Η Pressenza συμμετέχει στην Παγκόσμια Πορεία προς τη Γάζα, μία πρωτοβουλία του Ιταλικού γραφείου.
Στις 12 Ιουνίου, η Pressenza θα βρίσκεται καθ’ οδόν προς το πέρασμα της Ράφα, συμμετέχοντας στην Παγκόσμια Πορεία προς τη Γάζα, μέσω του συνεργάτη μας Στέφανο Μπερτόλντι, αντιμιλιταριστή και ακτιβιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών. Ως συντονιστής για την περιφέρεια του Λάτσιο, συγκεντρώνει —όπως και οι σύντροφοί και συντρόφισσες του από τις υπόλοιπες περιοχές της Ιταλίας— ερωτήσεις και αμφιβολίες τόσο από εκείνους και εκείνες; που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει να ξεκινήσουν, όσο και από εκείνες και εκείνους που κρατούν ήδη το αεροπορικό τους εισιτήριο, αλλά νιώθουν, δύο εβδομάδες πριν την αναχώρηση, εκείνο το μείγμα άγχους, χαράς, έξαρσης αλλά και ανησυχίας.
Μία από τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις αφορά τον ίδιο τον σκοπό του ταξιδιού: εκείνα τα 50 χιλιόμετρα πεζοπορίας στην έρημο του Σινά, που χωρίζουν τον τελευταίο σταθμό της διαδρομής με το λεωφορείο μέχρι το Αλ Αρίς από το συνοριακό πέρασμα. Αλλά και —κυρίως— τις δράσεις που πρόκειται να πραγματοποιηθούν επί τόπου.
«Μέσα σε μια αυθόρμητη, από τα κάτω οργάνωση – μας εξηγεί ο Στέφανο – που απαρτίζεται από διαφορετικές ευαισθησίες, ομάδες ανθρώπων που ανήκουν σε δεκάδες συλλογικότητες και οργανώσεις, αλλά και από μεμονωμένα άτομα, υπάρχει πάντοτε μια υποβόσκουσα ανησυχία για την απουσία “καθοδήγησης”. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την αυτοοργάνωση· αναζητάμε διαρκώς έναν ηγέτη, μια ηγέτισσα, μόνο και μόνο για να παραπονιόμαστε ύστερα, αν αυτός ο ηγέτης/ηγέτισσα πάρει έστω και μία απόφαση για όλες και όλους. Στην πραγματικότητα, υπάρχει συντονισμός – τόσο στην Ιταλία, μέσα από ένα πυκνό δίκτυο ομάδων και υποομάδων στο Telegram και άλλες πλατφόρμες, όσο και στην Αίγυπτο, όπου αρκετές μη κυβερνητικές οργανώσεις θα προσφέρουν οργανωτική και υλικοτεχνική υποστήριξη.
Οι ομάδες που πράγματι θα αναχωρήσουν –και δεν περιορίστηκαν απλώς σε ατέρμονες συζητήσεις για αυτή την τραγική κατάσταση, που εξελίσσεται μάλιστα μέσα σε ένα γεωπολιτικό σκηνικό από τα πιο εύφλεκτα των τελευταίων 80 χρόνων– έχουν ήδη αρχίσει να συναντιούνται και διά ζώσης.
Και για να επιστρέψουμε στο ερώτημα περί στόχου – καταλήγει ο Στέφανο – σε όλα αυτά τα ερωτήματα απαντώ υπογραμμίζοντας τη σημασία των σωμάτων που κινούνται αυθόρμητα: του λαού που σωματικά εκφράζει την αντίστασή του και τη ρήξη του με τις εκάστοτε θεσμοθετημένες εξουσίες, οι οποίες είναι συνένοχες σε μια γενοκτονία. Ομάδες ανθρώπων που αυτοοργανώνονται, με συντονίστριες/συντονιστές –ή μάλλον, με «συνδέσμους» και όχι ηγέτες/ηγέτισσες– και μία εθνική εκπρόσωπο, την Αντονιέτα Κιόντο, η οποία κρατά τα νήματα δίνοντας όλο της τον εαυτό, διευκολύνοντας τον διάλογο και φράζοντας τον δρόμο σε απογοητευμένες και απογοητευτικές φωνές που συχνά τρυπώνουν και απορροφούν πολύτιμη ενέργεια από την ομαδική δυναμική».
Η Pressenza, λοιπόν, θα βρίσκεται εκεί, για να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν φωνή – σε εκείνο το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού που θα έχει κάποιες/κάποιους από τους εκπροσώπους του, όλες/όλους τους/τις «κοινούς/ές» ανθρώπους, χωρίς κομματικές σημαίες, να διανύουν εκείνα τα 50 χιλιόμετρα σκονισμένου και λουσμένου στον ήλιο δρόμου, πορευόμενοι προς την πύλη που παραμένει κλειστή μπροστά στην κόλαση της Γάζας. Μια κόλαση που έχει σχεδιαστεί και χρηματοδοτείται από το υπόλοιπο 10% του πληθυσμού.
Για να εμβαθύνετε σε όλες τις λεπτομέρειες αυτού του εξαιρετικού εγχειρήματος και να βρείτε όλους τους σχετικούς διαδικτυακούς συνδέσμους, παραπέμπουμε στο αναλυτικό άρθρο του Μαξιμιλιάνο Καντζελόζι, δημοσιευμένο στο Comune-Info.net.
