Το γεγονός αυτό, οργανώθηκε από την ομάδα πολιτικής ανυπακοής Extinction Rebellion (Εξάλειψη-Επανάσταση), στις 24 Μαρτίου 2019 στην πλατεία του χρηματιστηρίου (Place de la Bourse) στο Παρίσι.
Δεν θα σας κουράσω, εξάλλου γνωρίζετε όλους τους αριθμούς. Βασικά υπάρχει μία ριζοσπαστική σύγκρουση μεταξύ του οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος και της βιόσφαιρας. Ή το ένα ή το άλλο θα πρέπει να πεθάνουν. Εάν συνεχίσουμε σ’αυτή την τροχιά θα καούμε, κι όλα θα εκφυλιστούν μέσα σ’αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ”κατάρρευση”. Από την άλλη πλευρά, εάν αφήσουμε τις απολιθωμένες ενέργειες στα υπόγεια, θα είναι έτσι κι αλλιώς το τέλος του κόσμου που όλοι γνωρίζουμε κι όποια και να’ναι η εναλλακτική, θα είναι για εμάς, για τις παρούσες κι όχι για τις μελλοντικές γενειές. Είμαστε παγιδευμένοι στο παράδοξο. Ζούμε σε καιρούς που τα παιδιά είναι πιό μεγάλα κι από κάποιους μεγάλους. Ζούμε σε καιρούς όπου θα πρέπει να καταστρέψουμε τον τρόπο ζωής μας για να παραμείνουμε στη ζωή. Ζούμε σε καιρούς που θα φθάσουμε να πιστεύουμε στις κοινές δυνάμεις όταν τρώμε στη μάπα τα όργανα της δημόσιας τάξης. Ζούμε σε καιρούς όπου χρειάζεται να πάρουμε το χρόνο μας για να σκεφτούμε και ν’απελευθερωθούμε το συντομότερο δυνατό. Ενώ προσωπικά, φοβάμαι και ποτέ δεν προσπάθησα να προκαλέσω το φόβο, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι οι ομιλίες που τρομάζουν αλλά οι πράξεις, τα ίδια τα γεγονότα, οι καταστροφές. Πώς λοιπόν θα ενημερώσετε το γείτονά σας στο διπλανό διαμέρισμα ότι υπάρχει φωτιά χωρίς να μιλήσετε για φωτιά; Είναι λογικό να φοβάστε. Ο φόβος προειδοποιεί, αλλά δεν σου επιτρέπει στην ουσία να περάσεις στην πράξη, έχει μία ποιότητα ο φόβος, δείχνει το μονοπάτι του θάρρους και το θάρρος -μιλώντας ετυμολογικά πάντα- προέρχεται από την καρδιά. Ο φόβος φωνάζει, καλεί το θάρρος, δεν πρέπει να αναμένετε την ελπίδα. Πρέπει να περάσετε στην πράξη. Και μέσα από την πράξη θα έλθει και το θάρρος. Σχετικά με το φόβο αλλού, δεν ξέρω άν το έχετε προσέξει αλλά ετοιμάζεται ν’αλλάξει στρατόπεδο. Μου αρέσει να διηγούμαι για την Greta Thunberg, τη μικρή Greta που έλεγε στο Νταβός: ”Δεν θέλω την ελπίδα σας, θέλω να αισθανθείτε πανικό και τότε θα είμαστε στο σωστό δρόμο.”
Είναι φυσιολογικό να αισθανθεί κανείς θυμό και λύπη. Όταν νοιώσουμε την αδικία, όταν χάσουμε αυτό από το οποίο μπορούμε να κρατηθούμε, η λύπη κι ο πόνος είναι σημαντικά, είναι στην υψηλότερη θέση από την αγάπη που φέρουμε και θα δίναμε σ’αυτά που χάνονται. Είτε είναι τα πουλιά, τα ψάρια, τα οικοσυστήματα, οι άνθρωποι, ο,τιδήποτε.
Είναι καιρός να κλάψουμε. Είναι καιρός να φθάσουμε στον πάτο, να πιάσουμε πάτο, να αγγίξουμε την απελπισία, Αυτή η απελπισία εμψυχώνει τους νέους αυτή την περίοδο στους δρόμους και το έχουμε ανάγκη για να κατορθώσουμε να πάμε μπροστά και ν’αντεπιτεθούμε για να μπορέσουμε αλλάξουμε σελίδα. Η θλίψη, ο πόνος και τα δάκρυα χρησιμεύουν για την αλλαγή σελίδας. Και το να πάμε μπροστά είναι επίσης το να πάμε προς τη χαρά, τον ενθουσιασμό και το θάρρος. Θέλει θάρρος να είμαστε μαζί και να δημιουργήσουμε. Θάρρος να ζούμε μαζί αυτή την τραγωδία. Είναι μέσα από τις αντιξοότητες που ενώνονται οι ομάδες και γεννιούνται οι αδελφότητες, εάν δεν το πιστεύετε, ρωτήστε τους βετεράνους πολέμου. Όπως λέει κι ο ράπερ Kery James: ”Δε θα σβήσεις με τα δάκρυα τη φωτιά.”
Είναι καιρός να οργανωθούμε, φυσικά είναι πολύ αργά για αρκετά πράγματα, αλλά υπάρχει πάντα χρόνος να προσπαθήσουμε, όταν καταστρέφουν το σπίτι σου, όταν σε τραυματίζουν ή όταν σκοτώνουν τ’αδέρφια σου, δεν τα παρατάς, ξεσηκώνεσαι, επαναστατείς. Βρισκόμαστε σε πόλεμο κι ο εχθρός είναι παντού. Είναι στους G7, στις πολυεθνικές, στη διοίκηση, αλλά επίσης στα νοικοκυριά, μέσα μας. Ξεκινάει από εμάς. Θάρρος είναι να πας και να παλέψεις με όλους και όλα, τους τοξικούς για την κοινωνία και τον πλανήτη κανόνες. Το θάρρος όμως χρειάζεται για να βρούμε και να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας σκιές. Και η δειλία δεν σημαίνει να μη τα δούμε, να τα σπρώξουμε κάτω απ’ το χαλί, να προσφύγουμε και να κρυφτούμε πίσω από τους άλλους ή το σύστημα. Δειλία είναι να βάλουμε το κέρδος πάνω απ’τη ζωή, ολημερίς στη δουλειά και το βράδυ να αγκαλιάζουμε και να φιλάμε τα παιδιά μας. Δειλία είναι να δηλώνουμε όπως ο διευθυντής μίας ασφαλιαστικής εταιρείας: ”Δεν ασφαλίζουμε έναν κόσμο που υπερθερμαίνεται +4 βαθμούς. Μα, πες μου μπαμπά, γιατί οι πρόγονοί μας δεν φρόντισαν; Ζούμε τα τελευταία παράθυρα της κλιματικής δράσης. Είναι ήδη πολύ αργά για κάποια είδη του ζωϊκού και του φυτικού βασιλείου. Για πληθυσμούς ζωντανών οργανισμών που είναι ακόμα εδώ, που μας κοιτούν και εξαρτώνται από εμάς. Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι μαζί τους. Είμαστε η τελευταία γενιά που καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα καταστραφούμε ή όχι. Και όλα αυτά τα κινήματα, οι πορείες για το κλίμα, τα Κίτρινα Γιλέκα ή κι εμείς ακόμα οι Extinction Rebellion, όλα αυτά δεν πρέπει να σταματήσουν! Μπορούν να συγκλιθούν, μπορούν να συναντηθούν, δεν θα πρέπει να σταματήσουν. Φυσικά θα μας καπελώσουν. Θα μας ποινικοποιήσουν και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Θα πρέπει να μείνουμε ενωμένοι, έξυπνοι, ευαίσθητοι, εν βρασμώ και να ακούμε. Είμαστε ένα κίνημα νόμιμης άμυνας και όπως λέει και ένας αμερικανός ακτιβιστής, ο Paul Hawken: ”Είμαστε το ανοσοποιητικό σύστημα της Γης που ξεσηκώνεται.” Πίσω μας υπάρχει μία μακρά παράδοση πολιτικής ανυπακοής. Δεν είμαστε οι πρώτοι, αλλά ίσως να είμαστε οι τελευταίοι.
Ευχαριστώ.
—————————-
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
