Επιθέσεις, απόπειρες πραξικοπήματος, πόλεμοι, οικονομικές μάχες, αύξηση του φασισμού στην Ευρώπη και αλλού, ανθρώπινη τρέλα, απόγνωση, κυνισμός των πολιτικών, η βία της κοινωνίας, καταπίεση, δημοκρατία ή ό,τι πιστεύαμε ότι ήταν δημοκρατία κλπ. … κατακλύζουν την καθημερινή μας ζωή.

Τι χρώμα έχει ο κόσμος; Το αντιλαμβάνομαι ως θαμπό ή με έντονα χρώματα, φωτεινό ή σκοτεινό; Πώς μπορούμε να ζούμε με αυτό; Πώς μπορούμε να ζούμε στην καθημερινή μας ζωή;

Βρισκόμαστε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην οποία δύο κόσμοι εφάπτονται, ένας που πεθαίνει και ένας άλλος που γεννιέται, δείχνοντας προς ένα νέο κόσμο. Ο πρώτος είναι ένας κόσμος βίας σε όλες τις μορφές της (οικονομική, φυλετική, θρησκευτική, σωματική, ψυχολογική, σεξουαλική) και υποστηρίζεται από μια μειοψηφία. Οι εκπρόσωποι και οι κατασκευαστές αυτού του κόσμου δεν θέλουν να αφήσουν τίποτα, απορρίπτουν τον μετασχηματισμό και χρησιμοποιούν όλων των μορφών βίας για να αντισταθούν στην αλλαγή. Έχουν τα όπλα, τόσο αληθινά όσο και μεταφορικά.

Ο άλλος κόσμος, του οποίου αντιλαμβανόμαστε την αναπνοή, ονομάζεται απόπειρα, ελπίδα, χαρά, ανοχή, αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη, διανομή. Μήπως σας φαίνεται απλοϊκό; Δεν είναι. Όλοι αυτοί οι όροι έχουν αποϋλοποιηθεί, έχουν με κάποιο τρόπο γελοιοποιηθεί σίγουρα και όμως μπορεί να είναι η βάση για μια βαθύτερη αμφισβήτηση για το ποιοι είμαστε ως ανθρώπινα όντα.

Τα τελευταία χρόνια η ανάγκη που αισθανόμαστε να ζήσουμε διαφορετικά και μαζί, έχει εκφραστεί στους δρόμους και έχουμε χτίσει μαζί μία κοινή εικόνα του κόσμου που επιθυμούμε. Δεν είναι ούτε ονειροπόλημα ούτε αφηρημάδα. Αυτή η συλλογική εικόνα που συνοδεύεται από μια έντονη συναισθηματική φόρτιση παράγει συμπαγείς δράσεις σε όλο τον κόσμο. Την ίδια ιστορική στιγμή ένα κύμα έχει δημιουργηθεί και εξαπλώνεται, μία σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη γεωγραφική τους τοποθεσία. Ήταν ίσως μια συνειδητοποίηση που γεννήθηκε από την ανάγκη να τερματιστεί όλη αυτή η οδύνη και η βία; Μπορούμε να «δούμε», να «αισθανθούμε» συλλογικά τον κόσμο τον οποίο προσδοκούμε και πολλές θετικές δράσεις προκύπτουν από αυτό κάθε μέρα.

Έτσι ποιος από αυτούς τους κόσμους μπορεί να ειπωθεί ότι έχει αποτύχει; Αυτός ο κόσμος που πλησιάζει στο τέλος ή αυτός που γεννιέται; Ή και οι δύο;

Ο κόσμος που πεθαίνει, ναι, είναι μια αναμφισβήτητη αποτυχία: Όλοι γνωρίζουμε ότι χτίστηκε για και από κάποιους σε βάρος ενός μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων, προκαλώντας βία και πόνο σε όλα τα στάδια της ανάπτυξής του. Η διαφθορά και όλα τα σύνεργα της ατιμίας καθοδηγούν τις πράξεις του. Δεν έχει μέλλον ακόμη και αν κάποιοι δηλώνουν το αντίθετο.

Αυτός ο καινούριος κόσμος που γεννιέται είναι μια αποτυχία από την οποία μαθαίνουμε. Μία αποτυχία που τη βιώνει κάποιος όταν είναι μαζί με άλλους στον δρόμο, χωρίς σημαία που μας διαφοροποιεί βγάζοντάς μας από την ανθρωπιά μας. Είναι ένα στάδιο και όχι ένα τέλος, το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε. Αλλά η ώθηση του Νοήματος δεν σταματά ποτέ, όπως η αναζήτηση που είναι παρούσα από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο αγώνας θα είναι δύσκολος, υπάρχει ακόμα βία και θα συνεχίσει να υπάρχει σε όλες τις μορφές της. Πρέπει να προετοιμαστούμε εσωτερικά αλλά και μαζί με άλλους. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε και να ενσωματώσουμε τι είναι η βία, να προετοιμάσουμε τις δράσεις μας, τις συζητήσεις μας, τον τρόπο ζωής μας, προκειμένου να κατανοήσουμε πώς εκφράζεται στον καθένα εσωτερικά και εξωτερικά. Αλλά επίσης να κατανοήσουμε τι είναι μη βία, απλά και μόνο επειδή δεν την έχουμε βιώσει. Χωρίς αυτήν την προσωπική και συλλογική εργασία θα επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια μοτίβα. Η μη βία και η αλληλεγγύη, δύο στοιχεία που δεν μπορούν να διαχωριστούν αν θέλουμε να αγωνιστούμε ενάντια σε όλες τις μορφές της βίας.

Τι κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή; Μπορεί να απαντήσετε στην ερώτηση από αναγκαιότητα. Τι πραγματικά έχω ανάγκη; Τι μου δίνει ελπίδα ή με κάνει να υποφέρω; Τι μου δίνει χαρά ή τι λύπη; Πώς θέλω να εργάζομαι, για ποιους, για τι; Ποιος είμαι; Που πηγαίνω;

Η απόπειρα δεν έχει καθόλου να κάνει με την αφέλεια ή τη γελοιοποίηση, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι βίαιοι άνθρωποι που ελαχιστοποιούν τη συλλογική δράση, αλλά έχει να κάνει με το θάρρος, την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη. Σας ευχαριστώ που δίνεται ξανά χρώμα στον κόσμο μας!