Συνέντευξη του David Andersson στην Milena Rampoldi – ProMosaik eV

Ο David Andersson γεννήθηκε στη Γαλλία και έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη τα τελευταία είκοσι χρόνια. Σήμερα είναι ο Πρόεδρος του Ανθρωπιστικού Κόμματος (HP) στη Νέα Υόρκη και μέλος του Making Worlds, ενός Συνασπισμού Κοινών, μια συλλογική προσπάθεια από το κίνημα Occupy Wall Street να διερευνήσει τη χρησιμότητα των κοινών στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Ο David είναι επίσης ο συντονιστής Συνασπισμού της Νέας Υόρκης για τη Διεύρυνση του Δικαιώματος Ψήφου (Ivote NYC) ενώ αρθρογραφεί στον Τύπο και το πρακτορείο Τύπου Pressenza. Πριν το σχηματισμό του Ανθρωπιστικού Κόμματος το 2009, υπήρξε Συντονιστής Εκστρατειών του Οργανισμού Κέντρο Πολιτισμών για περισσότερα από 10 χρόνια και συνιδρυτής του Κέντρου Διαφορετικότητας Queens στο Jackson Heights. Το έργο του David πάντα εμπνεόταν από τις διδασκαλίες του Silo και της πρότασής του για την ενεργή μη βία.
Με τη συνέντευξη αυτή έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη μη βία και την κοινωνική αλλαγή σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που χαρακτηρίζεται από ιδεολογικούς πολέμους, κυνισμό, καταπίεση, διακρίσεις, ρατσισμό και έντονη μετανάστευση. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για το χρόνο του.

MR: Ποιοι είναι οι κύριοι στόχοι της εργασίας σας ως ακτιβιστής;

DA: Η εμπειρία μου ως ακτιβιστή ξεκίνησε το 1982 με το Ανθρωπιστικό Κίνημα και το Ανθρωπιστικό Κόμμα, τα οποία βασίζονται στις έννοιες της ταυτόχρονης προσωπικής και κοινωνικής αλλαγή. Εγώ εστίασα στην πολιτική και τη δημοκρατία, την προώθηση της μη-βίας, και την οργάνωση των ανθρώπων προς την κατεύθυνση του εξανθρωπισμού της Γης. Στη Νέα Υόρκη, πριν η έννοια της διαφορετικότητας γίνει δημοφιλής, δημοσιεύαμε μια πολύγλωσση εφημερίδα και, στη συνέχεια, ένα περιοδικό με τίτλο Divercity, όπου παρουσιάζαμε την απίστευτη πολιτιστική πολυμορφία της πόλης και τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι κοινότητες των μεταναστών εδώ. Τώρα, εργάζομαι εθελοντικά με την ομάδα του Pressenza (ένας διεθνές πρακτορείο Τύπου) και προσπαθώ να καλύπτω σημαντικές ή ιδιαίτερες ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στη Νέα Υόρκη, μια πόλη τόσο σημαντική για τη διεθνή κοινότητα. Είμαι συνδεδεμένος, επίσης, με την ειρηνευτική διαδικασία στην Κολομβία. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή προσφέρεται η δυνατότητα για να ορίσουμε έναν νέο τύπο της κοινωνίας που βασίζεται σε στάσεις και αξίες ανθρωπιστικές, σε αντίθεση με τον μηδενισμό και τον τρόπο ζωής που βασίζεται σε ανταλλαγή και κλείσιμο συμφωνιών όπως καλύπτεται από τα μέσα ενημέρωσης.

MR: Ποιες είναι οι καλύτερες στρατηγικές για τη βελτίωση της αξιοπρέπειας των έγχρωμων στις ΗΠΑ;

DA: Όντας ένας λευκός από τη Γαλλία που έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη για 20 μόνο χρόνια, δεν είμαι πραγματικά σε θέση να προτείνω μία στρατηγική για τη βελτίωση της αξιοπρέπειας των Αφρο-Αμερικανών στις ΗΠΑ. Θα ήθελα να πω ότι το θέμα του αγώνα στις ΗΠΑ είναι άλλο ένα παράδειγμα του πώς λειτουργεί ή όχι το σύστημα. Στο σημείο αυτό φαίνεται ότι πρόκειται περί ανταγωνισμού μεταξύ των διαφορετικών ομάδων ως προς το ποιος θα διατηρήσει ή θα αποκτήσει την εξουσία. Οι λευκοί (μειοψηφία) γενικά θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία εις βάρος των άλλων κοινοτήτων (με κάθε κόστος). Σιγά-σιγά οι Αφρο-Αμερικανοί κερδίζουν χώρο αλλά και οι Λατίνοι αναπτύσσουν ένα ισχυρό πολιτικό μπλοκ. Εγώ εργάζομαι περισσότερο με στόχο την αλλαγή της νοοτροπίας του ανταγωνισμού που διαιρεί τον κόσμο και τη χρήση βίας που συντηρεί μία απάνθρωπη κοινωνία.

MR: Πώς μπορούμε να εργαστούμε αποτελεσματικά για μια ειρηνική, δυναμική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από πολυμορφία και αξιοπρέπεια; Ποια είναι η εμπειρία σας;

DA: Νομίζω ότι είχαμε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο με την ιστορική εμπειρία ειρηνικών και δυναμικών κοινωνιών με πολυμορφία και αξιοπρέπεια. Η μεγαλύτερη πρόκληση αυτή τη στιγμή είναι το «αποτελεσματικό» σκέλος του ερωτήματος. Το Δυτικό/ καπιταλιστικό μοντέλο αναφέρεται στη χρήση της βίας και του πολέμου που καταστρέφουν κάθε εμπειρία εξανθρωπισμού τονίζοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική «αποτελεσματική» λύση που θα αντικαταστήσει αυτό το παρακμιακό σύστημα. Αυτό όμως δεν είναι το τέλος της ιστορίας και είμαι βέβαιος ότι θα εμφανιστεί ένα άλλο μοντέλο ή άλλα μοντέλα.
Αν μπορώ να κάνω μία σύσταση προς τους ανθρώπους: Ποτέ μην αναπαράγετε άκριτα κάτι που είδατε στις ειδήσεις στην τηλεόραση, στην εφημερίδα ή ακούσατε στο ραδιόφωνο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για κάτι που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Δομινικανή Δημοκρατία. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει το Σύνταγμα για να απελάσει Δομινικανούς πολίτες με καταγωγή από την Αϊτή και ο Τύπος το παρουσιάζει ως ένα μεταναστευτικό ζήτημα. Αυτοί που θέλει η κυβέρνηση να απελάσει, γεννήθηκαν στη Δομινικανή Δημοκρατία, δεν μιλούν γαλλικά ή Creole, και γνωρίζουν πολύ λίγα για την Αϊτή. Αλλά αυτό είναι το είδος της χειραγώγησης που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασκούν κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας λάθος ορολογία για χάρη ενός συναρπαστικού τίτλου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλούν για μια οικονομική κρίση, όταν σε παγκόσμιο επίπεδο δεν υπάρχουν λιγότερα χρήματα από ό, τι πριν από δέκα χρόνια. Υπάρχουν περισσότερα χρήματα στον κόσμο, αλλά η κατανομή συγκεντρώνεται σε όλο και μικρότερο ποσοστό ανθρώπων. Αλλά δεν μιλούν γι’ αυτό.

MR: Ποια είναι τα κύρια θέματα με τα οποία ασχολείστε;

DA: Θα έλεγα με μία πρόταση ότι είναι η μετάδοση της φιλοσοφίας του Silo η οποία βασίζεται στην ηθική στάση του να είναι κανείς συνεπής με τον εαυτό του, να βρίσκεται δηλαδή αυτό που αισθάνεται, σκέφτεται, και αυτό που πράττει σε μια ενωτική κατεύθυνση. Εδώ ξεκινά η μη βία και η κοινωνική δράση. Με ενδιαφέρει πολύ η έννοια που δίνει μια μακρόχρονη κατεύθυνση στη ζωή μου. Δεν ψάχνω τη σύντομη λύση. Θέλω να δείξω ότι μπορεί κανείς να «εναντιωθεί στο σύστημα», να έχει μία απίστευτη ζωή, να επισκεφθεί άλλες χώρες, να γνωρίσει απίστευτους ανθρώπους και να έχει την ώθηση να κάνει όλο και περισσότερα κάθε μέρα. Θυμάμαι μια φορά, όταν ήμουν στην αρχή στη Νέα Υόρκη και δεν μιλούσα ακόμη καλά αγγλικά. Οργάνωνα μία ομάδα εθελοντών του Κέντρου Πολιτισμών και είχαμε ένα Κλαμπ Διαλόγου στα Αγγλικά στην τοπική βιβλιοθήκη, βοηθώντας νεοεισερχόμενους να βελτιώσουν ή να μάθουν αγγλικά. Υπήρξαν φορές που δεν μπόρεσαν να έρθουν οι καθηγητές οπότε έπρεπε να συντονίσω εγώ τη συζήτηση. Αυτή η διαδικασία, πιστέψτε με, έδωσε μεγάλη ώθηση στη δική μου μαθησιακή διαδικασία. Νομίζω ότι έμαθα περισσότερα από τους ίδιους τους συμμετέχοντες.

MR: Τι γίνεται με την επέκταση της ιθαγένειας; Γιατί θα πρέπει να την επιδιώξουμε;

DA: Για πολλά χρόνια είχα την ευκαιρία να συντονίσω τον Συνασπισμό Νέας Υόρκης για την Επέκταση του Δικαιώματος Ψήφου (ivotenyc.org). Στόχος του συνασπισμού είναι να πετύχει την ψήφιση της νομοθεσίας στη Νέα Υόρκη που θα χορηγεί το δικαίωμα ψήφου στους νόμιμους κατοίκους στις δημοτικές εκλογές. Υπολογίζεται ότι το 25% του πληθυσμού της πόλης δεν θεωρούνται πολίτες, σε ορισμένες γειτονιές ο αριθμός τείνει να είναι πάνω από 50%. Αυτό είναι το νέο μοντέλο των πολυεθνικών πόλεων, και πρέπει να το αναγνωρίσουμε και να κινηθούμε προς την συμπερίληψη ατόμων όχι στον αποκλεισμό τους. Το πρόβλημα σε αυτές τις μεγάλες πόλεις είναι ότι οι μεγαλύτερες και πιο φτωχές κοινότητες έχουν πολύ μικρή πολιτική εκπροσώπηση και δύναμη, γεγονός που εμποδίζει την διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη δίκαιη κατανομή του πλούτου. Πιστεύω ότι, αν οι άνθρωποι θεωρούνται αρκετά έξυπνοι για να ανοίξουν έναν τραπεζικό λογαριασμό, θα πρέπει εξίσου να έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν πολιτική φωνή, προτού ενσωματωθούν στο οικονομικό σύστημα.

MR: Για την ProMosaik e.V. η κοινωνική δικαιοσύνη είναι το πρώτο βήμα για την εξασφάλιση μιας βιώσιμης ειρήνης. Τι πιστεύετε γι’ αυτό?

DA: Φυσικά συμφωνώ με τη θέση σας, αλλά για μένα τα δύο κύρια θέματα στον κόσμο αυτή τη στιγμή είναι η βία και η δημοκρατία. Τα πάντα γυρίζουν γύρω από τα χρήματα, το ελεύθερο εμπόριο, ανοικτές αγορές, τράπεζες, διεθνείς εταιρείες, ιδιωτικοποίηση, κλπ Η όλη ιστορία με την Ελλάδα, για παράδειγμα, ήταν, κυρίως, για το πώς ο ιδιωτικός τομέας θα αποκτήσει τον έλεγχο των δημόσιων πόρων. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα μετά τις εκλογές και το δημοψήφισμα ήταν μια ένδειξη του θανάτου της τυπικής / αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν ενδιαφέρεται από πολιτική άποψη για το τι ζητούν πραγματικά οι άνθρωποι και τι θέλουν να ψηφίσουν. Ακολουθούν ό,τι είναι σωστό για τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα είναι μία ισχυρή, ιστορική απεικόνιση αυτών των διεργασιών. Η έννοια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας γεννήθηκε και πέθανε στη χώρα αυτή. Θα λέγαμε ένας όμορφος κύκλος της ζωής.

– Δείτε την εικονογραφημένη έκδοση αυτής της συνέντευξης εδώ.