από μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρού διαλόγου γύρω από αυτά γίνεται αποδεκτή με χαρά. Οποιαδήποτε προσπάθεια υποβιβασμού τους με αφήνει παγερά αδιάφορη.