Sold out ήταν τα εισιτήρια για τις Κατίνες, στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Μπράβο σε όλες τις γυναίκες που συμμετείχαν στις δράσεις τις περασμένες δεκαετίες αλλά και στην κινηματογραφική αποτύπωσή τους στο ντοκιμαντέρ. Με αφορμή αυτή τη δουλειά, ρώτησα μερικά πράγματα τη δημιουργό, Βίλμα Μενίκη, η οποία έγραψε στα κοινωνικά μέσα μετά την προβολή τα εξής:

“Το 1985 δεν φανταζόμασταν ότι θα πρωταγωνιστούσαμε σε ένα ντοκιμαντέρ… κι ούτε το θέλαμε… Ο στόχος μας ήταν να ταράξουμε τα νερά της πατριαρχικής κοινωνίας και το κάναμε…
Αυτό το κομμάτι θέλησα να φωτίσω, να γεμίσω ένα ιστορικό κενό για την ομάδα αυτήν… όπως την βίωσα. Κανείς και καμία δεν θα φωτίσει την δική μας ιστορία, ούτε και θα την αναδείξει αν δεν το κάνουμε εμείς.

Το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε την πορεία του και θα πάει σε διάφορες πόλεις στα πλαίσια των περιφερειακών προβολών του φεστιβάλ Θεσ/νίκης. Είναι η αφορμή το ντοκιμαντέρ για να ψηλαφίσουμε πάλι εκ νέου την θέση των γυναικών στον κόσμο τούτο και να διεκδικήσουμε πάλι κάποια δικαιώματα που ξεχάστηκαν και μας βάζουν στο περιθώριο της ιστορίας…

Συγκινήθηκα γιατί στο κοινό ήταν και παιδιά των συντροφισσών μας και μας είπαν και την άποψή τους… Είναι στην ηλικία που ήμασταν εμείς τότε και βγαίναμε στου δρόμους…

Έπεται συνέχεια…  Ευχαριστώ την Στέισι και την Κάρμεν για τις φωτό.”

 

 

Βίλμα πόσες από τις Κατίνες σου κατάφερες να συγκεντρώσεις για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ;
Δεκαεφτά γυναίκες, συναντηθήκαμε μετά από 16 χρόνια, μετά την τελευταία φορά το 1995, που κλείσαμε την ομάδα. Με αυτές κρατήσαμε επαφή όλα αυτά τα χρόνια και ανταποκρίθηκαν με πολύ χαρά και αγωνία. Το 2011, μετά από δικές μου προσωπικές απώλειες και σκοτεινά περάσματα, ένιωσα πολύ έντονη την ανάγκη να βρεθούμε οι γυναίκες που συμμετείχαμε στην Αυτόνομη Ομάδα Γυναικών (1985-1995), οι Κατίνες, μεσήλικες σχεδόν. Ορίστηκε η συνάντηση στην Θεσσαλονίκη, σε ένα ουζερί, μίας πολύ καλής φίλης της ομάδας. Συναντηθήκαμε με χαρά και μεγάλη αγωνία. Αγκαλιές, συγκίνηση, απορία, αμηχανία, τρακ, τρυφερότητα και νοσταλγία. Αυτό ήταν το έναυσμα για να δημιουργηθεί το ντοκιμαντέρ.

Τι συναίσθημα θα περιέγραφε καλύτερα όσα ένιωσες κατά τα γυρίσματα στο καφενείο;
Βαθιά συγκίνηση, τρακ, αγωνία, χαρά, αμηχανία και αδημονία. Καθώς η συνάντηση εξελισσόταν και ξετυλίγαμε το κουβάρι των αναμνήσεών μας, όλα αυτά συνυπήρχαν έντονα.

Πες μας ένα τεύχος που είναι για σένα από τα πιο σημαντικά και γιατί;
Το 1ο τεύχος, μόλις το είδα εκτυπωμένο, ήταν μία πάρα πολύ δυνατή συγκινησιακά στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ανταποκρινόταν στην βαθύτερή μου ανάγκη να δω τυπωμένες τις απόψεις μας, τα πιστεύω μας και να διαχυθούν στην κοινωνία, ως μέσο αντίστασης και αντίδρασης στην πατριαρχία. Τότε, δεν υπήρχε στην Ελλάδα το διαδίκτυο και τα περιοδικά ήταν από τα βασικά μέσα πληροφόρησης, ενημέρωσης και διαμαρτυρίας προς τα έξω. Ήταν επίσης ο βασικός τρόπος επικοινωνίας μας με τις υπόλοιπες γυναίκες στην Ελλάδα.

 

Λείπει κάτι από τις γυναικείες διεκδικήσεις σήμερα και αν ναι, τι είναι αυτό;
Λείπει έως ένα βαθμό η μαζικότητα, το πάθος και η αφοσίωση. Και κυρίως η ευελιξία, η ευρηματικότητα και η διαθεσιμότητα συνεργασίας με διαφορετικούς φορείς κι ομάδες. Μόνο αν κάνουμε συμμαχίες και αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας, θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε γυναίκες που δεν τολμούν να βγουν στον δρόμο. Επομένως, χρειάζεται οργάνωση, προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα επικοινωνίας και δικτύωσης, φαντασία και επιμονή.