από τον Isaac Rosa
Πάλι καλά που η Ευρώπη δεν κατάφερε να πετάξει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά τη διάρκεια της κρίσης, διότι διαφορετικά, πού θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα τεράστιο κέντρο συγκέντρωσης προσφύγων στην Ευρώπη, για το οποίο ήδη κάποιοι μιλούν ανοιχτά; Σας έρχετε στο μυαλό καλύτερο μέρος όπου θα μπορούσαν να στοιβαχτούν επ’αόριστον δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες;
Κανείς δεν είναι καλύτερος από την Ελλάδα, η οποία συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να είναι η νέα πίσω αυλή της Ευρώπης: βρίσκεται στην περιφέρεια της Ευρώπης, είναι φτωχή, κι η εθνική της κυριαρχία έχει περιοριστεί. Επίσης το κοινωνικό της τοπίο έχει καταστραφεί. Ό,τι πιο κοντινό σε μια εμπόλεμη κατάσταση, επί ευρωπαικού εδάφους. Μια ευρωπαϊκή χώρα που ζει έναν πόλεμο. Έτσι οι πρόσφυγες θα μπορούν να εγκλιματιστούν σταδιακά.
Α! Και κάτι ακόμα: είναι μια γωνιά της Ευρώπης για την οποία οι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται καν, κι αυτό είναι σημαντικό, έτσι δεν θα μπαίνουμε καν στη διαδικασία να βλέπουμε τρομερές σκηνές στις ειδήσεις και να μας κάθεται στραβά το φαγητό στο λαιμό. Αισθανόμαστε για όλες εκείνες τις οικογένειες των Σύριων και των Αφγανών την ίδια συμπόνια που νιώσαμε και για τους Έλληνες. Αυτό είναι ακόμα ένα πλεονέκτημα του μετασχηματισμού της Ελλάδας σε ένα απέραντο κέντρο συγκέντρωσης προσφύγων: η συναισθηματική αποσύνδεση της υπόλοιπης Ευρώπης σε ό,τι αφορά την τύχη της χώρας.
Κι εδώ που τα λέμε, μετατρέποντας την Ελλάδα σε κέντρο συγκέντρωσης προσφύγων, δίνουμε χρησιμότητα σε μια χώρα την οποία δεν ξέραμε τι να την κάνουμε, τώρα που έχει γίνει ένα βάρος, που μας κόστισε πολλά χρήματα και μας προκάλεσε μόνο αηδία. Αλλά τώρα έχουμε βρει γι’αυτήν μία λειτουργία: να αποτελέσει το «καπάκι» για τους πρόσφυγες, τώρα που έχει κλείσει η Βαλκανική οδός, και να φιλοξενεί όλους εκείνους που έχουν «κολλήσει» εκεί και εκείνους που θα έρθουν μετά.
Αχ, όχι, περίμενε: λένε ότι θα τους επιστρέφουν στην Τουρκία και ως αντάλλαγμα θα έχουμε τους «νόμιμους» μετανάστες. Α, ναι, σίγουρα. Εκτός από το απίστευτο παζάρι με τις ζωές τόσων πολλών ανθρώπων, αν η συμφωνία με την Τουρκία εφαρμοστεί με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίο εφαρμόστηκε εκείνη η συμφωνία αναδιανομής που είχε γίνει τον περασμένο Σεπτέμβριο (περίπου 800 μετεγκατεστημένοι από τους 160.000 που προέβλεπε αρχικά η συμφωνία), οι Έλληνες μπορούν ήδη να αρχίσουν να στήνουν μόνιμες σκηνές, μιας και τα πράγματα θα τραβήξουν έτσι για πολύ καιρό.
Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες θα έπρεπε να χαίρονται: η Ευρώπη ποντάρει και πάλι επάνω τους, τους δίνει ακόμα μια ευκαιρία να συμβάλουν στο ευρωπαϊκό σχέδιο και να μας ξεπληρώσουν για όλη τη γενναιόδωρη αλληλεγγύη με την οποία τους αγκαλιάσαμε κατά τη διάρκεια των χειρότερων χρόνων της κρίσης. Και με την ευκαιρία, γιατί δεν επωφελούμαστε τώρα που ανοίχτηκε αυτή η νέα πίσω αυλή της Ευρώπης, να πετάμε εκεί όλα αυτά που μας ενοχλούν και που δεν ξέρουμε πού να παραχώσουμε; Σήμερα μπορούμε να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε «αποθήκη ψυχών» (σύμφωνα με τα λόγια του Α. Τσίπρα), μα αύριο θα μπορούσαμε να πετάξουμε εκεί – ξέρω εγώ;- τοξικά απόβλητα, άδεια σπίτια, τα έργα του Καλατράβα ή οτιδήποτε άλλο που δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε.
Η Ευρώπη σήμερα εφαρμόζει με την Ελλάδα την ίδια μέθοδο που εφάρμοσε με την κρίση του χρέους: υψώνει τείχη προστασίας, κλείνει σύνορα, απομονώνει, πετάει στα χέρια των Ελλήνων το πρόβλημα και υπόσχεται βοήθεια, που στη συνέχεια δίνει με το σταγονόμετρο. Αν αύριο συνέβαινε στην Ελλάδα μια επιδημία ή μια διαρροή ραδιενέργειας, οι Έλληνες μπορούν να είναι ήσυχοι ότι η Ευρώπη θα τους έδειχνε την ίδια αλληλεγγύη που ήδη τους έδειξε κατά την οικονομική κρίση, καθώς και με την κρίση των προσφύγων.
Κι όμως, παρ ‘όλα αυτά, πόσο θαυμάσια είναι η συμπεριφορά πολλών Ελλήνων που αυτές τις μέρες μοιράζουν τρόφιμα και είδη ένδυσης στους πρόσφυγες! Πόσοι πολλοί Έλληνες εθελοντές προσπαθούν να κάνουν τη ζωή ευκολότερη σε όσους δεν θέλουν να μείνουν στην χώρα τους, αλλά που παγιδευμένοι βρίσκονται εκεί! Μπράβο Έλληνες!
Μετάφραση: Όλγα Λιακάκη
