Απέναντι στην κριτική που ασκήθηκε με αφορμή την αποστολή March to Gaza – και ειδικά το κείμενο του Άρη Αλεξανδρή με τίτλο «Ακτιβιστές influencers» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17/06 – νιώθουμε την ανάγκη να απαντήσουμε με πολιτικά επιχειρήματα, όχι για να προστατεύσουμε πρόσωπα ή κινήσεις από την κριτική, αλλά για να υπερασπιστούμε μια συλλογική προσπάθεια, που έγινε με σοβαρότητα, συνέπεια και κίνδυνο, μέσα σε συνθήκες στρατιωτικού ελέγχου, φίμωσης και καταστολής.
Το March to Gaza δεν υπήρξε μια «παράσταση ακτιβισμού», αλλά μια πράξη πολιτικής παρέμβασης απέναντι σε ένα παγκόσμιο έγκλημα.
Δεν ήταν «ινφλουενσερική» καμπάνια ούτε επίδειξη αυτοπροβολής, αλλά η έμπρακτη απόπειρα να σπάσει η πολιορκία της Γάζας και η διεθνής σιωπή που την τρέφει. Ήταν η απόπειρα να ενωθούν φωνές από όλο τον κόσμο σε ένα κοινό, συντονισμένο πολιτικό μήνυμα: Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Τέλος στη γενοκτονία – Να σταματήσει η διεθνής συνενοχή.
Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι επικριτές της αποστολής, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για θεαματισμό. Η δημοσιότητα ήταν μέσο, όχι αυτοσκοπός – η μόνη εφικτή διέξοδος ώστε το παγκόσμιο κοινό να μάθει τι συμβαίνει, καθώς τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν καλύπτουν τη σφαγή ούτε επιτρέπεται ενημέρωση από τη Γάζα.
Η παρουσία μας στην Αίγυπτο δεν ήταν ανέξοδη. Οι αποστολές αντιμετώπισαν συλλήψεις, προσαγωγές, αστυνομικά μπλόκα, μυστική παρακολούθηση, απελάσεις και οργανωμένες επιχειρήσεις καταστολής. Ορισμένες αντιπροσωπείες κρατήθηκαν για μέρες μέχρι να απελαθούν. Το γεγονός ότι η ελληνική αποστολή κατάφερε να οργανωθεί, να κινητοποιηθεί, να καταγράψει και να μοιραστεί εμπειρίες δεν την καθιστά «προνομιούχα». Αντίθετα, αποδεικνύει την πολιτική της συγκρότηση, τον χαρακτήρα της ως μαζικής συλλογικής παρουσίας και τη συμβολή της στο συνολικό εγχείρημα.
Η ελληνική αποστολή έδρασε με πολιτική σαφήνεια, με αιτήματα που περιλάμβαναν τη διακοπή κάθε σχέσης της Ελλάδας με το κράτος του Ισραήλ, την αναγνώριση της Παλαιστίνης, την άρση της πολιορκίας της Γάζας, τη στήριξη του BDS. Αυτά τα αιτήματα επιλέγονται να αποσιωπηθούν από τους επικριτές της αποστολής – όχι τυχαία, αλλά γιατί χαλάνε το αφήγημα της «ασημαντότητας» και του «νάρκισσου ακτιβιστή».
