Από τον τοίχο της Άντζελας Δημητρακάκη.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, δεκάδες οι προσαγωγές. Η εντολή είναι να μην προσεγγίζεται από προσκυνητές/τριες το (ταπεινό) μνημείο του 15χρονου άοπλου δολοφονημένου από αστυνομικό. Ούτε αν είναι μόνο τέσσερα άτομα, ή τρία, ή δύο ή ένα. Αν βγείτε για σωματική άσκηση, να πάτε αλλού. Για βόλτα το σκύλο σας, αλλού. Αλλού, το καροτσάκι του παιδιού σας. Υπάρχει περίμετρος απαγόρευσης. Την φρουρούν τα χαμένα παιδιά του λαού.
Γι’ αυτό τα λουλούδια της μνήμης τοποθετούνται σήμερα εξωτερικά της περιμέτρου απαγόρευσης, οριοθετώντας το negative space της διπλής αφαίρεσης: της αφαίρεσης ζωής του παιδιού (της σωματικής του εξολόθρευσης) και της αφαίρεσης του δημόσιου χώρου μνήμης (της εξολόθρευσης κάποιου κοινού μας δικαιώματος).
Ας μας μείνει λοιπόν η εξωτερική περίμετρος. Ας αποκεντρωθεί το σημείο της δολοφονίας. Ας πέσουν τα λουλούδια από τις τσέπες μας στα πόδια των αστυνομικών που φρουρούν το negative space του μνημόσυνου. Ας τα κλωτσήσουν. Ας τα τσαλαπατήσουν. Ας τα πετάξουν στον κάδο απορριμμάτων. Ή ας τα κοιτούν στο οδόστρωμα καθώς εμείς σπρώχνουμε το καροτσάκι του παιδιού στην ανηφόρα. Είναι άνθρωποι εκεί μέσα στα κράνη, έχουν ανάγκη μια τέτοια ανάμνηση – την ανάμνηση της εξωτερικής περιμέτρου.
Πάντα θα υπάρχει εξωτερική περίμετρος, ας μην το ξεχνούν, ας μην το ξεχνάμε.
