(Η ταινία Criminal Queers οπτικοποιεί έναν ριζοσπαστικό αγώνα τρανς/κουήρ ενάντια στο βιομηχανικό σύμπλεγμα των φυλακών και προς έναν κόσμο χωρίς τοίχους. Θυμίζοντας ότι οι αποδράσεις από τις φυλακές είναι τόσο μια θεωρητική όσο και μια υλική πρακτική ελευθερίας, αυτό το έργο φαντάζεται τι χώροι θα μπορούσαν να ανοίξουν αν οι λοστοί, οι περούκες και οι μεταλλικοί φάκελοι γίνουν εργαλεία μετασχηματισμού. Η Μεμνουνέ Μπογιατζή γράφει για αυτό, με αφορμή την προβολή του στην Αθήνα πριν από μερικές ημέρες.)
Μπήκε ο Ιούνης, γεμίσαμε με πολύχρωμα σύμβολα εταιριών, και γενικότερα το pinkwashing πάει σύννεφο για άλλη μια φορά με πολύχρωμα «νοικοqueerαία» φτερά σαν αυτά γνωστής αεροπορικής.
Παρακολουθήσαμε την εβδομάδα που μας πέρασε το «Criminal Queers» από τ@ Eric A. Stanley και Chris E. Vaargas στον ζεστό και φιλόξενο χώρο του «Amoqa.Athens» σε συνεργασία με το «Feminist Autonomous Centre for Research» και μας μίλησε όπως έπρεπε να μας μιλήσει, στην καρδιά και στην ανθρωπιά μας.
Το έργο θίγει τις επιθέσεις σε βάρος trans/queer ατόμων στις Η.Π.Α. Ταυτόχρονα οραματίζεται έναν κόσμο χωρίς τείχη μέσα από την οργάνωση 2 (δύο) αποδράσεων από τις φυλακές.
Αξιοσημείωτο σημείο του έργου αποτελεί η μνεία στο AIDS, το κοινωνικό στίγμα και τα παγιωμένα στερεότυπα που απορρέουν από αυτό. Αυτό το θέμα καλά κρατεί ειδικά αν ανατρέξουμε στην ελληνική πραγματικότητα των πριν 13 χρόνων, όπου έλαβε χώρα η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, όπως προκλήθηκε από Υπουργούς της τότε κυβέρνησης, με το πρόσχημα του κινδύνου για τη δημόσια υγεία και για τους οικογενειάρχες.
Επίσης, μέσα από την ταινία βλέπουμε και τη στήριξη της queer κοινότητας στον Παλαιστινιακό λαό μέσα από κοινωνικές δράσεις και πορείες. Με αυτόν τρόπο θα μπορούσε να λεχθεί ότι το έργο θίγει τη φαρισαϊστική στάση της Δύσης τόσο ως προς το ότι θεωρεί «μη κανονικό» όσο κι ως προς τη συνενοχή της στη γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Αποτέλεσμα μιας συλλογικής δουλειάς, κι όπως έθιξαν και τα δημιουργ@ του έργου, το έργο χρειάστηκε μια δεκαετία σχεδόν για να ολοκληρωθεί. Υπογράμμισαν το γεγονός ότι δεν υπήρχαν οικονομικοί πόροι για το έργο, κάτι το οποίο όμως δεν έχει κάποια σημασία, από τη στιγμή που δε χρειάζονται οι οικονομικοί πόροι για να μας αγγίξει κάτι που θα δούμε. Επιπλέον, η συλλογική δουλειά είναι πιο επιτακτική από ποτέ, ειδικά όταν συνδυάζεται με σημαντικά αποτελέσματα που απευθύνονται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο κοινό.
Το έργο δεν έχει τη μορφή ντοκιμαντέρ, αλλά επικοινωνεί μέσα από την κωμωδία και πιο «camp» στοιχεία, κάτι το οποίο το καθιστά βιωματικό και διαδραστικό. Μπουχτήσαμε με απρόσωπα ντοκιμαντέρ και με την ακαδημαϊκή αποστείρωση που φέρουν, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε την αξία της πληροφορίας που αυτά κομίζουν.
Το έργο «ρίχνει γροθιά» στην ομοκανονικότητα. Χρειάζεται περισσότερο από ποτέ η στήριξη, η δωρεάν πρόσβαση σε συλλογικότητες, η δημιουργία ασφαλέστερων τόπων, περιβαλλόντων στα οποία δημιουργείται πλαίσιο ελευθερίας έκφρασης και ενθαρρύνονται ειρηνικοί διάλογοι.
Κι έτσι, μέσα από αυτές τις διεργασίες και τα ερεθίσματα που κινητοποιούνται και από το έργο, καταλήγουμε στο ότι μία είναι η πλευρά της ιστορίας: Με τον άνθρωπο!
