Το περιοδικό Foreign Affairs είναι το πιο επιδραστικό γεωπολιτικό περιοδικό της Αμερικής, στις σελίδες του οποίου διαμορφώνονται πάντα οι πολιτικές της κυβέρνησης και του κατεστημένου εδώ και εκατό χρόνια, και ο Thomas G. Mahnken είναι ένα πρόσωπο που έχει συμμετάσχει στη διαμόρφωση όλων των τελευταίων εκδόσεων της Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής των ΗΠΑ και τώρα συμμετέχει στη νέα Επιτροπή Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής 2022. Όλα αυτά καθιστούν εξαιρετικά ανησυχητικό το πολύ λεπτομερές άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό στις 27 Οκτωβρίου. Είναι πραγματικά τρομακτικό, διότι περιγράφει τη συγκεκριμένη και ακριβή ατζέντα του επόμενου πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας μαζί, υποδεικνύοντας τις μορφές επανεξοπλισμού που απαιτούνται για την αντιμετώπισή του και περιγράφοντας τις στρατηγικές στο σκηνικό της Ευρώπης και του Ειρηνικού.
“Το 2015, το υπουργείο Άμυνας εγκατέλειψε την παλιά του γραμμή να βρίσκεται σε ετοιμότητα να πολεμήσει και να κερδίσει δύο μεγάλους πολέμους μαζί, για να επικεντρωθεί στην απόκτηση των μέσων για να πολεμήσει και να κερδίσει μόνο έναν. […] Μεγάλες ποσότητες αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού είναι γερασμένες […] Η χώρα έχει επίσης περιορισμένες προμήθειες σημαντικού εξοπλισμού και πυρομαχικών, σε τέτοιο βαθμό που αναγκάστηκε να συνάψει συμβόλαια με μεγάλο μέρος των αποθεμάτων της για την υποστήριξη της Ουκρανίας. […] Οι ΗΠΑ πρέπει να δημιουργήσουν τεράστια αποθέματα πυρομαχικών, να αποθηκεύσουν εξοπλισμό υψηλής ποιότητας και να εφεύρουν δημιουργικές τεχνικές μάχης, αν ελπίζουν να κερδίσουν τέτοιες μάχες”.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για την ποσότητα και την ποιότητα των εξοπλισμών, οι αλλαγές στον πόλεμο θα είναι πιο βαθιές και ριζικές: οι ΗΠΑ “πρέπει να αναπτύξουν νέες κοινές επιχειρησιακές έννοιες: τρόπους χρησιμοποίησης των ενόπλων δυνάμεων για την επίλυση επειγόντων στρατιωτικών προβλημάτων, όπως η διατήρηση των αναπτυγμένων δυνάμεων απέναντι στις αυξανόμενες στρατιωτικές δυνατότητες της Κίνας και η υπεράσπιση του διαστήματος και των δικτύων υπολογιστών των ΗΠΑ από επιθέσεις”. “Τα όπλα και τα πυρομαχικά είναι μόνο ένα μέρος του πολέμου. Για να κερδίσει μια σύγκρουση τόσο με την Κίνα όσο και με τη Ρωσία, η Ουάσινγκτον πρέπει επίσης να επινοήσει νέες τεχνικές μάχης. […] Το Πεντάγωνο πρέπει να αναπτύξει νέες ιδέες για την προβολή και τη διατήρηση δυνάμεων έναντι των συστημάτων επίθεσης ακριβείας του εχθρού, για τον ανεφοδιασμό δυνάμεων υπό πυρά και για την προστασία κρίσιμων επιχειρησιακών βάσεων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό από επιθέσεις. […] Καθώς αναπτύσσουν νέες τεχνικές μάχης, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να σκεφτούν σοβαρά για μια ευρύτερη στρατηγική, ιδίως για το πώς θα δομήσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους και θα οικοδομήσουν τις επιχειρήσεις τους. Αυτό θα απαιτήσει πιθανότατα μια ρήξη με τα στρατιωτικά σχέδια των τελευταίων δεκαετιών”.
Και εδώ έρχεται επίσης μια απειλή, όχι τόσο συγκεκαλυμμένη. “Υπάρχουν πολλές δυνατότητες που μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να αναπτύξουν, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής αποτροπής, των βασικών ναυτικών, εναέριων και διαστημικών δυνατοτήτων, καθώς και της ζωτικής σημασίας υλικοτεχνικής υποστήριξης, όπως τα πυρομαχικά. […] Δεν αποκλείεται ο πόλεμος να επιφέρει τα πρώτα πυρηνικά πλήγματα στον κόσμο από το 1945”. Συμπερασματικά: “Δεν αποκλείεται ο πόλεμος να προκαλέσει τις πρώτες πυρηνικές επιθέσεις στον κόσμο μετά το 1945“.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό: “Όσο περισσότερο χαράζουμε τις γραμμές μιας σύγκρουσης μεταξύ της Κίνας, της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, τόσο περισσότερο αρχίζει να μοιάζει με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αναλυτές δεν χρειάζεται καν να κοιτάξουν στο μέλλον για να δουν τις ομοιότητες: υπάρχουν πολλά στο παρόν μας που παραπέμπουν στη διεθνή κατάσταση του 1939”.
Ακολουθούν καλές συμβουλές προς τις ΗΠΑ σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν για να κερδίσουν αυτόν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και καταλήγει με έναν εορτασμό της μεγαλύτερης δύναμής τους, που κληρονόμησαν από τον δεύτερο: τους συμμάχους τους, οι οποίοι πρέπει να επιστρατευθούν στο μεγάλο εγχείρημα της στρατιωτικής έρευνας, του σχεδιασμού και της συσσώρευσης εξοπλισμών και πυρομαχικών. Συμπέρασμα: “Οι ΗΠΑ τα έχουν ξανακάνει όλα αυτά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην μπορούν να το ξανακάνουν”.
Αυτές οι σκέψεις κυκλοφορούν γραπτώς στα διοικητικά αμερικανικά κέντρα.
Άντζελο Μπαράκα και Αλμπέρτο Κακοπάρντο.
