Πρώτα τους εξαθλιώσαμε, στη συνέχεια εμποδίσαμε τις αποζημιώσεις τους, αγνοήσαμε τους πολέμους τους και τώρα που έρχονται μας ενοχλούν. Η μεταναστευτική πολιτική των αναπτυγμένων χωρών έχει βασιστεί στην προσπάθειά τους να ξεφορτωθούν το μπελά που τους δημιουργεί η φτώχια και η δυστυχία που βασιλεύει στην άλλη πλευρά του κόσμου. Πολύ αργά.
Κανείς δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί το γεγονός πως η ΕΕ υποχωρεί άτακτα και χωρίς ηγέτη στη μεταναστευτική της πολιτική και στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Το έλεγε ο Κίσινγκερ, υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ: «Ποιον πρέπει να καλέσω αν θέλω να μιλήσω στην Ευρώπη;» Μέχρι και η Άνγκελα Μέρκελ έχει χάσει το μπούσουλα. Εκείνη που ήταν πάντα τόσο παρούσα και πρωτοστατούσε στις αποφάσεις της ΕΕ, δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί με τις προθέσεις προστατευτισμού των κρατών μελών.
Μπορούμε να προσποιούμαστε πως οι χώρες έχουν κάποιο σχέδιο πέραν του να δίνουν λύση στα άμεσα προβλήματα. Το γεγονός είναι πως πρόκειται για σχέδια αντιφατικά, ασύμβατα μεταξύ τους και που επιδεινώνουν την κατάσταση των μεταναστών και των προσφύγων. Έχουν μετατρέψει την Ευρώπη σε μια ποντικοπαγίδα συγκοινωνούντων δοχείων που ανοιγοκλείνουν χωρίς άλλη στρατηγική από εκείνη του να ωθήσουν όλο αυτό τον κόσμο σε άλλα σύνορα. Φτάνει να μην είναι τα σύνορα της χώρας τους.
Μέχρι και η ευημερούσα και ανθρωπιστική Σκανδιναβία παρουσιάζει συμπτώματα πυρετού και αναστάτωσης. Φέτος, το κοινοβούλιο της Δανίας ενέκρινε την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των προσφύγων που φτάνουν στη χώρα αν αυτά ξεπερνούν τα 1.340 ευρώ. Οι πρόσφυγες δεν είναι πλέον καλοδεχούμενοι.
Η Αυστρία διαπραγματεύεται για λογαριασμό της χωρίς να υπολογίζει την Ελλάδα και τη Γερμανία, τις χώρες απ’ όπου φεύγουν και όπου πάνε οι πρόσφυγες. Η γαλλική δικαιοσύνη έκρινε υπέρ της διάλυσης του βασικού καταυλισμού των προσφύγων που θέλουν να περάσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Να πάνε αλλού.
Η Πολωνία δήλωσε ότι είναι «για τους Πολωνούς». Η Ουγγαρία ρίχνει δακρυγόνα και οργανώνει δημοψήφισμα με την ελπίδα να βγει «όχι» στους πρόσφυγες και οι πολίτες της να επικυρώσουν αυτό που έχει ήδη ισχύσει στην πραγματικότητα. Η Ισπανία παριστάνει πως σφυρίζει ανέμελα ενώ ο υπουργός εσωτερικών της, περισσότερο καθολικός παρά χριστιανός, δίνει μαθήματα αλληλεγγύης στην ΕΕ τώρα που το πρόβλημα δεν είναι δικό του. Για καλή του τύχη οι Σύριοι δε θέλουν να πάνε στη χώρα του, επειδή η πολιτική της κυβέρνησής του είναι: μαχαιριές και σπρωξιές εν ψυχρώ.
Την ίδια ώρα που το Λίβανο, χώρα υπ’ αριθμόν 87 σε κατά κεφαλή ΑΕΠ, έχει ήδη προσφέρει καταφύγιο σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Αλληλέγγυο χαστούκι στις πιο πλούσιες χώρες.
Μπορούμε να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε, να ανοιγοκλείνουμε κερκόπορτες, πιέζοντας μέχρι τα όρια της εξάντλησης και της εξαθλίωσης τους πρόσφυγες, αλλά είμαστε 7 δισεκατομμύρια και σχεδόν όλοι θέλουμε να ζήσουμε στην ίδια πλευρά του κόσμου. Ονομάζεται επιβίωση και είναι μια ανθρώπινη ενόρμηση που κανένας νόμος ούτε ποσοστό δεν μπορεί να σταματήσει.
