Οι πολίτες μαθαίνουν στα όργανα του Συστήματος Απονομής Ποινικής Δικαιοσύνης (εφεξής: Σ.Α.Π.Δ.) τι σημαίνει Εγκληματολογία στην πράξη, δηλαδή όχι μόνο άσκηση των δικαιωμάτων τους, αλλά διεκδίκηση για έναν ισότιμο και ισόνομο τρόπο απονομής Δικαιοσύνης. Μαρία Καρυστιανού, Μάγδα Φύσσα, η Εισαγγελέας των Τεμπών, όλες οι μητέρες των θυμάτων γυναικοκτονιών και μπορεί να συνεχίσει η λίστα των πολιτών που μαθαίνουν στη χώρα μας τι πάει να πει «ζητώ ανεξάρτητη Δικαιοσύνη».
Τα ποσοστά εμπιστοσύνης των Ελλήνων πολιτών στον θεσμό της Δικαιοσύνης προσφάτως, δείχνουν χαμηλά από εταιρείες δημοσκοπήσεων που πραγματοποιούν κοινωνικές έρευνες περί κοινωνικών αντιλήψεων του κοινού [1] – αλλά, «έξω πάμε καλά». Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στις εν λόγω έρευνες δημοσκόπησης, είναι η διατύπωση των ερωτήσεων. Με τη σειρά της η απουσία των ερωτήσεων στο Διαδίκτυο και οι έτοιμοι πίνακες αντίληψης του κοινού για τη Δικαιοσύνη που είναι εύκολα προσβάσιμοι μόνο, δημιουργεί άλλα προβλήματα όπως έντονη κοινωνική αποδοκιμασία «με το τσουβάλι» για όλα τα όργανα, όλες τις αρμοδιότητες, όλους τους ανθρώπους που απαρτίζουν τον θεσμό της Δικαιοσύνης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι καινούργιο για αυτές τις εταιρείες και η στρατηγική των «νέων μίντια» με συνεχόμενες viral αναδημοσιεύσεις, εξίσου, δεν είναι καινούργια.
Ας μην ξεχνάμε την εργαλειοποίηση αυτών των ερευνών. Μόλις το 2019 κατατέθηκε ερώτημα στη Βουλή για τη σωστή ανάγνωση των δημοσκοπήσεων και γενικώς πώς και ποιες εγγράφονται στο Μητρώο του ΕΣΡ, για αυτές: «Σοβαρό προβληματισμό για την ποιότητα των δημοσκοπήσεων που προβάλλονται ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων εγείρουν τα όσα είπαν στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του ΕΣΡ» [2]. Ωστόσο, αυτό που επιθυμούν, τη γενικότερη κοινωνική σύγχυση, το καταφέρνουν εντός μόνο μίας ημέρας.
Αλλά, χωρίς τη σωστή ανάγνωση των αποτελεσμάτων, παραμένει και μόνο σύγχυση που υπάρχει ήδη σε ένα ευρύτερο πλαίσιο χωροχρονικό στη χώρα μας. Ας πούμε ότι για φέτος, το Ινστιτούτο του Αλ. Τσίπρα, παρουσίασε κάποια αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποιήθηκε από την Metron Analysis [3]. Οι έρευνες δημοσκόπησης, αν μη τι άλλο, το έχουμε δει και σε εκλογές, εργαλειοποιούνται με τον σωστό κομματικό τρόπο επικοινωνίας, ως εργαλεία τεκμηρίωσης στον πολιτικό λόγο, πολλώ δε μάλλον, από την εκάστοτε αντιπολίτευση. Ωστόσο, πλην της γενικότερης «αίσθησης», για παράδειγμα στην έρευνα για τα Τέμπη [4] από την MRB, καλό είναι να θέτει κανείς σωστά ερωτήματα και ως θεατής / αναγνώστης αλλά κι ως πολίτης την ίδια στιγμή.
Από την άλλη μεριά, στην Ευρώπη, τα ποσοστά είναι από μέτρια έως καλά: «το 54% των πολιτών της ΕΕ θεωρεί ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα τους —όσον αφορά την ανεξαρτησία των δικαστηρίων και των δικαστών— είναι καλό. Πάνω από τα τρία τέταρτα των ερωτηθέντων που αξιολογούν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα τους ως καλό λένε ότι η θετική βαθμολογία τους εξηγείται από το γεγονός ότι το καθεστώς και η θέση των δικαστών εγγυώνται επαρκώς την ανεξαρτησία τους. Στις τέσσερις χώρες της διεύρυνσης που συμμετείχαν στην έρευνα στο παρόν εκτελεστικό συμβούλιο, το ποσοστό που βαθμολογεί ως καλό το εθνικό τους σύστημα απονομής δικαιοσύνης όσον αφορά την ανεξαρτησία των δικαστηρίων και των δικαστών είναι χαμηλότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ: 47% στην Αλβανία, 30% στη Σερβία, 28% στη Βόρεια Μακεδονία και 26% στο Μαυροβούνιο» [5]. Η Ελλάδα δεν είναι μέσα, όπως θα παρατηρήσει κανείς.
Στην Εγκληματολογία, παλαιότερες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η κοινή γνώμη έχει την τάση για υποκειμενική τιμωρητικότητα προσωποποιώντας θεσμούς, βλ. «προφίλ δικαστή» κ.ά, ακόμη και δημιουργώντας «ιστορίες για δράκους, ήρωες και χαμένους» [6]. Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε πως οφείλει η Δικαιοσύνη κι όλα τα άτομα που την απαρτίζουν στη χώρα μας να γνωρίζουν τις κοινωνικές έρευνες, για την εικόνα που εκπέμπουν δηλαδή στους πολίτες. Ή μήπως οφείλουν; Οφείλουν να έχουν κοινωνικές δεξιότητες και ικανότητες πλην τη ξύλινη γλώσσα τους κατά την καθημερινή εκτέλεση των καθηκόντων τους και στην εργασία τους; Οφείλει να είναι προσιτή στον καθένα;
Να, μία σωστή ερώτηση προς κάθε αρμόδιο / εκπρόσωπο της Δικαιοσύνης σήμερα: πώς ορίζεται ο επαγγελματισμός και πώς ορίζεται η έκφραση ανθρωπιάς εντός ενός συστήματος που την έχει εξορίσει; Παρακολουθείτε τις κοινωνικές έρευνες για το προφίλ σας; Κι αν ναι, τί είδους έρευνες παρακολουθείτε; Κατά πόσο σας ενδιαφέρει αυτό που υποτίθεται πως προασπίζεστε καθημερινά; Η ιστορία των ειδών Δικαίου ανά εποχή και περίοδο της ανθρωπότητας, πηγαίνει παράλληλα με την ανάπτυξη και θέσπιση και συνηγορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Έτσι, λοιπόν, έρχονται άλλες έρευνες όπως αυτές της Public Issue από το 2007 – 2024 σε Πανελλαδικό επίπεδο, ποσοτική διαδικτυακή έρευνα, σε δείγμα 2.000 ατόμων, ηλικίας 17 ετών και άνω – Μάρτιος 2024. Δικαιοσύνη γενικά; «Δικαιοσύνη και δικαστές» – ποιους εννοεί; Δικαιοσύνη αστική; Δικαιοσύνη ποινική; Συνεπώς, δεν είμαι τόσο σίγουρη για τα έγκυρα αποτελέσματα. Πώς ορίζεται η εμπιστοσύνη και η πίστη εν τέλει, είναι προσβάσιμη η πληροφορία αυτή στην Public Issue και πώς το «πανελλαδικό» δείγμα των 2.000 συστάθηκε, με ποιες μεταβλητές π.χ. εκπαίδευση, ηλικία κ.ο.κ.; Οι σωστές ερωτήσεις φέρνουν τις σωστές απαντήσεις σημαίνει τη σωστή εξήγηση περί μη εμπιστοσύνης στον θεσμό της ποινικής δικαιοσύνης εκ μέρους των πολιτών. Η σωστή έρευνα θέλει και τον καθορισμό συγκεκριμένων ερωτήσεων από την αρχή της έρευνας και συνεχώς επανέλεγχο αυτών των ερωτήσεων κατά τη διάρκεια [7].
Όπως αναφέρεται στα βιβλία της Εγκληματολογίας και στα πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν της καθημερινότητας των πολιτών σήμερα, ερωτήσεις όπως, «με ποιον τρόπο συλλέγονται στοιχεία για τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης» ή οι παράμετροι της επιμέλειας και της ταχύτητας που επιδεικνύουν οι σχετικοί μηχανισμοί ή από το κατά πόσο η συνέπεια και η προθυμία δικαστών, εισαγγελέων, ανακριτών και δικηγόρων να ασκήσουν το λειτούργημά τους με τον επαγγελματισμό που αυτό επιτάσσει είναι κάτι εμφανές στους πολίτες και κατανοητό με απλό τρόπο και όχι δοσμένο σε ξύλινη γλώσσα, αντί να το μετατρέπουν σε δημόσιο θέαμα προς τηλεοπτική και ψηφιακή κατανάλωση ή και αυστηρή τήρηση των δεόντων χωρίς την ουσία των δεόντων! [8]
Ορίστε, κι άλλα μερικά παραδείγματα «εμπιστοσύνης» πολιτών, όπως τα άνωθεν, όπως θα έπρεπε να γίνονται γνωστές στο κοινό που ήδη γνωρίζει πιο πολλά σήμερα για τη Δικαιοσύνη απ’ όσα γνώριζε εχθές. Η πίεση που ασκούν υποθέσεις, δη ποινικές, η συμφόρηση των φυλακών, όλα αυτά, για χρόνια αντικατοπτρίζουν χρόνια προβλήματα που με την παρούσα κυβέρνηση συμβολικά και μόνο, έχει χαθεί η ουσία μέσα στην πληροφόρηση για τις συνεχόμενες αλλαγές Ποινικό Κώδικα, Σωφρονιστικό Κώδικα και Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Μπορεί να σχολιάσει κανείς πως όλες οι αλλαγές 2019 – 2025 αποδεικνύουν μία πολύπλευρη σύγχυση και στάση, επικοινωνιακής πολιτικής σημασίας, επιθετική, ως προς τη διαχείριση αλλαγής εποχής.
Παραδόξως, η γενικότερη αίσθηση αυτών των ερευνών και κάτι τύπων ερευνών όπως αυτών, εταιρικών και δημοσκοπήσεων, και μόνο «αίσθηση» να τονιστεί, μπορούμε να πούμε ότι πλησιάζει αρκετά, την όσο το δυνατόν, αντικειμενική αλήθεια μίας εκ των λίγων πραγματικοτήτων σήμερα που συγκρούονται κάθε μέρα στους πολίτες [9]: η Δικαιοσύνη δεν φαίνεται να είναι ανεξάρτητη στη χώρα μας – άρα, τα ποσοστά της Ε.Ε. δεν αντικατοπτρίζουν το τι συμβαίνει στη χώρα μας σε όλες τις διαστάσεις. Ο τρόπος εκτέλεσης της Δικαιοσύνης θα έπρεπε να μην επηρεάζεται από την προέλευση κοσμοθεωρίας και ορισμού των εκάστοτε κατευθυντηρίων γραμμών των Υπουργείων και άρα του κυβερνητικού σχήματος.
Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, εξαρχής. Δεν θα έπρεπε απλοί πολίτες να διεκδικούν και να ασκούν τέτοιου είδους πιέσεις για κάτι που έπρεπε ήδη να έχει εξυγιανθεί σε ένα απλό μέρος της: η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα πρέπει να είναι ανεξάρτητη και να φέρεται με αυτόν τον τρόπο σε όλες τις εκφάνσεις της, σε όλα τα στάδια εκδίκασης μιας υπόθεσης, παρακολούθησης αυτής με συνέχεια και συνέπεια.
Δεν θα έπρεπε να έχουν τέτοια επαφή με το ποινικό ως έννοια και συνθήκη [10], διότι πολίτες με λευκό ποινικό μητρώο που εξαναγκάζονται να έρθουν σε επαφή με αυτό το σύστημα αφενός αποδυναμώνουν ευτυχώς το «σύνδρομο Κάφκα» [11], αφετέρου στιγματίζονται χωρίς λόγο σε μία κοινωνία που σε περιμένει στη γωνία … είτε για cancel, είτε για ηρωοποίηση και αυτό φυσικά με τη σειρά του φέρνει υπερ-έντονη κοινωνική αντίδραση και συλλογικό υποσυνείδητο άγχος σε ακολούθους αυτών.
Το cancel προσωπικότητας αποτελεί μία μορφή σύγχρονου στιγματισμού μέσω του διαδικτύου και ειδικότερα των social media. Αποκαλείται cancel culture. Στην αντίπερα όχθη, έχουμε το hero culture [12]. Και τα δύο ενισχύουν κοινωνικά το μίσος ή την οικειοποίηση και όχι τα ανθρώπινα όρια. Αυτή η εικόνα της κοινωνίας σήμερα ειδικά από το 2015 και έπειτα, μπορεί να επιδρά αρνητικά σε εκπροσώπους του Σ.Α.Π.Δ.
Ας μην ξεχνάμε το δάσος βλέποντας το δέντρο. Το υγιές είναι να μην γίνεται κανείς φασίστας, έπειτα από τόση μακρά Ιστορία του 20ου αι. Το δάσος, λοιπόν, είναι να μην πεθαίνουν άνθρωποι άλλο! Το δάσος είναι να μην σου λέει ο πολίτης τι είδους Δικαιοσύνη συμβολικά πρέπει να είσαι ως θεσμός, να μην σου κάνει μαθήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για να ξεκαθαρίσω: δεν είμαι ενάντια στην ηρωοποίηση, είμαι ενάντια στον εξαναγκασμένο βίαιο θάνατο πρώτα σε χρόνο και μετά, αφού το κοινό ξυπνήσει, στην απόδοση ολόκληρου αγώνα κατά του φασισμού σε ένα πρόσωπο: αφού αυτός ο αγώνας δεν θα έπρεπε καν να τίθεται επί τάπητος πάλι στον 21ο αι. Πρέπει να φύγει κάποιος από τη ζωή για να δούμε στα μάτια το τέρας του φασισμού;
Ο Φύσσας, ο Ζακ κι όλες οι γυναίκες σαν άλλες κοινωνίες πιο πρωτόγονες, έγιναν θυσία στο μικρόβιο [13] που από το 1930 μολύνει τους ανθρώπους: τον φασισμό, τη διαστρεβλωμένη έως και πλήρη αλλοίωση εσωτερικής και εξωτερικής δύναμης που νομίζει πως κατέχει ένας άνθρωπος. Στην παθολογική ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Αυτές οι ψυχές χάθηκαν και δεν μάθαμε κάτι: δεν αφήνεις το θηρίο με κάθε ευκαιρία να ανασάνει. Δεν εκπέμπει καμία εμπιστοσύνη η ένδειξη και τάση αρμοδίων εκπροσώπων της ποινικής δικαιοσύνης για ασυνέχεια και ασυνέπεια και μάλιστα πριν την επέτειο του Φύσσα για τα 12 έτη.
Η παρακάτω πρόταση στο ΔΤ Συλλόγου Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας» συνοψίζει την ουσία του κειμένου και της επιστήμης της Εγκληματολογίας:
«Η επίκληση της ανθρωπιάς της δικαστικής εξουσίας έναντι κρατουμένων με σοβαρά προβλήματα υγείας θα μπορούσε να είναι πειστική αν εφαρμοζόταν για κάθε κρατούμενο» [14]. Αυτής της πλευράς της επιστήμης μας, της Εγκληματολογίας και όχι δοθείσης της ευκαιρίας από επιστήμονες του χώρου, αλλά από απλό πολίτη που εξαναγκάστηκε από ένα τραγικό συμβάν χρόνιας υποχθόνιας παρουσίας στη χώρα (ακροδεξιά), να έρθει σε επαφή καθημερινή με όργανα της Δικαιοσύνης. Ποιας Δικαιοσύνης; Τα σωστά ερωτήματα φέρνουν τις σωστές απαντήσεις.
Όπως μου είχε πει, εκείνο το βράδυ, η κα Μάγδα Φύσσα, στην παρουσίαση του εξαιρετικού βιβλίου ως αφήγηση και εν τέλει σκοπού που γράφτηκε, του κ. Ξενοφώντα Κοντιάδη «Η νύχτα που έφυγε ο Παύλος» [15] «[..] φαίνεται να μην έχουν πάρει καν μυρωδιά από την ίδια τη ζωή και όλη τους η ζωή να βρίσκεται στα βιβλία. Πώς είναι δυνατόν η εκπροσώπηση των πολιτών και ο θεσμός της δικαιοσύνης να βρίσκεται στα χέρια τέτοιων ανθρώπων χωρίς να έχουν ζήσει κάτι έξω από κάποιο βιβλίο;». Την κοιτούσα σαν χαζεμένη. Είχε δίκιο. Πείτε μου εσείς. Πώς είναι δυνατόν; Κι όμως, δυστυχώς, είναι κι αυτό δυνατό σε αυτήν τη χώρα που φεύγουν παιδιά στον δρόμο κοντά στο σπίτι τους, ωμά, άγρια, με σχέδιο, επειδή δεν πιστεύουν στην πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια με τον εγκληματικά αποδεδειγμένο εμμονικό, φανατισμένο τρόπο.
Και τώρα, λοιπόν, αποφυλακίζεται με απόφαση ο αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος. Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας αποφάσισε την έκτιση του υπολοίπου της ποινής του κατ’ οίκον, επικαλούμενο προβλήματα υγείας. Μα, «η απόφαση αυτή έρχεται σε κρίσιμη στιγμή, λίγο πριν την ολοκλήρωση της εκδίκασης της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό και ενώ εκκρεμούν εισαγγελικές εφέσεις για το ύψος των ποινών τόσο του αρχηγού όσο και των ηγετικών στελεχών της οργάνωσης. Το μήνυμα που αποστέλλεται είναι σαφές: ευνοϊκή αντιμετώπιση των εγκλημάτων της ακροδεξιάς και του ναζισμού, που διευκολύνει τη συνέχιση των εγκληματικών πράξεων. Ταυτόχρονα, προσβάλλεται βάναυσα η συλλογική μνήμη της δημοκρατικής κοινωνίας» [16].
Μισή Δικαιοσύνη = καμία Δικαιοσύνη. Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας γνωρίζει την απόφαση της 7ης Οκτωβρίου 2020; Ότι ένα μεγάλο πλήθος 20.000 με 30.000 διαδηλωτών είχε συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο, που ανακοινώθηκαν οι ομόφωνες αποφάσεις του τριμελούς που περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, την αναγνώριση της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης-συμμορίας βάση του άρθρου 187 του ΠΚ; Θυμίζει κάτι; Συγκεκριμένα, κρίθηκε ένοχος ο Γιώργος Ρουπακιάς για όλες τις κατηγορίες που του αποδίδονται για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Επίσης για τη δολοφονία Φύσσα ένοχοι κρίθηκαν οι Γεώργιος Πατέλης, Ιωάννης Καζατζόγλου, Ιωάννης Αγγος, Αναστάσιος Μάριος Αναδιώτης, Γεώργιος Δήμου, Ελπιδοφόρος Καλαρίτης, Ιωάννης Βασίλειος Κομιανός, Κωνσταντίνος Κορκοβίλης, Αναστάσιος Μιχάλαρος, Γεώργιος Σκάλκος, Γεώργιος Σταμπέλος, Λέων Τσαλίκης, Αθανάσιος Τσόρβας, Νικόλαος Τσόρβας, Αριστοτέλης Χρυσαφίτης. Aθώοι λόγω αμφιβολιών κρίθηκαν οι Σαντοριναίος και Τσακανίκας [17].
Όχι, όχι, δεν μιλώ για συναισθηματισμούς πολιτών. Συναισθηματισμοί πολιτών 30.000+ σε κάθε περιοχή της Ελλάδας; Μιλώ για συναισθηματική νοημοσύνη δικαστικών λειτουργών και υπαλλήλων που μας εκπροσωπούν. Μιλώ για «μυρωδιά από τη ζωή» και σίγουρα για εκείνη την πλευρά της Ιστορίας που επίμονα η Δικαιοσύνη κλείνει κάθε φορά τα μάτια: το τεκμήριο της αθωότητας σε όλους σίγουρα, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, όλα αυτά ναι. Όταν όμως γίνονται πλήρως και ισόνομα, ισότιμα σε όλους χωρίς κριτήρια τα άνωθεν «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια».
Τα κοινωνικά κριτήρια περί κατασκευής των ποινικών νόμων αλληλοεξαρτώνται σε όλες τις φάσεις του Σ.ΑΠ.Δ [18]. Στο πρώτο μάθημα Εγκληματολογίας μαθαίνει κανείς: εγκληματική πράξη – ποινικός νόμος – ποινή. Σε φάσεις χρονικές διαφέρουν, πόσω μάλλον στην Ελλάδα, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν συνδέονται άμεσα και συνεχόμενα μεταξύ τους μέχρι το τελικό στάδιο της αποφυλάκισης – ακόμη και σε αποφάσεις μεταγενέστερα από την πρώτη αμετάκλητη απόφαση Δικαστηρίου, ο φάκελος δικογραφίας με όλο το ιστορικό παραπέμπεται. Δυστυχώς, το πώς διαβάζεται από τον αρμόδιο, το αρμόδιο όργανο Δικαιοσύνης, είναι το ζητούμενο περί «μυρωδιάς» σε αντιπαράθεση με νομικά κριτήρια και στοιχεία. Απεδείχθη ότι δεν επαρκούσαν μάλλον και τα δύο διότι «για λόγους υγείας» ο Μιχαλολιάκος θα βγει έξω με αναστολή, στο σπίτι του.
Μία γρήγορη ερώτηση, σε αυτό το σημείο: η πρόσβαση στην υγεία των κρατούμενων μεταναστών στα καταστήματα κράτησης της χώρας, άραγε, ήταν άμεση [19];
Αν δεν είναι και δεν εκτελείται ισόνομα σε ένα πολίτευμα υποτίθεται δημοκρατικό, όπως ακριβώς εκλέχθηκε κι ο Χίτλερ ωστόσο, αυτή η πλευρά της Ιστορίας που έδωσε την εν λόγω παρακαταθήκη είναι σκοτεινή. Αυτή η πλευρά της Ιστορίας που τώρα εν έτει 2025 ενισχύει τον σεβασμό του δικαιώματος στην υγεία σε μέλος εγκληματικής οργάνωσης, θα επιζήσει επικίνδυνα συνδυαστικά με όλα τα γεγονότα που γίνονται αυτήν τη στιγμή ευρωπαϊκά και παγκόσμια [20].
Οι εξουσίες σε αυτήν τη χώρα επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε να κάνουν ενδοσκόπηση ατομική και κοινωνική, έστω ως «εξουσίες». Κάθε άτομο που εκπροσωπεί κάποια εξουσία λόγω κοινωνικής θέσης, γοήτρου, κτλ., οφείλει να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον της εξουσίας που έχει επιλέξει ή έχει επιλεγεί για να εκπροσωπεί και να αποκωδικοποιήσει λόγια και έργα: να έχουν συνάφεια μεταξύ τους. Δεν μπορεί μία κοινωνική πράξη, πράξη Σ.Α.Π.Δ. σοβαρή να αναιρείται και να ντροπιάζεται έτσι με τον πιο θρασύτατο τρόπο με αυτήν την απόφαση. Διότι ο ποινικός νόμος, ως κοινωνική κατασκευή, έχει και τη συμβολική λειτουργία του [21].
Παταγωδώς, με αυτήν την απόφαση οι εκτελεστές του νόμου, του νομικού κόσμου, διαιρούνται κι αυτοί, εκτός από την κοινωνία, κάτι που αποδεικνύεται με άσχημο τρόπο τώρα, ενώ ο θεσμός της Δικαιοσύνης στον οποίο έχουν ορκιστεί θα έπρεπε να δείχνει συμβολικά ακέραιος, συγκεκριμένος, ενιαίος ως προς την εμπιστοσύνη κι όλα όσα εμπερικλείονται στην έννοια της διάστασης της συμβολικής λειτουργίας του, και σε κάθε περίπτωση με συνάφεια στις αποφάσεις.
Παραπομπές
[1] Στην Εμπειρική Εγκληματολογία, θεωρείται ως ένα είδος έρευνας: έρευνες στάσεων του κοινού. Στη χώρα μας,
υλοποιούνται από εταιρείες κυρίως, πλην σοβαρών εξαιρέσεων από ΜΚΟ και Ιδρύματα και φορείς για τον
Πολίτη, όργανα και επιτροπές ανεξάρτητες.
https://www.metronanalysis.gr/ & https://www.dianeosis.org/, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
https://www.in.gr/2022/11/07/greece/dimoskopisi-pos-krinoun-oi-polites-ti-dikaiosyni-poio-vasikotero-provl
ima/, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[2] https://vouliwatch.gr/news/article/ti-ginetai-me-tis-dimoskopiseis, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[3] https://www.in.gr/2025/02/06/politics/politiki-grammateia/dimoskopisi-anyparkto-kratos-dikaiou-zitoun-al
lages-sti-dikaiosyni-vlepoun-sygkalypsi-se-tempi-kai-ypoklopes/, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[4] https://www.in.gr/2025/01/30/politics/politiki-grammateia/dimoskopisi-den-empisteyontai-kyvernisi-kai-di
kaiosyni-gia-ta-tempi-orgismeno-468-dipsifia-diafora-nd-pasok/, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[5] https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/el/ip_25_1693 &
https://europa.eu/eurobarometer/surveys/detail/3432?etrans=el , τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[6] Δεν θεωρείται τυχαία η επιλογή των βιβλίων στον θεσμό του ελληνικού σχολείου.
[7] https://www.publicissue.gr/institutions-2024/, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[8] https://www.kathimerini.gr/opinion/563493514/ti-simainei-empistosyni-sti-dikaiosyni/, τελευταία πρόσβαση:
14/09/2025.
[9] Αναφέρομαι στον εθνικό διχασμό – δίλημμα που επικρατεί ως ευρύτερο κλίμα εποχής στη Βουλή, το οποίο
αντανακλά πραγματικότητες πολιτών έπειτα από πολλές κρίσεις, ίσως, πιο ριζοσπαστικά από ποτέ άλλοτε ως
προς το βίωμα αυτού του διχασμού στην καθημερινότητά τους.
[10] Λαμπροπούλου Ε., Κοινωνιολογία του ποινικού δικαίου και των θεσμών της ποινικής δικαιοσύνης, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2003.
[11] Στο ίδιο.
[12] https://d1wqtxts1xzle7.cloudfront.net/68581025/ZF2157266270-libre.pdf?1628055060=&response-contentdisposition=inline%3B+filename%3DCancel_Culture_as_a_New_Social_Movement.pdf&Expires=1757947077&Signature=HuAHaN7UR0WvpFEV~LrZFTASfGJabStE3Zs0Ns-3Xc8M1peWYkWEdekAT4M8XWo497kSyQbJc2PxujoIQXnsX~6vabbL845HHGrhdPbV37haQf240xajf1bkNJOsIizjuTS5aYa0TFDTgSrTpRBCNpm5xhp1xaqsKWquzwcVHcqVNGy4nu0IqtGzuHbsShVUj5pdBKRjNrE1gbb6SPXdjmg9U51iKZ60X1Z2lDqLmzRaxcPM0n1r8OE4PJlVGyxDYsKJFwMuDFzPg0IYehNmofPyHZMJcdXEHzfLT1xZN3uvg2jK5baC3Lgx2BH7vXeateFhkN60RVRnw2A__Key-Pair-Id=APKAJLOHF5GGSLRBV4ZA &
https://pure.uvt.nl/ws/portalfiles/portal/112340627/The_moral_implications_of_cancel_culture.pdf,
https://journals.sagepub.com/doi/pdf/10.1177/01461672221150238 , τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[13] Φαρσεδάκης Ι.Ι., Στοιχεία Εγκληματολογίας, Αθήνα, Νομική Βιβλιοθήκη, 2007.
[14] https://www.facebook.com/antifa.september/?locale=el_GR, σελίδα του Συλλόγου, τελευταία πρόσβαση:
14/09/2025.
[15] Κοντιάδης Ι. Ξ., Η νύχτα που έφυγε ο Παύλος, Αθήνα, Τόπος, 2023.
[16] https://www.facebook.com/antifa.september/?locale=el_GR, σελίδα του Συλλόγου, τελευταία πρόσβαση:
14/09/2025.
[17] Η ενημέρωση του κοινού μέσω των Παρατηρητηρίων που ποινικοποιήθηκαν ελαφρώς προσφάτως και αυτά:
https://jailgoldendawn.com/%CE%B7-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7/ &
https://goldendawnwatch.org/, τελευταία πρόσβαση: 14/09/2025.
[18] Λαμπροπούλου Ε., Κοινωνιολογία του ποινικού δικαίου και των θεσμών της ποινικής δικαιοσύνης, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2003.
[19] AI: «Η ΠΑΥΠΕΚ (Προσωρινός Αριθμός Υγειονομικής Περίθαλψης Κρατουμένου) είναι ένας αριθμός που
δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης για κρατούμενους που
δεν διέθεταν ΑΜΚΑ. Ενώ ο όρος «ΠΑΥΠΕΚ» συνδέεται με τη διεύρυνση της πρόσβασης στην υγειονομική
περίθαλψη για τους ανασφάλιστους κρατούμενους, το «Προμηθέας» αναφέρεται σε μια Μη Κυβερνητική
Οργάνωση (Promitheas) που εστίασε σε αυτό το ζήτημα, καθώς και σε ένα πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ για
απεξάρτηση και επανένταξη». Υπερήφανη που ήμουν στην ομάδα του Έργου για αυτήν την εξέλιξη στη χώρα.
https://helpa-prometheus.gr/eleytheri-prosvasi-stin-ygeia-gia-oloys-toys-kratoymenoys-ekdothike-i-koini-ypoy
rgiki-apofasi-gia-tin-chorigisi-prosorinoy-arithmoy-ygeionomikis-perithalpsis-kratoymenoy-paypek/, τελευταία
πρόσβαση: 14/09/2025.
[20] Παγκοσμίως, βιώνουμε πάλι την επιστροφή της άκρας δεξιάς με πολέμους που γίνονται live και αναμεταδίδονται έτσι σε όλον τον κόσμο λόγω ενός άλλου πολέμου: της επικράτησης της ανθρωπιάς σε έναν βιαιότερο κόσμο μέσα από εικόνες και επιστροφής στα βασικά αγαθά που στερούνται λαοί και πληθυσμοί σήμερα, το 2025.
[21] Όλα τα βιβλία της Κοινωνιολογίας – Εγκληματολογίας και της Νομικής!
