Η ρίψη των δύο ατομικών βομβών που εξερράγησαν στις πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις 6 και 7 Αυγούστου του 1945 προκάλεσαν τον άμεσο θάνατο 200.000 ανθρώπων πέρα από τους τραυματισμένους, τις κατεστραμμένες οικογένειες, την οικολογική καταστροφή και την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού.

Γνωρίζουμε ότι η επίσημη εκδοχή που δόθηκε από την κυβέρνηση Τρούμαν ήταν ότι ήταν απαραίτητη ενέργεια για την επίσπευση του τέλους του πολέμου και επομένως την αποτροπή του θανάτου εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών σε μια Ιαπωνική εισβολή. Πέρα από την ηθική καταδίκη της χρήσης των όπλων μαζικής καταστροφής, η εξήγηση που δόθηκε από την τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει μελετηθεί εκτενώς και έχει αμφισβητηθεί από αναρίθμητες και λεπτομερείς ιστορικές μελέτες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ιαπωνική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να παραδοθεί τότε, τον Απρίλιο του 1945 και δούλευε συνεχώς προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι Αμερικάνοι ήταν καλά πληροφορημένοι για αυτό. Η χρήση των βομβών ήταν περιττή για να έρθει το τέλος του πολέμου και οι ιστορικοί και η μεγάλη πλειοψηφία των ηγετών του Στρατού των ΗΠΑ συμφωνούν σε αυτό το σημείο. Ο Στρατηγός Dwight Eisenhower το εξέφρασε ξεκάθαρα: «Οι Ιάπωνες ήταν έτοιμοι να παραδοθούν και δεν ήταν απαραίτητο να τους χτυπήσουμε με αυτό το απαίσιο πράγμα».  Η Μελέτη Στρατηγικού Βομβαρδισμού των ΗΠΑ το επισημαίνει αυτό: «Βασισμένη σε μία λεπτομερή έρευνα όλων των γεγονότων και υποστηριζόμενη από μαρτυρίες επιζώντων Ιαπώνων ηγετών που είχαν εμπλακεί, είναι η γνώμη της Έρευνας ότι σίγουρα πριν τις 31 Δεκεμβρίου 1945 και πολύ πιθανά πριν την 1η Νοεμβρίου 1945 η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί ακόμη και αν οι ατομικές βόμβες δεν είχαν πέσει, ακόμη και αν η Ρωσία δεν είχε εισέλθει στον πόλεμο, ακόμη και αν καμία εισβολή δεν είχε σχεδιαστεί ή μελετηθεί.»

Ο Στρατηγός George C. Marshall, υποστηρικτής της χρήσης της βόμβας, διακήρυξε ότι η απόφαση δεν ήταν στρατιωτική αλλά πολιτική. Υπάρχει συμφωνία μεταξύ της πλειοψηφίας των μελετών πάνω σε αυτό το σημείο. Διαφορετικές είναι, παρ’ όλα αυτά, οι ερμηνείες για τους λόγους που οι ΗΠΑ πήραν μία τέτοια τρομερή απόφαση. Σύμφωνα με κάποιους ήθελαν να πειραματιστούν για να δουν ποια θα είναι τα αποτελέσματα ενός όπλου το οποίο πήρε χρόνια δουλειάς και τεράστιες οικονομικές πηγές για να αναπτυχθεί. Άλλες μελέτες ισχυρίζονται ότι ο καθοριστικός παράγοντας ήταν ότι η Σοβιετική Ένωση γινόταν μία μεγάλη αυτοκρατορία, κατέχοντας ένα μεγάλο κομμάτι της Ανατολική Ευρώπης και επιπρόσθετα βρισκόταν στο σημείο να εισβάλει στην Ιαπωνία. Έτσι βεβαιώνεται ότι στην πραγματικότητα οι βόμβες χρησιμοποιήθηκαν με τη σκέψη στη Σοβιετική Ένωση και δεν αντιπροσωπεύουν τόσο το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά την αρχή του Ψυχρού Πολέμου.

Αλλά δεν χρειάζεται κάποια ειδική μελέτη για κάποιον για να έχει μία άμεση διαίσθηση της αγριότητας που σηματοδοτεί η χρήση της ατομικής βόμβας. Οι ΗΠΑ δε βομβάρδισαν στρατηγικούς στόχους από μία στρατιωτική άποψη όπως εργοστάσια όπλων, ηλεκτρικούς σταθμούς παραγωγής, γέφυρες ή αεροδρόμια. Και αν ήθελαν να δείξουν το τερατώδες όπλο που είχαν στην κατοχή τους, θα έφτανε να το ρίξουν σε στρατιωτικές τοποθεσίες ή σε κάπως έρημες περιοχές. Στην πραγματικότητα οι βόμβες είχαν στόχο αυτούς που δεν πέθαναν, τους Ιάπωνες και τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό μιας τρομοκρατικής ενέργειας: να μη χτυπάς κατευθείαν τον εχθρό σου αλλά αθώους ανθρώπους με στόχο τη δημιουργία φόβου. Ήθελαν σκόπιμα να χτυπήσουν τον ανυπεράσπιστο άμαχο πληθυσμό, διαλέγοντας όχι μία αλλά δύο πυκνοκατοικημένες πόλεις.

Δεν ήταν μία απόφαση για το τέλος του πολέμου αλλά μία σκόπιμα σκληρή ενέργεια για να δείξουν τη δύναμή τους. Ήταν μία απειλή και προειδοποίηση για ολόκληρο τον κόσμο. Οι δύο ατομικές βόμβες που έπεσαν στις πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 αντιπροσωπεύουν τις μεγαλύτερες τρομοκρατικές ενέργειες στην ανθρώπινη ιστορία. Επιπλέον σηματοδότησαν τον δρόμο για μία ξέφρενη κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών και την πιθανότητα να ξαναχρησιμοποιηθούν: ένας φόβος που παραμένει ακόμη και σήμερα και εκδηλώνεται ως ένας εφιάλτης ενός πιθανού πυρηνικού πολέμου.

Εάν η ατομική βόμβα είχε χρησιμοποιηθεί από τη Γερμανία χωρίς αμφιβολία θα είχε καταδικαστεί ως έγκλημα πολέμου. Η ίδια άποψη θα είχε επικρατήσει στη διεθνή κοινότητα εάν η ατομική βόμβα είχε χρησιμοποιηθεί από τη Σοβιετική Ένωση.

Κάθε κράτος στο μέλλον θα μπορούσε να αποφασίσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, δικαιολογώντας την επιλογή του με την παράδοξη «ανθρωπιστική» αναγκαιότητα να λυθεί γρήγορα μία διαμάχη ώστε να περιοριστεί ο αριθμός των θυμάτων.

Οι ΗΠΑ έχουν μία ευθύνη να αναγνωρίσουν αυτό το σκληρό έγκλημα και επισήμως να απολογηθούν στην Ιαπωνία. Μόνο μέσα από την αναγνώριση των λαθών μπορεί κάποιος να αποφύγει να τα επαναλάβει. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο πρέπει να καταδικάσει τα γεγονότα του 1945 ως εγκλήματα πολέμου κατά της ανθρωπότητας.

__________________________________________________________

– Mark Weber. Was Hiroshima Necessary? Why the Atomic Bombings Could Have Been Avoided
– U.S. Strategic Bombing Survey: The Effects of the Atomic Bombings of Hiroshima and Nagasaki
– John Pilger. The lies of Hiroshima live on, props in the war crimes of the 20th century
– Gar Alperovitz. The Decision To Use the Atomic Bomb and the Architecture of an American Myth
– Peter Kuznick – Oliver Stone. The Untold History of the United States
– Dennis D. Wainstock. The Decision to Drop the Atomic BombΨ