Οι εκδόσεις Αλεξάνδρεια κυκλοφόρησαν στα ελληνικά το νέο βιβλίο του προσώπου που ακούει στο όνομα Τζούντιθ Μπάτλερ. Τίτλος του “Ποιος φοβάται το φύλο;” (Who is afraid of Gender), σε μετάφραση του Γιώργου Καράμπελα και επιμέλεια από τη Βενετία Καντσά και τη Χριστίνα Σπυροπούλου. Το Τζούντιθ Μπάτλερ έχει επιλέξει να αυτοπροσδιορίζεται ως non-binary (μη δυαδικό) πρόσωπο. Γεννήθηκε το 1956 στο Κλίβελαντ του Οχάιο στις ΗΠΑ. Κατέχει διδακτορικό στη φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο του Γιέιλ, έχει διδάξει σε Πανεπιστήμια και σήμερα κατέχει έδρα Ρητορικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Μπέρκλεϊ, όπου και ζει. Πρωτοστατώντας στα πεδία της πολιτικής και της ηθικής φιλοσοφίας, του φεμινισμού και της κουίρ θεωρίας, έχει ασκήσει σημαντική επίδραση στον κινηματικό χώρο και έχει συμμετάσχει σε ακτιβιστικές οργανώσεις υπέρ της ακαδημαϊκής ελευθερίας του λόγου, των μεταναστευτικών δικαιωμάτων και της ειρήνευσης Ισραήλ – Παλαιστίνης.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο το Μπάτλερ πραγματεύεται το θέμα της “ιδεολογίας του φύλου”, τους θεσμούς και τα κινήματα που την αντιμάχονται, τις φαντασιώσεις και τους φόβους που τα κάνουν να παθιάζονται εναντίον της. Δεν θα μπορούσε να λείπει και μια αποδόμηση της σχέσης ιδιοκτησίας που έχουν μερικά φεμινιστικά ρεύματα απέναντι στο βιολογικό φύλο τους.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο, καθώς αυτή την εποχή άνοιξε και στην Ελλάδα μια διαμάχη, υποκινούμενη από ριζοσπαστικές φεμινίστριες υπέρ του αποκλεισμού των τρανς ατόμων (TERF).  Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν – τουλάχιστον – δύο κεφάλαια που μπορούν να προσφέρουν κατανόηση και επιχειρήματα με αφορμή αυτή τη διαμάχη, μέσα από την ανοιχτή σκέψη, την δεξιοτεχνική γραφή και τις πλούσιες γνώσεις του προσώπου που ακούει στο όνομα Τζούντιθ Μπάτλερ.

“Οι φεμινίστριες υπέρ του αποκλεισμού των τρανς ισχυρίζονται ότι οι τρανς γυναίκες δεν μπορούν να είναι γυναίκες ή ότι, ενδεχομένως, είναι γυναίκες δεύτερης διαλογής. Αλλιώς θα αφαιρούσαν κάτι από τις γυναίκες που προσδιορίστηκαν ως θηλυκά κατά τη γέννηση. Όταν οι TERF ισχυρίζονται ότι τις έχουν απαλλοτριώσει από το φύλο τους, ουσιαστικά παραδέχονται ότι θεωρούν το βιολογικό τους φύλο ιδιοκτησία, κάτι που τους έχει κλαπεί· εξακολουθούν όμως να υπάρχουν στα φύλα που έχουν, επομένως τι ακριβώς έχει αλλάξει; Έχουν στ’ αλήθεια χάσει ή στερηθεί κάτι; Ο αυτοκαθορισμός είναι παλιό φεμινιστικό προνόμιο, γιατί να εκχωρηθεί τώρα στο όνομα μιας πατερναλιστικής όσο και ιδιοκτησιακής αυθεντίας; Είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η ζωή μιας τρανς γυναίκας απειλεί με οποιονδήποτε τρόπο τη ζωή μιας γυναίκας που έχει κρατήσει τον αρχικό καθορισμό του βιολογικού της φύλου. Υπάρχουν δύο διαφορετικοί δρόμοι, ο ένας όμως δεν ακυρώνει τον άλλον.”

 

Για το βιβλίο έχουν γραφτεί εξαιρετικά σχόλια και κριτικές από την Ναόμι Κλάιν, την Κλαούντια Ράτκιν, τον Πέισλι Κιουρά, τον Τζέισον Στάνλεϊ και τη Σόφι Λιούις, όπως αποτυπώνονται στο οπισθόφυλλό του και φυσικά έχει ήδη απασχολήσει όλον τον mainstream Τύπο στη Δύση. Πρόκειται σε κάθε περίπτωση για ένα βιβλίο – αναφορά σε μια περίοδο που η δεξιά και η ακροδεξιά κερδίζουν έδαφος παντού και σε αυτό το πλαίσιο τα κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα πασχίζουν να συνυπάρξουν, να οργανωθούν και να αντισταθούν.