Αυτό που ξεκίνησε με μεγάλες ελπίδες και υποσχέσεις κατέληξε χωρίς συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για τον τερματισμό της καταστροφής των δασών και της χρήσης ορυκτών καυσίμων. Οι δε γεωπολιτικές διαιρέσεις ανέδειξαν εκ νέου την αποσύνδεση μεταξύ εκείνων που ζητούσαν δράση για το κλίμα κατά τη COP30 και εκείνων που υπερασπίζονται τα οικονομικά συμφέροντα, ιδίως της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων.
Η πρώτη COP στο Αμαζονικό δάσος θα έπρεπε να εκπονήσει ένα σχέδιο δράσης για να τερματίσει την καταστροφή των δασών έως το 2030 και, αφού τα σχέδια δράσης για το κλίμα του 2035 αποδείχθηκαν επικίνδυνα ανεπαρκή, η COP30 θα έπρεπε επίσης να εκπονήσει ένα Σχέδιο Παγκόσμιας Αντίδρασης για να αντιμετωπίσει την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας του πλανήτη. Δεν έκανε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Όλες οι κύριες διεθνείς περιβαλλοντικές οργανώσεις, από την Greenpeace έως το Fridays for Future και το Extinction Rebellion, καταγγέλλουν με σφοδρότητα την επικινδυνότητα της κατάστασης και την ανάγκη για άμεση δράση από τη βάση, προκειμένου να επιστήσουν εκ νέου την προσοχή των κυβερνήσεων και της κοινωνίας στην επείγουσα ανάγκη για μια παγκόσμια αλλαγή συστήματος και κατεύθυνσης.
