Γράφει ο
Η “συμφωνία του αιώνα” είναι το ειρηνευτικό σχέδιο που πρότεινε η διοίκηση Trump για να τερματίσει τις διαφορές στη Μέση Ανατολή. Το σχέδιο δεν ανακοινώθηκε επίσημα, αλλά διέρρευσε από την ισραηλινή εφημερίδα, “Israel Hayom”.
Πώς εφαρμόζεται στην πραγματικότητα η “συμφωνία του αιώνα”; Και πώς επηρεάζει την παλαιστινιακή επικράτεια και τον παλαιστινιακό λαό προτού καν υπάρξουν ενδείξεις ή ληφθούν μέτρα για την έγκρισή της και την υπογραφή της;
Όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, η Μέση Ανατολή και όλος ο κόσμος περιμένουν να δουν τι περιέχει η «συμφωνία του αιώνα» στις λεπτομέρειες της, τι έχει να προσφέρει για να επιταχύνει την ειρηνευτική διαδικασία και τι αναμένεται ως αποτέλεσμα ώστε να πάψει μόνιμα η σύγκρουση. Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας πρέπει να γίνουν δημόσια γνωστές ή τουλάχιστον να συζητηθούν άμεσα με τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Στις αρχές Μαΐου του τρέχοντος έτους, πληροφορίες από τη συμφωνία του αιώνα διαρρέουν από την Israel Hayom. Με βάση αυτές τις διαρροές, η συμφωνία θα περιλαμβάνει τρία μέρη: τον Οργανισμό Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης “PLO”, τη Χαμάς που κυβερνά στη Λωρίδα της Γάζας και το κράτος του Ισραήλ. Το γεγονός ότι κανένα από αυτά τα μέρη δεν διαπραγματεύθηκε ή δεν υπέγραψε ή δεν συμφώνησε με τη συμφωνία με κανέναν τρόπο (η ίδια η διαπραγμάτευση δεν έχει δημοσιευθεί καταρχήν) ξεπερνά τη νομιμότητά της.
Η εφαρμογή αυτή έρχεται σε αντίθεση με το δικαίωμα κάθε κράτους και κάθε συμβαλλόμενου μέρους να επιλέξει τις νομικές υποχρεώσεις, με τις οποίες επιθυμεί να δεσμευθεί και με τους όρους και το χρονοδιάγραμμα που θεωρεί ως το πλέον κατάλληλο. Επιπλέον, η συμφωνία έρχεται σε αντίθεση με την αρχή των σχετικών επιπτώσεων των Διεθνών Συνθηκών. Αυτή η αρχή ορίζει ότι ένα κράτος ή ένας οργανισμός δεσμεύεται μόνο βάσει των συνθηκών και των συμβάσεων που έχει υπογράψει ή επικυρώσει, με άλλα λόγια, μια συνθήκη είναι δεσμευτική μόνο εάν ο συμβαλλόμενος αποδέχθηκε αυτές τις υποχρεώσεις. Η απλή υπόθεση ότι η συμφωνία υπογράφηκε ή έγινε αποδεκτή από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν αλλάζει το γεγονός ότι δύο από τα τρία μέρη δεν συμφώνησαν με τη συμφωνία.
Τα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει παρέχουν ορισμένους τομείς στους οποίους θα συζητηθεί η συμφωνία και η προτεινόμενη λύση στα αμφισβητούμενα θέματα μεταξύ των μερών. Ο Λευκός Οίκος αρνήθηκε να σχολιάσει τα νέα ή να το επιβεβαιώσει με οποιονδήποτε τρόπο. Τα βασικά σημεία που εξετάζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι πτυχές της συμφωνίας που βλέπουμε ήδη να εφαρμόζονται, πριν καν από την υπογραφή της συμφωνίας.
Ένα πρώτο παράδειγμα είναι το διεθνές καθεστώς της Ιερουσαλήμ. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δήλωσε ήδη δημόσια πως θεωρεί την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ και μετακόμισε την πρεσβεία τον περασμένο Μάιο. Δεύτερον, είναι το καθεστώς των προσφύγων. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ήδη σταματήσει κάθε χρηματοδότηση και βοήθεια στην UNRWA. Το τρίτο είναι το καθεστώς της Γάζας και της «νέας Παλαιστίνης» που καλούν για ένα νέο κράτος με μια νέα εκλεγμένη κυβέρνηση, όπου η Χαμάς πρέπει να παραδώσει όλα τα όπλα στην αιγυπτιακή κυβέρνηση, για να ανοίξουν όλα τα σύνορα και να ανθίσει εκ νέου το εμπόριο, πράγμα που φαίνεται να είναι ο σκοπός της πολιορκία και του πολέμου εναντίον της Γάζας.
Ιερουσαλήμ
Η κατάσταση στην Ιερουσαλήμ ήταν πάντα ιδιαίτερης φύσης. Από το τέλος της βρετανικής κατοχής, η πόλη έχει τεθεί υπό καθεστώς διεθνούς επιτροπείας, με το ψήφισμα αριθ. 181 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Μέχρι σήμερα, η Ιερουσαλήμ εξακολουθεί να υπόκειται σε παρόμοια καθεστώτα, αλλά υπό διαφορετικές κυβερνητικές εξουσίες. Η πόλη χωρίστηκε σε δύο οντότητες, με το δυτικό τμήμα αναγνωρισμένο ως τμήμα του ισραηλινού κράτους και το ανατολικό ως παλαιστινιακό έδαφος. Αυτή η διαίρεση ήταν αποτέλεσμα της διεθνούς υιοθέτησης του σχεδίου κατανομής ως προτεινόμενης λύσης στη σύγκρουση στην περιοχή.
Αυτά συνέβαιναν μέχρι τον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του 1976, όταν το Ισραήλ πήρε στην κατοχή του το ανατολικό τμήμα της Ιερουσαλήμ συμπεριλαμβανομένης της παλιάς πόλης. Αυτή η προσάρτηση, κατά παράβαση του ψηφίσματος του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου, δεν αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα, θέση που έλαβε η παλαιστινιακή ηγεσία και ο λαός της Παλαιστίνης.
Παρατηρώντας ότι η Ιερουσαλήμ περιέχει πολλές από τις πιο ιερές τοποθεσίες για μουσουλμάνους, εβραίους και χριστιανούς, έχει μεγάλη θρησκευτική σημασία και για τις τρεις θρησκείες. Επιπλέον, η πόλη της Ιερουσαλήμ έχει μεγάλη πολιτική σημασία τόσο για την ισραηλινή όσο και για την παλαιστινιακή πλευρά. Βρίσκεται στο κέντρο της σύγκρουσης, έχει στρατηγική θέση και προσφέρει μεγάλο πλεονέκτημα στην ισορροπία ισχύος. Πολλοί Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί θεωρούν την Ιερουσαλήμ ως μια αδιαίρετη πρωτεύουσα του κράτους τους, πράγμα που ακριβώς θα καθιστούσε μάλλον δύσκολη την πραγματική διαίρεση της πόλης.
Οι παλαιστινιακές υποθέσεις και οι γραφειοκρατικές εργασίες καλύπτονταν από το Γενικό Προξενείο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ιερουσαλήμ, το οποίο έδρασε ως de facto πρεσβεία για τους Παλαιστινίους. Τον Δεκέμβριο του 2017, η αμερικανική κυβέρνηση υπό την ηγεσία του προέδρου Ντόναλντ Τράμπ υπέγραψε την Πράξη περί πρεσβείας της Ιερουσαλήμ του 1995, η οποία αναγνωρίζει την αδιαίρετη πόλη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ. Η υπογραφή της Πράξης αυτής οδήγησε στη μετακίνηση της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ τον Μάιο του 2018 και οδήγησε στο κλείσιμο του παλαιστινιακού προξενείου και την αντικατάστασή του με πρεσβεία για το Ισραήλ.
Αυτό το βήμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ θεωρείται ένα βήμα προς την υλοποίηση της “συμφωνίας του αιώνα”. Η συμφωνία θεωρείται ότι περιέχει ένα ειδικό καθεστώς για την πόλη της Ιερουσαλήμ, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στους Ισραηλινούς να ολοκληρώσουν την κυριαρχία τους πάνω στην επικράτεια, διατηρώντας και διασφαλίζοντας την ελευθερία της θρησκείας σε άλλους στην πόλη, αλλά τελικά καθιστώντας ολόκληρη την αδιαίρετη πόλη της Ιερουσαλήμ την πρωτεύουσα του Ισραήλ. Η συμφωνία φέρεται να υποδηλώνει ότι η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει αδιαίρετη, αλλά θα διανεμηθούν ευθύνες μεταξύ του Ισραήλ και της «νέας Παλαιστίνης».
Πρόσφυγες
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ορίζονται ως «πρόσωπα των οποίων η συνήθης διαμονή ήταν η Παλαιστίνη κατά την περίοδο από την 1η Ιουνίου 1946 έως τις 15 Μαΐου 1948 και έχασαν τόσο κατοικία όσο και μέσα διαβίωσης ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης του 1948». Η Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες της Παλαιστίνης (UNRWA) είναι οργανισμός του ΟΗΕ που είναι υπεύθυνος για την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες. Χρηματοδοτείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις εθελοντικές συνεισφορές των κρατών μελών του ΟΗΕ, καθώς και από τη χρηματοδότηση του Τακτικού Προϋπολογισμού των Ηνωμένων Εθνών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πάντα ένας από τους σημαντικότερους συντελεστές της υπηρεσίας αυτής, δωρίζοντας περισσότερα από 350 εκατομμύρια δολάρια το 2017 μόνο.
Στις αρχές του 2018, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να σταματήσει κάθε χρηματοδότηση στον οργανισμό. Η απόφαση αυτή έλαβε χώρα λίγες μέρες μετά την περικοπή ποσού ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων στην παλαιστινιακή βοήθεια. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε αρκετές αιτιολογήσεις για την απόφαση αυτή. Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πίστευε ότι άλλα κράτη θα έπρεπε να συνεισφέρουν στον οργανισμό, εξηγώντας ότι η δυσανάλογη συνεισφορά ήταν η κύρια πηγή χρηματοδότησης για τον οργανισμό. Επιπλέον, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι το έργο του οργανισμού έχει «ανεπανόρθωτα εσφαλμένη». Από την άλλη πλευρά, αυτή η απόφαση θεωρείται από πολλούς ως ένας τρόπος να ασκηθεί πίεση στην παλαιστινιακή ηγεσία για να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με βάση τις απειλές του Προέδρου Trump στις αρχές του 2018.
Αυτό φαίνεται να είναι ένα βήμα προς την υλοποίηση της πρόθεσης του Προέδρου Trump. Η “συμφωνία του αιώνα” υποτίθεται ότι προτείνει ένα μόνιμο τέλος στο πρόβλημα των προσφύγων. Σύμφωνα με τη συμφωνία, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες πρέπει να πολιτογραφηθούν και να εγκατασταθούν στις διάφορες χώρες όπου διαμένουν. Αυτό φαίνεται σαφέστερα στο πρώτο βήμα που έλαβε η κυβέρνηση των ΗΠΑ στον Λίβανο τον Μάιο του τρέχοντος έτους, όταν ο αναπληρωτής γραμματέας του Γραφείου των χωρών του Ειρηνικού επισκέφτηκε τη Βηρυτό για να μεσολαβήσει μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ για την οριοθέτηση των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων των δύο χωρών. Αυτή η διαμεσολάβηση από τις ΗΠΑ πιστεύεται ότι είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση της πίεσης της κυβέρνησης του Λιβάνου να παραχωρήσει ιθαγένεια στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν στη χώρα.
Επιπλέον, τον Μάιο του 2019, ο Αμερικανός απεσταλμένος στη Μέσης Ανατολής, Jason Greenblatt, πρότεινε σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τη διάλυση του οργανισμού στο σύνολό του και πρότεινε ότι οι χώρες υποδοχής ή άλλες διεθνείς ή τοπικές μη κυβερνητικές οργανώσεις να αναλάβουν τις υπηρεσίες που ο UNRWA παρέχει εδώ και επτά δεκαετίες σε όλη τη Μέση Ανατολή. Αυτή η πρόταση απορρίφθηκε από τον οργανισμό, τις αραβικές χώρες στις οποίες κατοικούν κυρίως οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες και τη διεθνή κοινότητα, η οποία εξακολουθεί να πιστεύει στην ουσιαστική βοήθεια και το καθήκον του UNRWA έναντι μιας ευάλωτης ομάδας, όπως είναι οι πρόσφυγες.
Η αμερικανική διαμεσολάβηση μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ, καθώς και το σχέδιο της παροχής ιθαγένειας των παλαιστινίων προσφύγων στο Λίβανο, είναι μόνο ένα στάδιο των προγραμματισμένων παρεμβάσεων στην περιοχή. Επιπλέον, η κατάργηση όλων των δωρεών στον UNRWA αποτελεί σαφή ένδειξη για το πού κατευθύνεται η αμερικανική πολιτική στο ειρηνευτικό της σχέδιο για τη Μέση Ανατολή. Τέλος, η Αμερικανίδα πρέσβειρα στα Ηνωμένα Έθνη, Nikki Haley, δήλωσε ότι πιστεύει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να εξαφανίσουν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων το δικαίωμα επιστροφής. Όλα αυτά καθιστούν πιο προφανείς τις λεπτομέρειες της “συμφωνίας του αιώνα” σε σχέση με την κατάσταση των προσφύγων και το δικαίωμα επιστροφής.
Νέα Παλαιστίνη
Μετά την κατάληψη της Λωρίδας της Γάζας από τη Χαμάς το 2007, και μετά την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και τη διάλυση της κυβερνητικής ενότητας, η Γάζα έγινε αυτοδιοικούμενη περιοχή υπό την εξουσία της Χαμάς. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν εκλογές στην επικράτεια της Γάζας ή αλλαγή εξουσίας.
Υπήρξε συνεχής ένταση και επαναλαμβανόμενες εχθροπραξίες μεταξύ της ισραηλινής πλευράς και της κυβέρνησης της Γάζας. Αυτό επηρέασε κατά συνέπεια τις δύο ελεγχόμενες – από το Ισραήλ – διαβάσεις στη Λωρίδα της Γάζας: την Erez και την Kerem Shalom. Ως αποτέλεσμα διαπιστώνεται μια ασταθής αίσθηση όσον αφορά τα σημεία διέλευσης και τα σύνορα. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τις εχθροπραξίες και την κατάσταση των ταραχών, ο έλεγχος αυτών των διαβάσεων παραμένει στα χέρια του Ισραήλ.
Στις αρχές Απριλίου του τρέχοντος έτους, σχηματίστηκε και ορκίστηκε η νέα παλαιστινιακή κυβέρνηση. Ωστόσο, μια προεδρική ή νομοθετική εκλογή δεν φαίνεται να βρίσκεται στον ορίζοντα, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διεξαχθεί τον Μάιο σύμφωνα με την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Παρόλα αυτά, η δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης είναι ένα βήμα προς την εγκαθίδρυση ενός νέου κράτους και προς μια πολυαναμενόμενη εκλογή, ειδικά υπό το πρίσμα των δηλώσεων του de facto προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, λέγοντας ότι δεν είναι δυνατή η διενέργεια εκλογών, λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα.
Η εικαζόμενη “συμφωνία του αιώνα” προτείνει τη δημιουργία μιας «νέας Παλαιστίνης», η οποία θα περιλαμβάνει τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, εξαιρουμένων των παράνομων ισραηλινών οικισμών και θεωρώντας ότι οι Άραβες κάτοικοι της Ιερουσαλήμ είναι πολίτες της Νέας Παλαιστίνης. Ως εκ τούτου, η Χαμάς θα συμφωνήσει να πραγματοποιήσει ελεύθερες εκλογές ένα χρόνο μετά τη συμφωνία, η οποία θα καθορίσει τη νέα κυβέρνηση της «Νέας Παλαιστίνης».
Το γειτονικό έδαφος του Σινά θα μισθωθεί από την Αίγυπτο για το συμφέρον της Νέας Παλαιστίνης, όπου θα δημιουργηθεί αεροδρόμιο και βιομηχανική ζώνη. Επιπλέον, θα δημιουργηθεί χερσαίος διάδρομος μεταξύ της Γάζας και της Δυτικής Όχθης για τη σύνδεση των δύο περιοχών και θα γίνει δυνατή η μεταφορά αφαλατωμένου νερού μέσω ενός υπόγειου αγωγού μεταξύ των δύο τόπων. Ταυτόχρονα, η Δυτική Όχθη θα συνδεθεί με την Ιορδανία μέσω της κοιλάδας του Ιορδάνη με δύο διαβάσεις. Η ίδια η κοιλάδα του Ιορδάνη θα παραμείνει υπό τον έλεγχο του Ισραήλ και θα προσαρτηθεί στο Ισραήλ. Αυτό υποδηλώνει, την απομάκρυνση των Παλαιστινίων από την Λωρίδα της Γάζας και την απόκτηση ακόμα περισσότερου ελέγχου του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.
Από τα παραπάνω μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι παρόλο που οι εκλογές δεν είναι δυνατές προς το παρόν, η “συμφωνία του αιώνα” θα εξασφάλιζε τη δυνατότητα τέτοιων εκλογών με την παροχή ιθαγένειας στους παλαιστίνιους πρόσφυγες στις χώρες που διαμένουν, συνδέοντας τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, ενώ οι Άραβες κάτοικοι της Ιερουσαλήμ – ως Παλαιστίνιοι πολίτες – θα είχαν δικαίωμα να συμμετάσχουν στις επερχόμενες εκλογές. Εντούτοις, όλα αυτά, έστω κι αν θα συμβάλουν στην προσέγγιση των Παλαιστινιακών εκλογών στην πραγματικότητα, δεν εμπίπτουν στο συμφέρον του παλαιστινιακού λαού, είτε στη Δυτική Όχθη, στη Γάζα, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ ή στη διασπορά.
Η παλαιστινιακή αρχή αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτή τη συμφωνία και απορρίπτει κάθε σχέδιο ειρήνης που πρότεινε η αμερικανική κυβέρνηση. Ακόμη και προτού καταστούν σαφείς ή διαρρεύσουν οποιεσδήποτε λεπτομέρειες ή πληροφορίες σχετικά με τη συμφωνία, η θέση της διοίκησης του Trump έγινε σαφής στους Παλαιστινίους. Αυτή η άρνηση ήταν μια συνεχής αντίδραση στην αμερικανική πολιτική προς τη διαμάχη στην περιοχή. Η αναγνώριση της αδιαίρετης πόλης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, καθώς και η αναγνώριση της ισραηλινής κυριαρχίας πάνω από τα ύψη του Γκολάν και η περικοπή πόρων προς τον UNRWA έδειξαν στους Παλαιστινίους την στάση και τη θέση της αμερικανικής κυβέρνησης.
Επιπλέον, η παλαιστινιακή άρνηση οποιουδήποτε ειρηνευτικού σχεδίου προέρχεται από σοβαρές ανησυχίες ότι, ανεξάρτητα από το τι θα μπορούσε να προσφέρει η συμφωνία, θα εξακολουθούσε να απέχει πολύ από τις ελπίδες τους για ένα ανεξάρτητο κράτος πάνω από τα κατεχόμενα εδάφη του 1967 ως μέρος του αιτήματός τους για λύση δύο κρατών. Αυτός ο ισχυρισμός τους υποστηρίζεται επί μακρόν από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και σχεδόν από όλα τα 193 κράτη-μέλη του.
Ανεξάρτητα από την παλαιστινιακή πρόβλεψη ή τις προσδοκίες προς την “συμφωνία του αιώνα” ή οποιαδήποτε άλλη συμφωνία που προτείνει η αμερικανική κυβέρνηση, οι υποτιθέμενες λεπτομέρειες της συμφωνίας, εάν αποδειχθούν αληθείς, μιλούν από μόνες τους. Η έλλειψη νομιμότητας που διέπει την κίνηση του να θεωρηθεί η αδιαίρετη πόλη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, καθώς και η σαφής προσάρτηση κατεχομένων εδαφών, με νομιμοποίηση των ισραηλινών οικισμών στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης, αποκλείοντας τα από τα εδάφη της «Νέας Παλαιστίνης», οδήγησε πολλά κράτη στο να την θεωρήσουν ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των βασικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Η διεθνής και περιφερειακή σκηνή παρακολουθεί την πλήρη αποτυχία του σχεδίου που πρότεινε η διοίκηση Trump. Από τη μια, η ισραηλινή πλευρά φαίνεται να μην είναι σε θέση να αποδεχθεί τη συμφωνία, ειδικά μετά την απόφαση του Ισραήλ να διεξαγάγει και νέες κοινοβουλευτικές εκλογές φέτος, αφήνοντας κενό προς το παρόν στην υπεράσπιση της μιας ή της άλλης θέσης. Αυτή η καθυστέρηση θεωρείται από πολλούς ειδικούς ως ένα πιθανό τέλος στο ειρηνευτικό σχέδιο. Από την άλλη, η παλαιστινιακή πλευρά απορρίπτει τους όρους που προτείνονται και τίθενται στο τραπέζι, τους οποίους θεωρούν ως παράδοση και όχι ως συμφωνία.
Η παλαιστινιακή πλευρά απέρριψε οποιαδήποτε ειρηνευτική προσφορά από την αμερικανική κυβέρνηση, όπως κατέστη σαφές με το να μην συμμετέχει στη συνάντηση εργασίας του Μπαχρέιν, την οποίο λέγεται ότι πραγματοποιήθηκε προκειμένου να ενθαρρυνθούν διάφορες επενδύσεις προς τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Αρκετά πιο νωρίς από τη γνωστοποίηση του προτεινόμενου σχεδίου για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η κυβέρνηση Trump φαίνεται να απέτυχε να βρει ένα σχέδιο ειρήνης για την περιοχή.
* Ο συγγραφέας επιθυμεί να ευχαριστήσει τον Karam Omar για τα σχόλια και τις αναθεωρήσεις του πρώτου σχεδίου.
