H 21η Ιουλίου έχει θεσπιστεί από το Διεθνές Δίκτυο Ανθρώπων που χρησιμοποιούν Ναρκωτικά (INPUD) ως Ημέρα Μνήμης των νεκρών από κατάχρηση ουσιών.
Ως μέλος του Δικτύου Ομοτίμων Χρηστών, μέλος της INPUD και πρώην χρήστρια, σήμερα πενθώ και μνημονεύω τους φίλους που έχασα, τις ζωές που χάθηκαν και χάνονται, τα θύματα αυτού του παράλογου Πολέμου κατά των Χρηστών. #Internationalrememberanceday #nomoredeaths
Σήμερα είναι ημέρα πένθους για μας.
21η Ιουλίου πενθούμε και θυμόμαστε τους νεκρούς μας.
Ανθρώπους που σκότωσε ο ‘Πόλεμος Κατά των Ναρκωτικών’.
Ανθρώπους κάθε ηλικίας, τάξης,
κάθε φύλου ή χρώματος
που βρέθηκαν νεκροί
επειδή κατανάλωσαν ουσία ύποπτη,
που πέθαναν
επειδή η παρέα τους φοβήθηκε να καλέσει ασθενοφόρο,
επειδή το ασθενοφόρο ή το αστυνομικό αυτοκίνητο δεν ήταν
(και στην Ελλάδα ακόμα δεν είναι)
εφοδιασμένο με αντίδοτο,
που βρέθηκαν νεκροί στο δρόμο
διότι νιώθοντας παράνομοι φοβήθηκαν να ζητήσουν βοήθεια.
Ανθρώπους που πέθαναν από τις συνέπειες της χρήσης.
Από Κίρρωση
και άλλες συνέπειες της Ηπατίτιδας C,
από AIDS
ή γάγγραινα και μολύνσεις
που κολλήσαμε επειδή τα φαρμακεία δε μας έδιναν σίριγγες
και αναγκαζόμασταν να μοιραζόμαστε τις χρησιμοποιημένες.
Ανθρώπους που πέθαναν
μετά από χρόνια ταλαιπωρία στις φυλακές,
από ξύλο στα αστυνομικά τμήματα,
από στερητικό σύνδρομο στα κρατητήρια
ενώ μόνο έγκλημά τους ήταν η επιλογή
(βλαβερή κι αν είναι)
να διαθέτουν το σώμα τους όπως θέλουν.
Ανθρώπους που έσβησαν από φτώχεια
στην οποία τους οδήγησε η αναγκαστκή παρανομία.
Ανθρώπους που αυτοκτόνησαν
γιατί δεν άντεξαν
το περιθώριο,
την ανεργία,
την κοινωνική απομόνωση.
Σήμερα θρηνώ τους φίλους μου.
Σήμερα θυμάμαι
τις αμέτρητες φορές
που κάποιος είπε
‘αν πεθάνω πετάξτε με στο δρόμο― μη μπλέξετε’,
θυμάμαι τα o.d.,
θυμάμαι την περιφρόνηση των γιατρών μόλις πληροφορηθούν,
θυμάμαι τα πρησμένα χέρια,
τα μολυσμένα ‘σέα’,
τις βρώμικες σκόνες,
τη φτώχεια και τη μιζέρια στην οποία οδηγηθήκαμε.
Σήμερα θυμάμαι
το σπασμένο σαγόνι φίλου χρήστη στα κρατητήρια
για να ‘ομολογήσει’.
Θυμάμαι τους εξευτελισμούς
του στερητικού συνδρόμου δίχως φάρμακο,
θυμάμαι τις αυτοκτονίες.
Σήμερα θυμάμαι τους νεκρούς.
Τους φίλους μου.
Θυμάμαι εκείνους που είναι εκεί που από τύχη δεν είμαι,
θυμάμαι εκείνους που χάθηκαν άδικα και άδοξα
λόγω της παραβατικότητας
στην οποία μας έσπρωξε η Ποινικοποίηση.
Σήμερα
δε θέλω μελοδραματισμούς και ψευτοδάκρυα.
Γιατί θυμάμαι.
Θυμάμαι ότι η Απαγόρευση σκοτώνει.
Θυμάμαι ότι όλες αυτές οι ζωές
που χαραμίστηκαν ή χάθηκαν είναι θύματα πολέμου.
Του Πολέμου Κατά Των ‘Ναρκωτικών’.
Και σαν τέτοιους τους θυμάμαι.
