Δεν έχουμε κανένα λόγο να χαιρόμαστε: η Λε Πεν πήρε ένα εκατομμύριο περισσότερες ψήφους από τις προηγούμενες εκλογές, και ο Μακρόν μοιάζει να βγήκε από τον κύλινδρο της Εξουσίας.
Σαν Ευρωπαίοι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που οι δύο τελικοί υποψήφιοι δεν είναι η Μαρίν Λε Πεν και ο Φρανσουά Φιγιόν. Δεν είναι όμως παρά μια περιορισμένη ανακούφιση, επειδή η υποψήφια του Εθνικού Μετώπου όχι μόνο περνά ξανά στο δεύτερο γύρο αλλά έχει πάρει και ένα εκατομμύριο περισσότερες ψήφους από την προηγούμενη φορά. Εξάλλου, ο νικητής του πρώτου γύρου Εμμανυέλ Μακρόν, δεν προσφέρει καμία εγγύηση ότι θα είναι ένας πρόεδρος ικανός να βοηθήσει να ελευθερωθεί τόσο η Γαλλία όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Πριν ένα χρόνο ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξη του Μακρόν και όμως μέσα σε έξι μήνες, χωρίς τη στήριξη κανενός πολιτικού κόμματος, κατάφερε να πάρει σχεδόν το 24% των ψήφων, πράγμα που δεν είχε ποτέ ξανασυμβεί στο παρελθόν. Μια τέτοια πρωτοφανής επιτυχία οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των γάλλων ψηφοφόρων (κυρίως των ευκατάστατων τάξεων, της αστικής τάξης των μεγάλων πόλεων) δε θέλει πλέον να ακούει τίποτα για την κρίση ή για την ανάγκη αλλαγής, θέλει ο κόσμος να έχει εμπιστοσύνη στο σύστημα, να ελπίζει, να πιστεύει σε μια Γαλλία «εν κινήσει», ανταγωνιστική, που ανακτά την οικονομική της δύναμη μέσω της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και μιας φορολογίας που θα ευνοεί την καινοτομία για την παραγωγικότητα, καθώς και μέσω της πολιτικής και στρατιωτικής της δύναμης.
Την ίδια λογική ακολουθούν και τμήματα πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων, θυμάτων που φοβούνται για το παρόν και για το μέλλον τους. Οι πιο ισχυρές ομάδες θέλουν να απαλλαγούν από την πολιτική, στην απαξίωση της οποίας έχουν συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό.
Η υποψηφιότητα του Μακρόν και η παρουσία του (νεανική έκφραση, ελπιδοφόρα, μιας Γαλλίας που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της αλλά μέσα σε έναν όλο και πιο συγκρουσιακό κόσμο) αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ο Μακρόν υπόσχεται σταθερότητα για εκείνους που ευημερούν, όχι αλλαγές στη δικαιοσύνη.
Ο Μακρόν μιλά για μια Γαλλία πιο αποτελεσματική, πιο αποδοτική, πιο ισχυρή, όχι πιο ίση.
Ο Μακρόν υπόσχεται μια Ευρώπη πιο τεχνοκρατική, όχι την αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όλα σε ευθυγράμμιση με τη μεταβίβαση της δημόσιας εξουσίας σε ένα Κράτος που θα κυβερνάται από τις ιδιωτικές ομάδες, από τους μεγάλους θεσμούς και τους ολιγαρχικούς οικονομικούς οργανισμούς εντός των οποίων, λέει ο Μακρόν, η Γαλλία θα έχει κεντρικό ρόλο.
Η «αντιστοιχία» της λύσης Μακρόν συνάδει με το άλλο μεγάλο αποτέλεσμα του πρώτου γύρου: την σχεδόν εξαφάνιση του σοσιαλιστικού κόμματος και τη συντριβή του κόμματος της δεξιάς, των δύο σχηματισμών που έχουν κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας τα τελευταία πενήντα χρόνια. Στο ίδιο πλαίσιο ερμηνεύεται και η πλήρης εξαφάνιση από την εθνική πολιτική σκηνή του οικολογικού «κόμματος».
Οι αλλαγές που ανέδειξε ο πρώτος γύρος απέχουν πολύ από το να είναι ενθαρρυντικές.
Μοναδικό ενθαρρυντικό στοιχείο είναι η θετική ψήφος στη «France insoumise» (Ζαν-Λυκ Μελανσόν). Το ερώτημα είναι αν οι κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές δυναμικές που συνδέονται με τις προεδρικές εκλογές θα κινηθούν εξίσου ευνοϊκά μέσα στο πολύ διαφορετικό πλαίσιο των δυναμικών που συνδέονται με τις βουλευτικές και περιφερειακές εκλογές.
Προς το παρόν, ραντεβού στις 7 Μαΐου.
Riccardo Petrella, Aix-en-Provence, Γαλλία.
