Η συνάντηση των G20 αντιπροσωπεύει σήμερα πολιτικά τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και της παγκόσμιας οικονομίας. Με άλλα λόγια, εξυπηρετεί την επιχειρηματικότητα του κεφαλαίου και σε καμία περίπτωση δεν λαμβάνει υπόψη την ευημερία των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη γη. Οι μικρές ή μεγάλες διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους δεν τροποποιούν καθόλου το πλαίσιο της συζήτησης.

Επιπλέον, η ομάδα των G20 είναι αντιδημοκρατική, όχι μόνο λόγω του πνεύματος που εμπνέει τα περισσότερα μέλη της, αλλά και επειδή δεν σέβεται την παγκόσμια πολύπλευρη αρχιτεκτονική που αποτελείται από περισσότερες από 200 κυρίαρχες χώρες και διαφορετικά περιφερειακού ενδιαφέροντος μπλοκ, αν και αυτή τη φορά ήταν προσκεκλημένοι εκπρόσωποι της Αφρικανικής Ένωσης, της ASEAN (Ένωση Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας) και της CARICOM (Καραϊβική Κοινότητα).

Η G20 παράγει πρωτοφανή βία, που συγκεντρώνει σχεδόν το 100% των παγκόσμιων κατασκευαστών όπλων και των κύριων υποστηρικτών του πολέμου.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να διαβαστούν, από την οπτική της πλουτοκρατικής νομιμότητας, όσα συνέβησαν στο Μπουένος Άιρες στις 30 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου.

Σε σχέση με το ιστορικό του εμπορικού πολέμου που κήρυξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Κίνας – ένα ακόμη παράδειγμα του εκφοβισμού του Τραμπ – το δίλημμα του ελεύθερου εμπορίου έναντι του προστατευτισμού είναι ένα ψευδές δίλημμα, δεν πρέπει να είναι το επίκεντρο της ανησυχίας μας ή των δικών μας διαβουλεύσεων.

Δεν υπάρχει αυτό που λέμε «ελεύθερο εμπόριο». Είναι ένας μόνιμος πόλεμος για προνόμια, είναι ένα εμπόριο υπηρεσιών που πωλείται σε αιχμάλωτες αγορές, είναι μια διαταγή των συγκεντρωμένων εξουσιών που καταστρέφουν κάθε πιθανότητα πραγματικού ανταγωνισμού στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Το ελεύθερο εμπόριο είναι μια αγορά στην οποία επιβιώνουν μόνο οι πιο σκληροί, μια αγορά σκλάβων όπου η εργασία, ο αληθινός δημιουργός της αξίας, μειώνεται σε μια ρυθμιζόμενη μεταβλητή.

Ένα ζήτημα που μας επηρεάζει βαθιά είναι η παράλογη και μονομερής απόφαση της σημερινής κυβέρνησης των ΗΠΑ να αγνοήσει την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειες της κατάχρησης των ορυκτών καυσίμων για την ατμόσφαιρα και την καταστροφή του περιβάλλοντος γενικότερα.

Αυτή η καπιταλιστική λεηλασία τροφοδοτείται από την απληστία και οι παράπλευρες απώλειες είναι η δυστυχία, η ερημοποίηση, το λιώσιμο των πάγων, η πείνα, οι πλημμύρες και, εν συντομία, τα βάσανα εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν καταδικαστεί να μεταναστεύσουν ή να πεθάνουν. Η Κίνα, η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία, η Γερμανία, η Γαλλία, το ΔΝΤ και άλλα ιεραρχικά μέλη αυτού του κλαμπ των G20 είναι όλα μέρος αυτής της καταστροφής.

Οι G20 και το «χαρτί» τους

Σε αντίθεση με αυτό που ήθελε να δείξει η κυβέρνηση της Αργεντινής με τον υπερβολικό πρωταγωνιστικό της ρόλο, μπερδεύοντας τη φιλοξενία με την αυλική κολακεία, τα συμφέροντα της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής απουσίαζαν από τη Σύνοδο Κορυφής.

Δύο από τις τρεις συμμετέχουσες χώρες της Λατινικής Αμερικής, το Μεξικό και η Βραζιλία, έστειλαν προέδρους οι οποίοι, σε μία ημέρα και ένα μήνα αντίστοιχα, παύουν να είναι πρόεδροι. Πρόεδροι οι οποίοι σε κάθε περίπτωση είναι απονομιμοποιημένοι, αντιδημοφιλείς και αντιλαϊκοί. Η κυβέρνηση της Αργεντινής, ανησυχώντας για την ασφάλεια και τα διεθνή βλέμματα, έκρυψε τη φτώχεια, τη λιτότητα και τον κυνισμό πίσω από τις χοντρές κουρτίνες του Θεάτρου Colón και πίσω από ένα άγριο αστυνομικό τείχος που ήταν πρόθυμο να καταστείλει το παραμικρό σημάδι δημόσιας ανυπακοής.

Οι γκάφες όσον αφορά το πρωτόκολλο που κυκλοφόρησαν μέσω των κοινωνικών δικτύων δεν έχουν σημασία, αν ένας ηγέτης υποδέχθηκε έναν άλλον ή όχι, είναι χάσιμο χρόνου να αναλωθούμε σε αυτά τα δευτερεύοντα πράγματα. Πολύ πιο ενδιαφέρον είναι να επισημάνουμε το ψέμα που οργάνωσε το καρτέλ των μέσων ενημέρωσης με μια πομπώδη κάλυψη, στο στυλ των βασιλικών γάμων, με την οποία προώθησε την υποτιθέμενη επιτυχία του κονκλάβιου, μια λειτουργική στρατηγική στην πολύ υποτιμημένη εικόνα του Μάκρι.

Η «συναίνεση» μεταξύ των εταίρων και των διακρατικών χορηγών τους, με βάση το τελικό έγγραφο, επικεντρώνεται στα ακόλουθα σημεία, τα οποία σχολιάζουμε παρακάτω:

Προσαρμοστικότητα σε έναν νέο κόσμο εργασίας, ψηφιακό, τεχνολογικό, που συνεπάγεται την επισφάλεια εκείνων που δεν προσαρμόζονται βραχυπρόθεσμα.

Η αξία της επιχειρηματικότητας προωθείται, δηλαδή ο άγριος ανταγωνισμός όλων εναντίον όλων, κρυμμένος στα φώτα νέον της καινοτομίας.

Η ανάπτυξη υποδομών για την κοινωνική ανάπτυξη αναγγέλλει τεράστια έργα, των οποίων ο σχεδιασμός θα έχει σοβαρό περιβαλλοντικό αντίκτυπο και σημαίνει μεγάλες δουλειές για μεγάλες επιχειρήσεις.

Ένα άλλο σημείο αφορά τα βιώσιμα τρόφιμα, στο οποίο δεν φαίνεται πώς ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι που πεινάνε θα ξεπεράσουν την πείνα σήμερα και απλώνει το κόκκινο χαλί για την επέκταση της μηχανοποιημένης γεωργικής βιομηχανίας σε μεγάλη κλίμακα. Στη Νότια Αμερική, ένα καλούπι που εξαρτάται από την εξαγωγή πρωτογενών προϊόντων, αυτό σημαίνει επέκταση της κερδοσκοπικής καλλιέργειας, αποψίλωση, ιδιωτικοποίηση μεγάλων εκτάσεων γης και εκδίωξη ή εκμετάλλευση των εναπομενόντων μικροκαλλιεργητών. Χωρίς να ξεχνάμε, τη δίωξη των κοινωνικών ηγετών που προσπαθούν να αντισταθούν. Με άλλα λόγια, ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς τις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων και στο εξωτερικό.

Η θέση σχετικά με το ζήτημα της μετανάστευσης, η οποία είναι κρίσιμη αυτή τη στιγμή, μετατέθηκε για μελλοντικές συναντήσεις.

Τέλος, την τελευταία στιγμή συμπεριλήφθηκε στην ατζέντα η ισότητα των φύλων, η οποία, αν και μιλάει για την ανάγκη καταπολέμησης των διακρίσεων και της εκμετάλλευσης των γυναικών και των κοριτσιών, υπογραμμίζει τελικά τον ρόλο των γυναικών επιχειρηματιών ως μοντέλο για να ακολουθηθεί.

Δύο σχεδόν απαράδεκτες φράσεις στο κείμενο δείχνουν το όραμα αυτής της συνόδου κορυφής, φράσεις που φαίνονται άσχετες, αλλά δείχνουν τη σκληρότητα της μελλοντικής λιτότητας. Το έγγραφο δηλώνει: «Εξασφάλιση ότι το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε βιώσιμη πορεία». Τέλος και συνεχίζει: «Η συνέχιση της εφαρμογής των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων θα ενισχύσει την αναπτυξιακή μας δυνατότητα». Μεταφράζονται με απλά λόγια: οι τράπεζες μπορούν να χρεώσουν άμεσα τα επιτόκια από το χρέος και να μειώσουν τις κοινωνικές δαπάνες για την υγεία, την εκπαίδευση, τη στέγαση, τις συντάξεις και τον πολιτισμό στο ελάχιστο προκειμένου να αποφευχθεί μια κοινωνική έκρηξη.

Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, το κείμενο υπερασπίζεται τις δημοσιονομικές πολιτικές που ευνοούν την ανάπτυξη (δηλ. τον γνωστό εκβιασμό «χαμηλοί φόροι ή φυγή») και την ενίσχυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όλοι μεταξύ καλών φίλων, η Λαγκάρντ παρούσα.

Το συμπέρασμα για το τι συνέβη σε αυτό το νέο κεφάλαιο της υπερεθνικής υποκρισίας είναι ότι αυτή η G20 απέτυχε για άλλη μια φορά να συμφωνήσει σε μια πορεία χρήσιμη για τους λαούς.

Το έγγραφο, που δεν συνιστά πραγματική συμφωνία, προσπάθησε να κρύψει τη διαφωνία περιλαμβάνοντας αντιφατικές θέσεις, δείχνοντας με ακρίβεια αυτό που αντιπροσωπεύει η G20, «κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του» στο παγκόσμιο χάος.

Ένα χάος που θα επιδεινωθεί σοβαρά εάν δεν υπάρξει παγκόσμια και γενικευμένη ανακατανομή της εξουσίας από τις οικονομικές και πολιτικές ηγεσίες στην κοινωνική βάση.

Μετάφραση από τα Αγγλικά: Pressenza Athens