Βρήκα πολύ συγκινητικό αυτό το κείμενο. Μια απειλή, χαρακτηρισμένη χτες ως πανδημία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μας θυμίζει – στερώντας μας σωστά- μικρές χαρές της ζωής μας που θεωρούμε πάντα δεδομένες . Η αγκαλιά και το φιλί για τον μεσογειακό λαό της Ιταλίας, που ακουμπιέται ανά πέντε δευτερόλεπτα. Η συγκέντρωση για να θαυμάσουν το θαύμα της ανθισμένης κερασιάς κάθε μέσα Μάρτη στην Ιαπωνία.
Στους Ιταλούς ζητούν να κρατούν τουλάχιστον ένα μέτρο φυσική απόσταση ο ένας από τον άλλον. Στους Ιάπωνες επιτρέπεται να ατενίσουν τις κερασιές που ανθίζουν, αλλά όχι να διοργανώσουν τα παραδοσικά πικ νικ τους κάτω από τα δέντρα.
Η απειλή του covid-19 δημιουργεί παγκόσμια αναστάτωση. Είναι κάτι άγνωστο που παίζει από την απώλεια της ελευθερίας μέχρι την απώλεια της ζωής. Στις χειρότερες στιγμές μας κυριεύει ο φόβος. Στις καλύτερες σκεφτόμαστε ότι τα παγκόσμια προβλήματα έχουν μόνο παγκόσμιες λύσεις. Ανεβαίνει το επίπεδο της συνείδησης και ξεκινάμε την αναμέτρηση με τη συλλογική ευθύνη. Λέξη που ο σημερινός τρόπος ζωής έχει ξεχάσει, αν σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα από την πείνα, που επειδή όμως δεν είναι μεταδοτική ελάχιστοι ασχολούνται μαζί της.
