Ενίσχυση του αγώνα στην Ευρώπη, ενάντια στη σημερινή ολιγαρχία της ευρωκρατίας και ανθρώπινα δικαιώματα για όλους
Εάν οι εφημερίδες που συμβουλευτήκαμε – Le Monde, The Guardian, La Libre Belgique – είναι αξιόπιστες (σε γενικές γραμμές, είναι) η απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα, στις 17 Δεκεμβρίου, να εγκαταλείψει το «παράλληλο πρόγραμμα» για κοινωνικούς σκοπούς θα πρέπει, για ακόμα μια φορά, να μας κάνει να αναλογιστούμε πόσο περιορισμένα είναι τα περιθώρια ελιγμού για μια χώρα που έχει υποταχθεί στα σχέδια λιτότητας που της επιβάλλει η τρόικα.
Το παράλληλο πρόγραμμα, που προτάθηκε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο στις 14 Δεκεμβρίου, περιελάμβανε, μεταξύ άλλων μέτρα για: την ιατρική κάλυψη όσων είναι ανασφάλιστοι, ένα «Κοινωνικό τιμολόγιο» για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας σε ευπαθείς ομάδες , την παράταση κατά ένα έτος των συσσιτίων για τους άπορους. Τα μέτρα αυτά απορρίφθηκαν αμέσως από το τεχνικό κλιμάκιο του Eurogroup που έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα, ως μη αποδεκτά. Η ευρωκρατία επίσης εκβίασε την κυβέρνηση Τσίπρα με την απειλή ότι σε περίπτωση έγκρισης του παράλληλου προγράμματος, δεν θα γίνει η μεταφορά των ενός δισ. ευρώ που αναμένει η Ελλάδα.
Ωστόσο, το Νοέμβριο η Ελλάδα πέτυχε ένα πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα 4,4 δισ. ευρώ, ενώ ο στόχος ήταν τα 2,6 δισ. Δεν έχει σημασία· η Ελλάδα δεν μπορεί να διαθέσει μέρος του πλεονάσματος σε κοινωνικούς σκοπούς, διότι σύμφωνα με το τρίτο Μνημόνιο που επέβαλε η τρόικα στην κυβέρνηση Τσίπρα, και το οποίο υπεγράφη στις 19 Αυγούστου: α) κανένα μέτρο συμπληρωματικού προϋπολογισμού δεν μπορεί να υιοθετηθεί δίχως την έγκριση των πιστωτών, και β) σε περίπτωση επιτυχούς υπέρβασης των στόχων, το πλεόνασμα θα πρέπει να διατεθεί, κατά το ένα τρίτο, για την αποπληρωμή του χρέους. «Λογική» συνέπεια: ο Α. Τσίπρας απέσυρε το παράλληλο πρόγραμμα. Το 30% του ελληνικού πληθυσμού ζει χωρίς κοινωνική προστασία και δεν θα έχει καμία ιατρική βοήθεια.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Το συμπέρασμα; Κατά την άποψή μου, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να υπογραμμίσουμε άλλη μια «αποτυχία» της ελληνικής κυβέρνησης. Τώρα πια είναι απόλυτα αιχμάλωτη των όρων του μνημονίου, και κανένας Ηρακλής δεν θα μπορέσει να σπάσει τις αλυσίδες, με μόνη εξαίρεση ίσως κάποια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση. Αυτό που έχει σημασία πάνω απ’ όλα είναι να αναδείξουμε και να καταδικάσουμε την κυνική πολιτική που ακολουθείται από τις δυνάμεις της ενωμένης (sic!) Ευρώπης που συμπεριφέρονται χειρότερα κι από τοκογλύφοι. Τουλάχιστον οι τοκογλύφοι σε γενικές γραμμές δεν ευθύνονται για τη δημιουργία των χρεών των πελατών τους. Οι ευρωπαίοι και διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας, όπως της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας …. λειτουργούν ως τοκογλύφοι χάρη στις πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικές επιλογές τους, που έχουν οδηγήσει τις πιο εύθραυστες χώρες της αδύναμης ευρωπαϊκής οικονομίας στην εφιαλτική λογική του χρέους στις αγορές ευρωπαικών και διεθνών δανειακών κεφαλαίων, που ως επί το πλείστον είναι ιδιωτικά, με μειονεκτικούς όρους που οδηγούν αναπόφευκτα στην υποταγή.
Απορρίπτοντας το «παράλληλο πρόγραμμα» οι σημερινού ισχυροί της Ευρώπης απέδειξαν πως δεν ενδιαφέρονται ούτε στο ελάχιστο για την υγεία, τις συνθήκες διαβίωσης και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, αλλά δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στα συμφέροντα των «πιστωτών». Με την άρνησή της να αφιερώσει στις επείγουσες ανθρωπιστικές ανάγκες ένα μέρος του πρωτογενούς πλεονάσματος που ξεπέρασε τους αρχικούς στόχους, η σημερινή Ευρώπη διέπραξε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (εμμένοντας υποκριτικά «στη συμφωνία που υπεγράφη») και εις βάρος ενός λαού που βρίσκεται σε κατάσταση εγκατάλειψης και δυστυχίας. Ο κυνισμός αυτής της Ευρώπης δεν αξίζει τον πολιτικό σεβασμό. Η πολιτική τους νομιμοποίηση δεν μπορεί να σημαίνει πλήρη και τυφλή υποταγή στα συμφέροντα των δανειστών-αρπακτικών και να βάζει σε δεύτερη μοίρα την κοινωνική δικαιοσύνη και τις αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για όλους.
Όπως πρότεινε η Ομάδα DIP (Σ.τ.Μ: πρόκειται για τα αρχικά της Ομάδας ‘’Dichiariamo Illegale la Povertà’’: «Κηρύσσουμε τη Φτώχεια Παράνομη». http://www.banningpoverty.org/), πρέπει να αγωνιστούμε ώστε το 2016 να τροποποιηθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και να περιοριστεί δραστικά η δύναμη των σημερινών χρηματοπιστωτικών ελίτ: τα ταμιευτήρια και οι πιστωτικές τράπεζες ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος να ξαναγίνουν δημόσια, να δημιουργήσουμε το ευρωπαικό ταμείο δανείων και καταθέσεων, να επανεφεύρουμε την τοπική οικονομία, την οικονομία του δήμου, να αφαιρέσουμε από την ΕΚΤ την πολιτική της ανεξαρτησία, να δώσουμε στο ευρώ το ρόλο του ως ευρωπαϊκού νομίσματος στην υπηρεσία των πολιτών της «ευρωπαικής κοινότητας» και να διευκολύνουμε τον πολλαπλασιασμό των τοπικών νομισμάτων στην υπηρεσία μιας κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμης κοινής ανάπτυξης. Να δημιουργήσουμε ένα αληθινό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα είναι αρμόδιο για τον ευρωπαικό προϋπολογισμό και που σε αυτό θα έχουν πραγματική εκπροσώπηση όλοι οι πολίτες των χωρών που είναι πρόθυμες να προχωρήσουν στην πολιτική ολοκλήρωση.
Η πολιτικά ενωμένη Ευρώπη μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο μόνο προωθώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, κι όχι στρεφόμενη εναντίον τους! Αυτή τη στιγμή, η «πολιτική» Ευρώπη υπηρετεί τη λογική του πολέμου (στρατιωτικό, οικονομικό και κοινωνικό) και όχι της ειρήνης.
Οι προτεινόμενοι στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν σήμερα όσο η πολιτική εξουσία ανήκει στη σημερινή χυδαία γενιά πολιτικών, οι οποίοι έχουν επιλέξει να αποθέσουν την εξουσία στα χέρια ιδιωτικών συμφερόντων. Αυτό δεν θα πρέπει να εμποδίζει τους πολίτες που διακατέχονται από καλή πίστη να ενεργήσουν και να συμμετάσχουν στον αγώνα για την υλοποίησή τους. Πώς; Συμμετέχοντας όπου είναι δυνατόν, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας, ξεπερνώντας το γεγονός ότι είναι αγανακτισμένοι (και δικαίως!). Το να αποδεχόμαστε την κατάσταση με την ελπίδα ότι αύριο θα φτιάξουν τα πράγματα, είναι μια πράξη συνέργειας. Δεν είναι εύκολο για κανέναν, αλλά η πίστη ότι το αύριο θα υπάρξει επειδή εμείς αναλάβαμε δράση είναι η μεγάλη δύναμη της ανθρωπότητας.
Μετάφραση: Όλγα Λιακάκη
