Πώς φανταζόμαστε το μέλλον;

Μία ερώτηση που με ανησυχεί πολύ τον τελευταίο καιρό.

Δεν πρόκειται μόνο για το δικό μου μέλλον και όλα όσα θέλω να κάνω ή βλέπω τον εαυτό μου, στο πώς δηλαδή θα αξιοποιήσω το χρόνο ζωής που μου απομένει να ζήσω…πρόκειται για το μέλλον μας γενικότερα και για το πως θα είναι αυτό.

Πώς θα είναι άραγε ο κόσμος μας;

Τι θα συμβεί στη φύση και τις πόλεις;

Οι κλιματικές αλλαγές θα γίνουν ανεξέλεγκτες και θα προκαλούν καταστροφές ή θα είναι ικανές να εναντιωθούν στην πλανητική υπερθέρμανση;

Η τεχνητή νοημοσύνη θα επιβληθεί και θα αντικαταστήσει τη δική μας;

Η τεχνολογία θα αντικαταστήσει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να κινούμαστε;

Με τι θα μοιάζουν τα συστήματα της διακυβέρνησης και της πολιτικής;

Μεγάλος αριθμός ταινιών και βιβλίων έχουν θίξει ήδη το θέμα του μέλλοντος. Το μέλλον που προβάλλεται σε αυτές τις ιστορίες μου προκαλεί πονοκεφάλους που φεύγουν μόνο με τη σκέψη ότι, όλα αυτά δεν είναι, παρά προϊόντα μυθοπλασίας.

Το μέλλον που προβάλλεται σε αυτές τις φουτουριστικές ιστορίες κινείται συχνά γύρω από το σκοτάδι και ένα καθεστώς που ελέγχει τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει χώρος στο άτομο, ίχνος ανθρωπισμού, συναισθημάτων και ευαισθησιών. Ο άνθρωπος προβάλλεται λίγο – πολύ σαν ένα ελεγχόμενο είδος στο οποίο απαιτείται η αποτελεσματικότητα και η υπακοή. Η τεχνολογία κυριαρχεί τη ζωή. Και φυσικά δεν υπάρχει χώρος για τη φύση.

Αναρωτιέμαι στ’αλήθεια, γιατί οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί φαντάζονται το μέλλον τόσο σκοτεινό.

Γιατί το μέλλον προβάλλεται πάντα κατά αυτόν τον τρόπο;

Είναι οι σκέψεις και οι ιδέες που ορισμένοι άνθρωποι εκφράζουν σκόρπια και άλλοι υποθέτουν. Κάπως έτσι, γεννούνται σκέψεις και ιδέες για έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός θα πρέπει να μετατοπιστούν και να αντικατασταθούν από την τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη.

Για να πραγματοποιηθεί οτιδήποτε, περνά πρώτα από τη σκέψη.

Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι σημαντικό να έχουμε συνείδηση για όλα όσα σκεφτόμαστε.

Άραγε, οι άνθρωποι που απεικονίζουν στις ταινίες και τα βιβλία τους αυτό το μέλλον, θέλουν πραγματικά να ζήσουν και την ανάλογη εμπειρία; Είναι η επιθυμία τους ή απλώς η φαντασία τους που θα έπρεπε να ψυχαγωγεί τους άλλους; Γιατί η προβολή του μέλλοντός μας είναι τόσο διεγερτική, προκλητική και φαντάζει αξιόπιστη από τη ματιά αυτών των ανθρώπων;

Ευτυχώς, η δική μου οπτική για το μέλλον είναι εντελώς διαφορετική.

Και προφανώς, δεν είμαι ο μόνος που φαντάζεται και πιστεύει ότι, ένα καλύτερο μέλλον είναι εφικτό. Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να βελτιώσουμε σ’αυτόν τον κόσμο και αυτό θα πει ότι, υπάρχει πάντα δυνατότητα βελτίωσης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που δεσμεύονται για ένα καλύτερο μέλλον. Είτε με την αλλαγή της συμπεριφοράς και του τρόπου ζωής τους, είτε με τη συμμετοχή τους σε τοπικά ή περιφερειακά σχέδια που στοχεύουν στη βελτίωση του παρόντος και του μέλλοντός μας. Ότι φέρει το θετικό στον κόσμο πρέπει να εκφράζεται, να παρουσιάζεται, να ακούγεται, να διαδίδεται. Πρέπει να δημιουργήσουμε ΜΜΕ που δεν θα σκορπούν τον τρόμο και τη σύγχυση, αλλά την ελπίδα και το κίνητρο. Είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε τις σκέψεις και τα οράματα των ανθρώπων που δεν πιστεύουν σε ένα θετικό και καλύτερο μέλλον. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα του μέλλοντός μας, καθώς κάθε πράξη ξεκινά από μία σκέψη.

Θέλω να φανταστώ ένα μέλλον όπου η ποικιλία των πολιτισμών θα προφυλάσσεται, που κάθε άνθρωπος θα έχει δικαίωμα στην ατομικότητα του, που ο ανθρωπισμός θα είναι παρόν και θα μπορεί να βιώνεται με την παρουσία και την έκφραση συναισθημάτων και ευαισθησιών. Θέλω να δω ένα μέλλον όπου θα υπάρχει το δικαίωμα στην ελευθερία, το δικαίωμα στην έκφραση και το δικαίωμα στην ανταλλαγή ιδεών. Πάνω από όλα αυτά, θέλω να δω ένα μέλλον στο οποίο οι άνθρωποι θα μάθουν να ζουν μαζί και όχι ο καθένας μόνο για τον εαυτό του ή εναντίον των άλλων.

Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος