Ήμασταν εκεί για να ξεφύγουμε από την βία, την εκδίκηση και να ζητήσουμε συμφιλίωση απ’ όλους και για όλους.
Την Κυριακή 15 Ιουνίου 2025, στους δρόμους των Βρυξελλών περισσότεροι από 100.000 πολίτες του κόσμου έκαναν πορεία για να ζητήσουν Ειρήνη στη Μέση Ανατολή και την άμεση παύση των σφαγών στην Παλαιστίνη.
Όπως τραγουδούσε ο Jacques Brel : «Λοιπόν για μια στιγμή, για μια στιγμή μονάχα…σ΄ αυτό πιστεύω…» μπορούσαμε να αισθανθούμε ότι υπήρχε μια εσωτερική απόρριψη της βίας και μία πιθανότητα λύσης στη Μέση Ανατολή και σ΄ όλον τον κόσμο.
Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι, γυναίκες, παιδιά, άντρες, με αδελφοσύνη, θέλησαν να καλέσουν τους κυβερνήτες (όλου του κόσμου αλλά πολύ περισσότερο των Βρυξελλών) για να ζητήσουν να σταματήσει ο παράλογος αγώνας εκδίκησης. Ήταν επίσης ένα κάλεσμα για να σταματήσει η ξύλινη γλώσσα και να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια μας.
Προσπαθώντας να κοιτάξουμε πιο πέρα, απαντήσεις φτάνουν από μελέτες όπως αυτή που έχει δηλωθεί σε μια μαρτυρία του Σίλο «Βία, εκδίκηση και συμφιλίωση» (Σίλο,6 Μάϊου 2008 στην Grotte στην Ιταλία) απ΄ όπου έχουμε τα παρακάτω αποσπάσματα:
«…Η κουλτούρα στην οποία ζούμε μας μετατρέπει σε χρήσιμο ή άχρηστο αντικείμενο σε σχέση με τις επιθυμίες των άλλων, σε μια “γλωσσική διάταξη” χρησιμοποιώντας τον ορισμό των σκλάβων του Varro. Αυτή η άγνοια της ανθρώπινης ζωής μας, της διάστασής μας (κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για εμένα) αυτή η κωδικοποίηση μας κάνει κακό συνέχεια.
Πολλοί επενδύουν ποσότητα ενέργειας, χρόνο και χρήμα σαν να πρόκειται για μπάτζι-τζάμπινγκ για να βεβαιωθούν ότι είναι ακόμη ζωντανοί. Το ν΄ αντισταθμίσουμε αυτήν την παρόρμηση γι’ αυτήν την ύπαρξη μόνιμα πληγωμένη και αγνοημένη με τον μηχανισμό εκδίκησης, μας συνηθίζει να χρησιμοποιούμε το βλέμμα που αντικειμενοποιεί, τα υπόλοιπα μου χρησιμεύουν ν΄ αντισταθμίσω ή όχι την οδύνη μου;
Το να εγκαταλείψουμε αυτήν την μηχανική, αυτό τον φαύλο κύκλο της οδύνης που βρίσκεται στη ρίζα της κουλτούρας μας δείχνει να είναι μια οπτική αποκλειστικά γι΄ αυτούς που απέτυχαν ολοκληρωτικά σ΄ αυτή. Για τους άλλους, θα τους φανεί πως θέλουμε να τους ανταμείψουμε για τον κόπο τους που αφαίρεσαν τη διασκέδαση από τη ζωή τους. Γι΄ αυτούς αυτές οι σκέψεις είναι άχρηστες. Θα δούμε όμως τι θα συμβεί όταν αυτή η κουλτούρα γεγονότων αποτύχει ολοκληρωτικά και σκιστεί το λεπτό παλτό του “πολιτισμού” αφήνοντας έτσι ν’ αποκαλυφθεί η γυμνή βία.
Και για να καταλήξουμε, αυτή η μέρα πορείας για να ζητηθεί Ειρήνη για την Παλαιστίνη που πραγματοποιήθηκε εδώ στις Βρυξέλλες θ’ αναφερθώ ξανά στον Σιλό «…Υπάρχουν βεβαίως στην ανθρώπινη ιστορία όπου ο καλύτερος και ο πιο ανθρώπινος από εμάς έλαμψε σαν ένα αστέρι και την αμέσως επόμενη στιγμή όλοι αυτοί σκοτείνιασαν από τα πυκνά σύννεφα που ήταν πιο κοντά στα μάτια μας. Εάν όχι, πως θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τη φράση που εμφανίστηκε σχεδόν αμετάβλητη, σ΄ όλες τις γωνίες της γης, σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές με διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά…”: «Να συμπεριφέρεσαι στους άλλους όπως θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται».
Είναι τελικά μία απαίτηση που δεν είναι εξωτερική, που δεν αποτελεί μια ηθική απειλητική ,αλλά, τ΄ όραμα ενός προσώπου που σκέφτεται τη δική του συμπεριφορά στη ζωή. Αυτή η κατανόηση ξεπερνά το «σου συμπεριφέρομαι όπως μου συμπεριφέρθηκες» δηλαδή την εκδίκηση και προτείνει απέναντι στον μόνιμο φόβο των άλλων, τον σκοπό και την δημιουργία μιας συγκατοίκησης την οποία εμπιστεύομαι και όπου πρόκειται να συναντήσω τον καλύτερο εαυτό του άλλου.
Όταν συνδέω τις καλύτερες στιγμές με το εσωτερικό μου και διακρίνω την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στον άλλο και μέσα μου ,όταν διακρίνω και αναγνωρίζω τη σημασία μες στο φαινόμενο της ζωής, τότε οποιαδήποτε μορφή βίας μου φαίνεται παράλογη και αντίφαση. Διότι η βία ,κάτω απ΄ οποιαδήποτε μορφή είναι η αντικειμενοποίηση της ζωής που με περιβάλλει: ο κόσμος είναι λοιπόν μια συλλογή από αντικείμενα που υπηρετούν τα συμφέροντά μου κι αν δεν πρόκειται γι’ αυτό δεν πρέπει να διαφεύγουν από το βλέμμα μου.
Το ν ‘αρνούμαι τη ζωή που με περιβάλλει στο εσωτερικό του ορίζοντά μου σημαίνει το ν’ αρνούμαι τον εαυτό μου. Το ν’ αρνούμαι το ανθρώπινο στον άλλο, το μέλλον του σημαίνει ότι στερούμαι αυτό που θα μπορούσε να μ’ ενώσει με το άλλο.
Ειρήνη, Δύναμη και Χαρά
Ομάδα του Ανθρωπιστικού κόμματος του Βελγίου
Μετάφραση από τα γαλλικά: Χριστίνα Κηπουρού
