Ευτυχώς έχουμε μνήμη και πάντα θα θυμόμαστε ποιοι ανάγκασαν τους πατεράδες μας, τις μανάδες μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας να πληρώνουν τόσα χρήματα για τις βασικές υπηρεσίες, το φαγητό, τα φάρμακα, τις μετακινήσεις, όλα τα απαραίτητα που χρειάζονται για να ζουν. Γιατί η χτεσινή έγκριση που έδωσε το Κονγκρέσο της Αργεντινής στο νόμο με το λάθος όνομα (προσωρινή μεταρρύθμιση), ενώ στην ουσία ο νόμος αφορά την αφαίμαξη των συνταξιούχων, θα έχει άμεσες συνέπειες στη μηνιαία σύνταξή τους. Ο τρόπος υπολογισμού της συνεισφοράς που θα έχουν σε αυτή τη μεταρρύθμιση, θα τους αφήνει κάθε φορά με λιγότερα χρήματα.
Πρόκειται για έναν μοιραίο συνδυασμό καθαρού και σκληρού νεοφιλελευθερισμού, που σήμερα κυβερνά την Αργεντινή, που στέλνει συνεχώς στα ύψη τις τιμές των υπηρεσιών, τους τρόπους βασικής επιβίωσης, τα φάρμακα, τη βενζίνη, τις μετακινήσεις, τον πληθωρισμό, κλπ. Αυτό το μείγμα νεοφιλελευθερισμού που επηρεάζει κυρίως συνταξιούχους – που παίρνουν τη βασική σύνταξη και δεν έχουν κάποια οικογενειακή χείρα βοηθείας – θα καταντήσει να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου γι’ αυτούς, καθώς θα είναι εξαιρετικά αδύνατον να καταφέρουν να επιβιώσουν. Το θέμα δεν είναι ήσσονος σημασίας.
Ήδη το λέει καθαρά το ΔΝΤ: οι συνταξιούχοι περισσεύουν, ας ζήσουν λιγότερο, είναι καθαρό έξοδο και δεν παράγουν τίποτα. Δεν με εκπλήσσει το ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί να προκαλέσουν τόση βλάβη, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν επεμβάσεις και πολέμους. Υπάρχουν άνθρωποι ικανοί γι αυτό και για πολύ χειρότερα.
Όμως αν η κραυγή του κόσμου, που βγήκε να διαμαρτυρηθεί απέναντι σε αυτό το δυσοίωνο μέτρο, αυτή η κραυγή που ξύπνησε εχθές και σήμερα, κερδίσει σε δύναμη, το μέλλον θα είναι δικό μας.
Μου έδωσε ελπίδα να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που έβγαιναν στους δρόμους τυχάρπαστες ώρες τη μέρα, έβγαιναν ακόμα και το ξημέρωμα. Χωρίς να φοβηθούν, ένωναν τη φωνή τους, με αλληλεγγύη και χωρίς χρήση βίας, για ότι αφορά τους ίδιους, τους διπλανούς τους, τους γονείς και τους παππούδες τους. Το να περιτριγυρίζεσαι από καλούς ανθρώπους που εξακολουθούν να σκέφτονται τον άλλον, αφήνουν στην άκρη τις διαφορές τους για να ενωθούν με άλλους διεκδικώντας έναν πιο δίκαιο κόσμο, ναι, μου δίνει χαρά και ελπίδα, ακόμα κι αν δεν έχουν καταφέρει αυτά που θα ήθελαν.
