Την ημέρα των γενεθλίων του μεγαλύτερου λαϊκού μύθου του κόσμου, η Βραζιλία δεν θα μπορούσε να κάνει λάθος. Γιατί αν υπάρχει κάτι που έχει η Βραζιλία, αυτό είναι οι ρίζες, τα μαύρα σπλάχνα, οι προγονικές τελετές, η υποδοχή όλων των διασπορών, η αντίσταση και η macumba. Η Βραζιλία είναι αίμα, ιδρώτας και χαρά.

Και ο Λούλα αντιπροσωπεύει τη θλίψη, την αδικία, τη γιορτή, την ακούραστη αγάπη, τις ήττες, αλλά και τους ανθρώπους που βγαίνουν στους δρόμους για να γιορτάσουν τα πρωταθλήματα και τα καρναβάλια.

Δεν γινόταν να μην φορέσει για άλλη μια φορά ο Ντιέγκο αυτό το πουκάμισο, το πουκάμισο όλων; Να μην ταξιδέψει σε όλη τη Βραζιλία, όπως έκανε στο τρένο προς τη Μαρ ντελ Πλάτα για να ηγηθεί του Όχι στη ζώνη ελεύθερου εμπορίου (ALCA) ή για να υπερασπιστεί την Κριστίνα σε στιγμές μέγιστης αδυναμίας.

Μπορώ ήδη να δω κάποιους να μιλούν για το πόσο τραβηγμένη είναι η σύγκρισή μου. Μπροστά τους δικαιολογούμαι λέγοντας ότι τόσο ο Λουίς Ινάζιο Ντα Σίλβα όσο και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους ευτυχισμένους, τους έκαναν για λίγο να ξεχάσουν τη φτώχεια, το γεγονός ότι τους μισούν οι ανώτερες τάξεις. Αναδύθηκαν από τις χειρότερες πεποιθήσεις τους και απολαμβάνουν την αγάπη του λαού.

Ο Μπολσονάρο επιτέθηκε στη βραζιλιάνικη ταυτότητα, τροφοδότησε το όνειρο της πλουτοκρατίας, τιμωρητικό, ευνουχισμένο και παρανοϊκό. Σημάδι των καιρών μιας οργισμένης παρακμής.

Κόντρα σε όλα αυτά, ο Λούλα βγήκε στον αγωνιστικό χώρο, γιατί στους πικάντικους αγώνες οι ρωγμές δεν σβήνονται. Και σίγουρα θα είναι ο τελευταίος αγώνας, ο πιο δύσκολος, από τον οποίο εξαρτώνται εκατομμύρια Βραζιλιάνες και Βραζιλιάνοι. Άνθρωποι που δεν εκπροσωπούνται ούτε από το  Εργατικό Κόμμα, ούτε από ταμπέλες ψευτοδημοκρατίας ή φασισμού, που είναι πέρα από τις ετικέτες, που η μόνη τους ετικέτα, είναι η Βραζιλία.

Καθώς ο Ντιέγκο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής, κάτι πολύ περισσότερο από τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, κάτι πολύ περισσότερο από τον Άγιο των Βιλέρος, θα είναι ο μύθος ενός νέου κόσμου όπου οι αληθινοί οδηγοί αναδύονται από τους ανθρώπους;

Είναι 30 Οκτωβρίου. Στις 18.44 η καταμέτρηση των ψήφων έφερε τον Λούλα στην κορυφή για πρώτη φορά. Ο υπόλοιπος αγώνας έμεινε στο χέρι όλης της ομάδας να υπερασπιστεί το αποτέλεσμα, με τις κερκίδες να είναι γεμάτες και να ζητωκραυγάζουν ασταμάτητα.