Δεν έχουμε δημοκρατία αν δεν έχουμε δικαίωμα ν’ αποφασίζουμε. Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!

Δεν έχει μεγάλη διαφορά αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία από αυτό που ζούμε σε ολόκληρη την ισπανική επικράτεια, αν και σήμερα όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί εκεί λόγω της καταστολής που υφίσταται  για να εμποδιστεί το δικαίωμα της στο δημοψήφισμα, μολονότι οι πολίτες της αποφάσισαν και να το προασπίσουν και να συμμετάσχουν. Ίσως, αυτή είναι μια περίπτωση όπου μπροστά σε παρόμοια προβλήματα μπορούμε να δώσουμε κοινές λύσεις.

Οι θέσεις που υιοθετούν η ισπανική και η καταλανική κυβέρνηση, των οποίων οι ηγέτες είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά, δεν είναι πολύ διαφορετικές. Ωστόσο, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Μαριάνο Ραχόι, του οποίου η ανικανότητα διακυβέρνησης επέτρεψε να λάμψουν σε όλη τους τη δόξα οι φασιστικές ιδέες και μέθοδοι του όπως μπορούμε να δούμε στις εικόνες που κυκλοφορούν από χτες σε όλα τα μέσα.

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες και συμφέροντα πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν αλλά υπάρχει και κάτι που ένωσε και έκανε όλο αυτόν τον κόσμο να βγει στο δρόμο, να διαδηλώσει και να πάει να ψηφίσει: είναι το δικαίωμα στην απόφαση και η αποδοκιμασία του Μαριάνο Ραχόι και του κόμματός του.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος πολλαπλασιάστηκαν οι ενδείξεις στήριξης του δικαιώματος των καταλανών να αποφασίσουν για το μέλλον τους και να αποδοκιμάσουν το Ραχόι. Το σύνθημα με το οποίο ξεκινά αυτό το άρθρο είναι ένα από τα πολλά που καλούν σε διαδηλώσεις στις διάφορες ισπανικές πόλεις.

Κατά τη δική μας άποψη, η λύση στην “ισπανο-καταλανική σύγκρουση” μπορεί να είναι η ίδια που χρειάζονται και οι υπόλοιποι ισπανοί: η δημιουργία ενός περιβάλλοντος προσέγγισης και διαλόγου στο οποίο να τεθεί ως στόχος η συζήτηση για τους όρους με τους οποίους μπορεί να ξεκινήσει μια συνταγματική αναθεώρηση. Σ’ αυτήν όλοι οι πολίτες του ισπανικού κράτους θα αποφασίσουν μέσα σε ποιο νομικό πλαίσιο θέλουν να χτίσουν το μέλλον τους.

Πέρα από όσα συμβαίνουν σήμερα και στο προσεχές μέλλον τη Καταλονίας όσον αφορά στην πιθανή της ανεξαρτησία, το βασικό πρόβλημα παραμένει ίδιο για όλους. Είναι σαφές ότι το Σύνταγμα του 78, τέκνο της δικτατορίας του Φράνκο, δεν μπορεί πλέον να σταθεί και τις συνέπειες αυτού του γεγονότος ζούμε σήμερα.

Χρειαζόμαστε μια νέα συνταγματική διαδικασία όπου θα μπορούμε να αποφασίσουμε, για παράδειγμα, πάνω στο:

  • Αν θέλουμε ως μορφή του πολιτεύματος μια μοναρχία ή μια δημοκρατία. Ή -με άλλα λόγια- αν θέλουμε ως αρχηγό του κράτους ένα άτομο εκλεγμένο από όλους τους πολίτες ή κάποιον που είναι γιος, εγγονός του… και που, επίσης, στην περίπτωση του ισπανικού Βασιλικού Οίκου συναλλάσσεται και διευκολύνει εμπόρους όπλων και δολοφόνους πολιτικούς. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με βάση ένα μοντέλο που μας έρχεται από το Μεσαίωνα ή αν θα αλλάξουμε σελίδα και θα τοποθετηθούμε στο παρόν, ζώντας αν μη τι άλλο σε μια δημοκρατία (που δεν είναι και η υψηλότερη φιλοδοξία της γράφουσας)
  • Αν θέλουμε ένα συνομοσπονδιακό κράτος και τι αρμοδιότητες θα είχε κάθε κράτος/εθνότητα ή όπως αλλιώς αυτο-καθορίζεται κάθε λαός.
  • Την αμφισβήτηση των συνόρων μεσοπρόθεσμα.
  • Αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει το άρθρο 135 του ισπανικού Συντάγματος ή να γραφτεί όπως ήταν στην αρχή. Το εν λόγω άρθρο τροποποιήθηκε μέσα σε 48 ώρες από το σοσιαλιστή José Luis Zapatero και με τη στήριξη του Partido Popular, πίσω από την πλάτη των πολιτών. Αυτό το άρθρο θέτει ως προτεραιότητα την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους (μεγάλο μέρος του οποίου είναι ιδιωτικό) από το ισπανικό κράτος και όχι την κοινωνική μέριμνα, δηλαδή, επιτρέπει τη μείωση των ποσών του προϋπολογισμού που προορίζονται για την υγεία, την εκπαίδευση, τις συντάξεις, κ.λπ. αν είναι απαραίτητο… (που όπως φαίνεται ήταν αν δει κανείς τις περικοπές που έχουν γίνει. Τη βεβαιότητα ότι η ζωή και η ελευθερία των ανθρώπων θα τοποθετηθούν πάνω από κάθε άλλη αξία ή συμφέρον ή όχι.
  • Την αποποίηση ή όχι εκ μέρους του ισπανικού κράτους του πολέμου ως μέσου επίλυσης των συγκρούσεων με άλλες χώρες.
  • Και, κατά συνέπεια, τη συμμετοχή ή όχι σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, και την έξοδο ή όχι από το ΝΑΤΟ.
  • Την αποποίηση ή όχι εκ μέρους της Ισπανίας της άμυνας με πυρηνικά όπλα και της δικαιολόγησης ύπαρξης των πυρηνικών όπλων.
  • Τη δυνατότητα κάθε λαϊκός εκπρόσωπος να χάνει άμεσα το αξίωμα του αν δεν ακολουθεί το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχθηκε.
  • Την αναθεώρηση των προνομίων των δημόσιων αξιωματούχων. Δηλαδή, να μπορούν να δικάζονται σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι τέλεσαν εγκλήματα, ειδικά εκείνα που σχετίζονται με κακοδιαχείριση των δημόσιων αγαθών.
  • Την προώθηση δημοψηφισμάτων για όλα τα σημαντικά θέματα που επηρεάζουν το λαό.
  • Την ενίσχυση ή όχι του δημοσίου (υγεία, εκπαίδευση, συντάξεις…)
  • Την ενίσχυση ή όχι μιας μικτής οικονομίας.
  • Την εφαρμογή ή όχι ενός καθολικού βασικού εισοδήματος.
  • Και όλα τα θέματα στα οποία πρέπει να συμφωνήσουμε και που αφορούν στο σύνολο του πληθυσμού.

Συνοπτικά, πρέπει να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τη μοναρχία. τη λειτουργία των παραδοσιακών κομμάτων, την έλλειψη διαφάνειας… και όλο το σύστημα που συνδέει όλα τα προαναφερόμενα με τη διαφθορά, το νεποτισμό, την παράδοση της πρόνοιας των πολιτών στα χέρια των πολυεθνικών, τη συμμετοχή σε πολέμους που αφήνουν πίσω τους ερήμωση και πρόσφυγες στους οποίους αρνούμαστε την είσοδο, κ.λπ.

Πρέπει να απαιτήσουμε το δικαίωμα να μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον που όλοι ονειρευόμαστε.

Συνταγματική Αναθεώρηση Τώρα στην οποία θα μπουν ως κέντρο και βασική αξία οι άνθρωποι και οι νόμοι στην υπηρεσία τους!