Γέννα είναι η ενσάρκωση της ποίησης της ζωής. Θριαμβική ιαχή πραγμάτωσης της δυνατότητας. Κατά τον Σ. Κίρκεγκωρ : «η τελειότητα του ανθρώπου[..] συνίσταται στην τέλεια συμμετοχή στην ολότητα. Κανένα άτομο δεν είναι αδιάφορο στην Ιστορία του ανθρώπινου γένους, όπως και η Ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν είναι αδιάφορη στην ιστορία του ατόμου».
Το μωρό που γεννήθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό στην Ειδομένη είναι υπό αυτή την έννοια, ο εαυτός του και το ανθρώπινο γένος. Με το κλάμα της γέννησής του, επικαλείται συμβολικά την ευχή για μια νέα «γέννα» του Ανθρώπου.
Η έλευση του στο κέντρο της δίνης της ανθρώπινης τραγωδίας μας σηματοδοτεί την αγωνία της ύπαρξης του ανθρώπου. Ό,τι προβάλλει η αγωνία αυτή, είναι το κέντρο του όλου προβλήματος: «Ο άνθρωπος είναι σύνθεση ψυχής και σώματος. Αλλά είναι αδιανόητη μια σύνθεση, αν τα δύο στοιχεία της δεν ενοποιούνται μέσα σ΄ ένα τρίτο. Αυτό το τρίτο είναι το πνεύμα[..] δύναμη συμφιλιωτική, που επιθυμεί ακριβώς να συγκροτεί τη σχέση».
Η αγωνία της ύπαρξης συνοδεύει την εμπειρία της ελευθερίας και της ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στο «ποιοτικό άλμα» προς την πνευματικότητα που οφείλει να κάνει. Η γέννηση αυτού του μωρού μας φέρνει όλους μπροστά σε αυτή την ευθύνη μας. Πώς απαντάμε μπρος στην αγωνία της ύπαρξης μας;
Η μυθολογία αρθρώνει τούτη την αγωνία, στις αφηγήσεις για τη γέννηση του κόσμου: «Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο το χάος…».
Σε αυτό το χάος έρχεται η Γαία – θεά της γης. Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται η αρχή του Έρωτα. Επιφέρει τη δημιουργία προσδίδοντας νόημα στον κόσμο. Από τον έρωτα αυτό προήλθαν οι άλλοι θεοί όπως ο Ουρανός, ο Ωκεανός, η Ρέα.. Η ιστορία της δημιουργίας συνεχίζεται μέσα από τιτάνιες αναμετρήσεις και διαφοροποιήσεις. Ο Προμηθέας ένας από τους Τιτάνες, ποιεί τον άνθρωπο από γη και νερό, δίνοντας του την δυνατότητα να στέκεται όρθιος, στρεφόμενος προς τον ουρανό, σε αντίθεση με τα ζώα που στρέφονται στη γη. Επιπλέον του δίνει το χάρισμα της φωτιάς, κάτι που μέχρι τότε προοριζόταν αυστηρά για τους θεούς. Ο Προμηθέας θυσιάζεται για να επωφεληθούν οι άνθρωποι από τη φωτιά. Προκαλεί την οργή του Δία και αλυσοδένεται από τον Ήφαιστο στον Καύκασο, όπου επί αιώνες ο Δίας στέλνει έναν αητό να του τρώει το συκώτι.
Πώς αξιοποιήθηκε η φωτιά ως πλεονέκτημα του ανθρώπου στην πορεία του πάνω στη γη; Επέτρεψε στον ανθρώπινο πολιτισμό να αναπτυχθεί μέσα από την τεχνολογία και την επιστήμη. Μα δυστυχώς επένδυσε μεγάλο μέρος της δύναμής του στη φωτιά του πολέμου. Έτσι φτάνουμε στα 1954 όπου ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, κατασκευαστής της ατομικής βόμβας, μονολογεί: «Εγώ έγινα ο θάνατος, εγώ έγινα η καταστροφή».
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο αποτιμά αυτή την ανθρώπινη εμπειρία ως εξής: «Η βία πάντα επιστρέφει. Εκεί που θα στρατοπεδεύσει ο στρατός θα φυτρώσουν αγκάθια […] Όσοι σκοτώνουν στον πόλεμο θα έπρεπε να γιορτάζουν την κάθε νίκη με μια κηδεία».
«Αυτό το μαύρο, αυτό το πένθιμο φέρετρο / που το μεταφέρει/ την ώρα αυτή στους άτυχους ώμους της η γενιά μου / βαδίζοντας κάτω απ΄ του αιώνα μας τα αδιέξοδα τιτάνια σύννεφα!» θρηνεί ο Ν. Βρεττάκος στο ποίημα του Ωδή στον Άνθρωπο.
Παρά το θρήνο, ο θρίαμβο της ζωής μας συνδέει με έναν ακόμη μύθο γέννησης του κόσμου : «Ο ήλιος δημιούργησε τον ουρανό, τα πουλιά που τον διασχίζουν, τον Νείλο ποταμό με τα ψάρια μέσα του, κι έδωσε πράσινη ζωή στις μαύρες όχθες του, που γέμισαν φυτά και ζώα[..] κάθισε να απολαύσει το έργο του [..] ένιωσε τη βαθιά ανάσα του νεογέννητου κόσμου που απλωνόταν μπροστά του, κι άκουσε τις πρώτες φωνές του. Τέτοια ομορφιά πλήγωνε. Τα δάκρυα του ήλιου έπεσαν στη γη κι έγιναν λάσπη. Κι από εκείνη τη λάσπη έγιναν οι άνθρωποι».
Ο τοκετός που επιτεύχθηκε στη λάσπη των δακρύων, ας επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στη στάση της αναδίπλωσης. Ο κάθε άνθρωπος βρέθηκε μέσα στη μήτρα που τον γέννησε σε αυτή τη στάση του λεγόμενου «rooting», της περιστροφής δηλαδή του μωρού γύρω από τον εαυτό του την ώρα του τοκετού, «που του επιτρέπει να βγει από τις «μονές» της εμβρυακής ζωής και να φτάσει στο φως» . Ως παιδιά, κρατώντας αυτή την αρχέγονη μνήμη, χαιρόμασταν να περιστρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας, σε ένα παιχνίδι που τόσο μοιάζει με τον στροβιλισμό των περιστρεφόμενων δερβίσηδων.
Βασικό σχήμα ζωής η σπείρα – ο στρόβιλος, ως μια δυναμική που επεκτείνεται, αναπαριστά την περιστροφή γύρω από τον εαυτό, που συνίσταται στην αναχώρηση από το κέντρο προς τα έξω. «Στέκομαι όρθιος. Ολόγυρά μου ανοίγει το μεγάλο γύρο του ο κόσμος. Όλο μου το βάρος είναι η καρδιά μου», δίνει το ρυθμό της ποίησης της ολότητας ο Ν. Βρεττάκος. Αυτή είναι η δυναμική της γέννησης. Η σημερινή ανθρωπότητα θα καταφέρει άραγε να «αναγεννηθεί»;
