Πλέουμε.
Και πλέουμε προς την Παλαιστίνη. Δεν πλέουμε για τη νίκη. Το ξέρουμε. Μια ρωγμή. Σκοπός είναι μια ρωγμή. Την κατάλληλη ρωγμή που δεν ξέρουμε τι ιδιότητες να έχει, ούτε πώς θα την κάνουμε. Μια φαινομενικά ασήμαντη, λεπτή ρωγμή, που θα μπορεί ακόμα και βράχο να σπάσει.
Φοβάμαι.
Και φοβάμαι την εξουσία, την δύναμη. Εξουσία και δύναμη ενέχουν την τιμωρία, που σε οδηγεί είτε να κάνεις αυτό που θέλουν, είτε να αδρανήσεις. Ο φόβος μετονομάζει την υπακοή σε καθήκον και μετατρέπει τον άνθρωπο σε ασήμαντη μονάδα.
Εξουσίες όπως η κυβέρνηση του Ισραήλ και οι δυτικές κυβερνήσεις, ο θεός και ο διάβολος, ο παπάς και ο αστυνόμος, η κυβέρνηση και η δικτατορία της πλειοψηφίας, ο “κοινός νους” και το “κοινό συμφέρον”. Ολόκληρη η ζωή είναι μια μακριά αλυσίδα από φόβους – φόβους που ορίζουν το κορμί και την ψυχή.
Πλέω.
Και πλέω κόντρα στην ψυχρή λογική. Θέλει συναίσθημα αυτό το ταξίδι. Η κινητήριος δύναμη δεν είναι ο αέρας. Είναι εσωτερική. Είναι η συνέπεια της απόλυτης ταύτισης αξιών και πράξεων. Η έναυση του κινητήρα εσωτερικής δύναμης ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα: “Λες να τα κατάφερα; Έχω αξίες ανώτερες από τη ζωή; Η παιδεία μου νίκησε το συμφέρον μου, τα ένστικτά μου; Τελικά οι αξίες μου νικούν τους φόβους μου και τις δικαιολογίες μου;”
Σκέψεις μου το βράδυ της 22ης Σεπτεμβρίου 2025.
Αλέξανδρος Δελατόλας, από το καράβι Ahed Tamimi, μέρος του ελληνικού στόλου της αλληλεγγύης – global sumud flotilla.
Φωτογραφία από το Ahed Tamimi, Αλέξανδρος Δελατόλας.
