Χθες ήταν μια έντονη μέρα, γιατί συνεχίσαμε να δουλεύουμε για την τακτοποίηση των σκαφών και την προετοιμασία των βασικών υλικών – τα σχοινιά ασφαλείας για να μπορούμε να σταθεροποιούμαστε και να μην πέφτουμε στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της κάθε νυχτερινής βάρδιας. Επιπλέον, έπρεπε να καθαρίσουμε τις δεξαμενές νερού και να προετοιμάσουμε την κουζίνα, δηλαδή τα τρόφιμα που θα πάρουμε μαζί μας για τουλάχιστον δέκα ημέρες πλεύσης. Όλα αυτά προετοιμάζονται σε λίγες μέρες, αλλά συνήθως απαιτούν πολύ περισσότερο χρόνο.
Χθες, τόσο στην Κατάνια όσο και στη Ραγκούσα, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις – στην Κατάνια συμμετείχαν 15.000 άτομα. Οι πιο έμπειροι ακτιβιστές/στριες με τους οποίους μίλησα μου είπαν ότι δεν είχε γίνει τόσο μεγάλη διαδήλωση εδώ και πολύ καιρό και, κυρίως, δεν είχε γίνει ποτέ τόσο μεγάλη διαδήλωση για την Παλαιστίνη. Πολλές ομάδες τραγούδησαν και πολύς κόσμος συνδέθηκε διαδικτυακά για να συμμετέχει. Μεταξύ αυτών, ο Μόνι Οβαντία Moni Ovadia μας είπε ότι θα ήταν ευτυχής να επιβιβαστεί, αλλά λόγω της ηλικίας του έπρεπε να παραιτηθεί από το πλήρωμα. Ωστόσο, θα μας σκέφτεται από τη στιγμή που θα ξυπνά μέχρι τη στιγμή που θα πηγαίνει για ύπνο καθημερινά. Στη σύνδεση με τη Γένοβα, ακούστηκε η αλληλεγγύη των λιμενεργατών. Επίσης, ανακοινώθηκε ότι θα ταξιδέψουν μαζί μας στη Γάζα οι ευρωβουλεύτριες Μπεντέτα Σκουτέρι, της Αριστερής και Πράσινης Συμμαχίας και η Αναλίζα Κορράντο του Δημοκρατικού Κόμματος, ο βουλευτής Αρτούρο Σκότο του Δημοκρατικού Κόμματος και ο γερουσιαστής του Κινήματος Πέντε Αστέρων, Μάρκο Κροάτι.
Ο Τζιουζέπε Κόντε και η Έλλη Σλέιν ζήτησαν από την πρόεδρο Μελόνι να εγγυηθεί διπλωματική προστασία στους άνδρες και τις γυναίκες της νηοπομπής, όπως έκανε η ισπανική κυβέρνηση με τα μέλη ισπανικής υπηκοότητας.
Η αίσθηση που είχα συμμετέχοντας στην εκδήλωση, μιλώντας με τους ανθρώπους και διαβάζοντας ακόμα και τις συστημικές εφημερίδες, που αφιέρωσαν τεράστιο χώρο σε αυτή την πρωτοβουλία, είναι ότι αυτό το αίσθημα κατάθλιψης και αδιαφορίας, αυτή η θανατηφόρα παλίρροια που μας συνόδευε από το τέλος του κινήματος No Global μέχρι τη νίκη της δεξιάς κυβέρνησης πριν από τρία χρόνια στην Ιταλία, αρχίζει να καταρρέει. Είναι σαν αυτή η πρωτοβουλία, ίσως λίγο αυθόρμητη και ουτοπική, να έσπασε την ακινησία των τελευταίων ετών του πολέμου και να άνοιξε ξανά το ενδεχόμενο πραγματοποίησης ενός ονείρου, αυτού που το 2001 αναπαριστούσαμε κάτω από το σλόγκαν «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
