Πριν από μερικούς μήνες το πρακτορείο pressenza ξεκίνησε να δημοσιεύει στη γλώσσα ουρντού. Σήμερα, με αφορμή την επίθεση του κράτους του Ισραήλ στο Ιράν και την απάντηση του Ιράν, μεταφράζουμε το άρθρο γνώμης του Πακιστανού Ισράντ Αχμάντ Μουγκάλ, καθηγητή πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Παντζάμπ, όπου συνεισφέρει σε θέματα διακυβέρνησης και διεθνών σχέσεων. Ως Ανώτερος Σύμβουλος Εκπαίδευσης στην Κοινωνικομηχανική Τεχνολογία, προωθεί καινοτόμες λύσεις πολιτικής στη διασταύρωση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ανάπτυξης. Με εμπειρία δεκαετιών, είναι επίσης ένας διάσημος εμπειρογνώμονας στην κοινοτική ανάπτυξη στο Πακιστάν, αναγνωρισμένος για τις πρωτοβουλίες του σε επίπεδο βάσης και τα πλαίσια βιώσιμης ανάπτυξης. Το έργο του γεφυρώνει τον ακαδημαϊκό χώρο, τη δημόσια πολιτική και την κοινωνία των πολιτών για την προώθηση της δίκαιης προόδου.

Ενώ ακόμα μας ταλανίζει η άλυτη σύγκρουση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, που παρατείνεται κάτω από μια εύθραυστη κατάπαυση του πυρός, ένας ακόμα πόλεμος έχει ξεσπάσει στη γειτονιά μου – αυτή τη φορά στο Ιράν. Η φρίκη ξεδιπλώνεται μπροστά μας: μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πύραυλοι που διασχίζουν τον ουρανό, ακρωτηριασμένα σώματα, παιδιά και γυναίκες που τρέχουν να σωθούν, φλόγες που καταβροχθίζουν σπίτια και κτίρια που έχουν μετατραπεί σε ερείπια. Ολόκληρη η περιοχή φλέγεται.

Δεν γνωρίζω τον τελικό στόχο αυτού του πολέμου, αλλά οι ειδήσεις αναφέρουν επιθέσεις σε πυρηνικές εγκαταστάσεις. Ανώτεροι Ιρανοί ηγέτες έχουν δολοφονηθεί και το Ιράν έχει ανταποδώσει εκτοξεύοντας εκατοντάδες πυραύλους στο Τελ Αβίβ. Η κατάσταση αυτή εκθέτει τα τραγελαφικά “δυο μέτρα δυο σταθμά” των διεθνών σχέσεων: σε ορισμένα έθνη επιτρέπεται να αποθηκεύουν προηγμένα όπλα, ενώ άλλα αφοπλίζονται με τη βία. Οι ίδιες δυνάμεις που ανέπτυξαν ατομικές βόμβες δεν ελέγχονται από πουθενά, αλλά τα νεότερα έθνη στερούνται αυτής της δυνατότητας υπό το πρόσχημα της συνθήκης περί «μη διάδοσης». Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη – είναι ένα παράδοξο που μεταμφιέζεται σε λογική, μια αντίφαση ντυμένη με τη γλώσσα της ισότητας.

Αυτό που παρακολουθούμε είναι μια πραγματική πολεμική ταινία, όπου ο ουρανός καίγεται και οι άνθρωποι χάνονται σαν ανυπεράσπιστα πουλιά. Κατά τραγικό τρόπο, αυτός ο πόνος γίνεται επίσης εργαλείο εκμετάλλευσης από YouTubers της υποηπείρου μας, οι οποίοι επωφελούνται από το περιεχόμενο που προκαλεί φόβο, αλυσοδένοντας τους θεατές στις οθόνες τους, προωθώντας αφηγήσεις – clickbaits.

Αυτός ο ατελείωτος κύκλος συγκρούσεων σηματοδοτεί την κατάρρευση της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ίδιων των θεμελίων του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του. Αυτοί οι θεσμοί, παραλυμένοι από την απροθυμία τους να αμφισβητήσουν ισχυρούς καταπιεστές όπως το Ισραήλ, πλησιάζουν όλο και πιο κοντά στην ασημαντότητα. Πόσα ακόμη έθνη θα παρασυρθούν σε αυτό το καζάνι του πολέμου; Πόσες ακόμα ζωές θα καταναλωθούν από το μίσος;

Από τότε που οι ΗΠΑ αναδείχθηκαν ως η μοναδική υπερδύναμη μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τα έθνη με μουσουλμανική πλειοψηφία έχουν επανειλημμένα βομβαρδιστεί, δεχθεί εισβολές και αποσταθεροποιηθεί υπό μεταβαλλόμενες προφάσεις. Πολλές από αυτές τις χώρες είχαν κάποτε συμμαχήσει με τις ΗΠΑ κατά του κομμουνισμού – απόδειξη ότι οι φίλοι τους σήμερα είναι οι αυριανοί τους στόχοι.

Η ανεξέλεγκτη επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ: Ακόμα μια βαθύτερη έρευνα

Τώρα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κεντρικό ερώτημα: Γιατί το Ισραήλ συνεχίζει την αδυσώπητη εκστρατεία του κατά των μουσουλμάνων, πολύ πέρα από την Παλαιστίνη; Αν το Ισραήλ απέτυχε να διαλύσει την παλαιστινιακή αντίσταση – ή ακόμη και τη Χαμάς (ίσως επειδή χρειάζεται τη Χαμάς ως πρόσχημα για να δικαιολογήσει την εξόντωση των Παλαιστινίων) – πώς είναι δυνατόν να εξοντώσει ολόκληρους πληθυσμούς όπως οι Ιρανοί, οι Ιρακινοί ή οι Σύριοι; Ο Νετανιάχου ενσαρκώνει μια μηδενιστική νοοτροπία, με πρόθεση να καταστρέψει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Ισραήλ. Το αν θα το πετύχει μένει να το δούμε.

Τι κινεί τη «νοοτροπία Νετανιάχου»; Ευδοκιμεί στη διαιώνιση του φόβου, του άγχους και της αβεβαιότητας. Αλλά διασφαλίζει αυτή η στρατηγική πραγματικά το μέλλον του Ισραήλ ή καταδικάζει ένα κράτος που γεννήθηκε από την εξορία και το τραύμα σε αιώνιο πόλεμο; Πρέπει να δούμε τις συνέπειες. Οι στόχοι που θέλει να πετύχει δεν είναι γνήσιοι. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους γνήσιους στόχους και τους πλασματικούς στόχους, όπως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ψεύτικο και το αληθινό. Όλοι οι γνήσιοι στόχοι έχουν ένα κοινό στοιχείο. Εκφράζουν την επιθυμία για κάτι που δεν έχει ακόμη επιτευχθεί αλλά είναι επιθυμητό για την ανάπτυξη και την ευημερία της ανθρωπότητας. Γνωρίζουμε τι είναι δηλητηριώδες για τη ζωή. Γνήσιοι στόχοι δεν είναι η φτώχεια, η γενοκτονία, η εξαφάνιση της ανθρωπότητας..

Ιστορικές και ψυχολογικές ρίζες

Η σύγχρονη ίδρυση του Ισραήλ ακολούθησε χιλιετίες χωρίς την ύπαρξη εβραϊκής κυριαρχίας. Το τελευταίο εβραϊκό βασίλειο έπεσε το 723 π.Χ. κάτω από την ασσυριακή κατάκτηση. Η αναγέννησή του πριν από έναν αιώνα ήταν μια ιστορική ανωμαλία.

Ο Έριχ Φρομ παρατήρησε ότι κάθε πολιτισμός αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο τη συνείδηση του θανάτου:

  • Οι μουσουλμάνοι ενσωματώνουν τον θάνατο στην πίστη ως θεϊκή απόφαση, θεωρώντας τον ως μια μετάβαση που διαμορφώνεται από τις επίγειες πράξεις.
  • Οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τη ζωή, φανταζόμενοι τον θάνατο ως μια σκιώδη μισή ύπαρξη.
  • Οι Αιγύπτιοι προσκολλήθηκαν στη σωματική διατήρηση, πιστεύοντας ότι η δύναμη υπερβαίνει το θάνατο.
  • Οι Εβραίοι συμφιλιώθηκαν με τη θνητότητα μέσα από οράματα μελλοντικής δικαιοσύνης.
  • Οι Χριστιανοί μετρίασαν το κεντρί του θανάτου με υποσχέσεις για μια μεταθανάτια ζωή.

Ωστόσο, η νεωτερικότητα αρνείται τον θάνατο, αναζητώντας ασυλία μέσω της τεχνολογίας – «σιδερένιοι θόλοι», μη επανδρωμένα αεροσκάφη και ασπίδες πυραύλων. Αλλά ο φόβος επιμένει, τον φαντασιωνόμαστε ως ανεπιθύμητο φάντασμα δίπλα στη μηχανή.

 

Η προειδοποίηση του Χομπς: Η παγίδα του αέναου πολέμου

Ο Τόμας Χομπς υποστήριξε ότι σε μια «κατάσταση της φύσης», όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου ευάλωτοι. Κανείς δεν είναι ασφαλής, διότι ακόμη και ο πιο αδύναμος μπορεί να σκοτώσει τον πιο δυνατό. Η αμοιβαία δυσπιστία γεννά έναν «πόλεμο όλων εναντίον όλων», όπου τα προληπτικά χτυπήματα αντικαθιστούν την ειρήνη. Σε έναν τέτοιο κόσμο, ο πολιτισμός – η γεωργία, η τέχνη, η επιστήμη – καταρρέει υπό τον «συνεχή φόβο του βίαιου θανάτου».

Η στρατηγική του Νετανιάχου αντικατοπτρίζει αυτή την παγίδα. Αρνούμενο να τερματίσει τον κύκλο της επιθετικότητας, το Ισραήλ καταδικάζει τον εαυτό του σε αιώνια ανασφάλεια. Η επιβίωση δεν μπορεί να κερδηθεί με ατελείωτο πόλεμο – μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της δικαιοσύνης.