Στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 δολοφονήθηκε ο 34χρονος Παύλος Φύσσας, γνωστός στο Κερατσίνι για την αντιφασιστική του δράση. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα, γνωστού και ως Killah P στη χιπ χοπ σκηνή, συνέβη έξω από καφετέρια στο Κερατσίνι στην οδό Τσαλδάρη. Ο Παύλος ήταν μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ τόσο εκείνος όσο και ο πατέρας του ήταν μέλη συνδικάτου μετάλλου. Την εν ψυχρώ δολοφονία ακολούθησε η σύλληψη βουλευτών και μελών της ΧΑ ενώ πριν λίγους μήνες ξεκίνησε και η πολύκροτη δίκη.
Μία μητέρα εδώ και μέρες στέκεται όρθια, μαυροφορούσα, μόνη, αγέρωχη απέναντι στον φασισμό. Είναι η μητέρα του Παύλου Φύσσα, του δολοφονημένου ράπερ από χέρι φασίστα. Η μαρτυρία της είναι φωτιά που καίει τα σωθικά μας, ο πόνος της όλος ένα μπουκάλι νερό, μόνο αυτό.
Κανείς δικηγόρος, συνήγορος ή δικαστής δεν θα μπορέσει να αποτυπώσει την ουσία της υπόθεσης αυτής όπως το έκανε με την μαρτυρία της η μάνα του Παύλου. Καμία εισαγγελική παραγγελία, δικογραφία, δικαστική απόφαση, πολιτική βούληση ή κοινωνική σύμπραξη και συνομολογία δεν θα δικαιώσει τον Παύλο περισσότερο από αυτή την κίνησή της με το μπουκάλι νερό.
«Σκοτώνουν και κυνηγούν όσους είναι αντίθετοι… εκείνο το βράδυ ήθελαν να σκοτώσουν και σκότωσαν… έχω δει τον Πατέλη (πυρηνάρχη της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια) σε βίντεο να λέει: “ό,τι κινείται σφάζεται”… με τον ίδιο τρόπο δεν έγινε με τον Σαχζάτ Λουκμάν; με τον ίδιο τρόπο… με μαχαίρι…. είναι εκπαιδευμένοι δολοφόνοι… είναι εγκληματική οργάνωση… εκείνο το βράδυ ήθελαν να σκοτώσουν και σκότωσαν… δεν κουνιούνται από τη θέση τους, αν δεν πάρουν εντολή… ο γιος μου κατέληξε στο σημείο… άντεξε τέσσερα λεπτά, πολύ σημαντικά για εμάς όλους, γιατί ο ίδιος υπέδειξε το δολοφόνο του… ο Παύλος σήκωσε την μπλούζα του και φώναξε: “Πού πας; Με μαχαίρωσες και φεύγεις;” Στη συνέχεια η μητέρα του Παύλου Φύσσα κοιτώντας σκληρά τον Γ. Ρουπακιά, τον δολοφόνο του γιού της που καθόταν στο εδώλιο του δικαστηρίου, περνώντας δίπλα του πέταξε το μπουκάλι και του είπε: «Να με θυμάσαι».
Η μάνα του Παύλου όρθια… όπως οι γυναίκες της Πίνδου το ’40. Η μάνα του Παύλου μαυροφορούσα… όπως η Κατίνα Παξινού στο Νησί της Αφροδίτης. Η μάνα του Παύλου μόνη… όπως ο Γρ. Λαμπράκης στην μοναχική του πορεία στον Μαραθώνα με το πανό της ειρήνης στα χέρια του. Η μάνα του Παύλου αγέρωχη… όπως ο Ν. Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο μπροστά στους δικαστές του.
Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι το βαφτιστικό της όνομα, άλλωστε δεν έχει καμία σημασία πια. Για μένα, η γυναίκα με το μπουκάλι νερό στο χέρι είναι σύμβολο, είναι η μάνα του Φύσσα.
Θα της πάρει χρόνο να γιατρέψει την απώλεια ίσως και να μην τα καταφέρει ποτέ. Το σκοτάδι που ζούμε έχει πολλές αποχρώσεις όμως η πιο μαύρη είναι ο φασισμός. Πως μπορώ και ζω με αυτό; Πώς ονειρεύομαι όταν άλλοι γύρω μου καίνε ζωντανούς ανθρώπους ή τους δολοφονούν εν ψυχρώ; Πώς επέτρεψα να υπάρξει η απώλεια του Παύλου; Και τι θα κάνω για να μην ζήσει την ίδια οργή και απελπισία άλλη μητέρα; Η εικόνα αυτή πρέπει να γίνει σύμβολο, να συζητιέται στις αυλές, στα σχολεία, στις πλατείες, στις συνελεύσεις, στις συγκεντρώσεις, στα καφέ, στο διάλειμμα στα σινεμά και τα θέατρα. Κάθε τσιγάρο μια κουβέντα για τη μητέρα του Παύλου και την απελπισία της, και μια ιδέα ή μια πράξη για το πώς αυτό δεν θα το επιτρέψουμε να ξανασυμβεί. Δεν θέλουμε άλλους οργισμένους και απελπισμένους ανθρώπους που θρηνούν απώλειες λουλουδιών.
