Η αίθουσα 2 του σινεμά στο East Village ήταν γεμάτη από ανθρώπους που ήρθαν από διαφορετικά σημεία της Νέας Υόρκης αλλά και του κόσμου. Παρουσία του σκηνοθέτη, Άλβαρο Όρους και του συμπαραγωγού Τόνι Ρόμπινσον, όλοι οι άνθρωποι που ήρθαν στο σινεμά έζησαν εικόνες από τη φρίκη του πυρηνικού πολέμου, όπως την περιέγραψε μια hibakusha, αλλά και την αισιοδοξία της πρότασης εξόδου. Ζήσαμε τη φρίκη αλλά μπορούμε να πράξουμε αλλιώς στο μέλλον κι αυτό το μέλλον είναι εδώ.

Οι δράσεις της ICAN βραβεύτηκαν με Νόμπελ Ειρήνης το 2017, μερικούς μήνες αφότου οι κοινές προσπάθειές τους με την ομάδα Abolition 2000 και με ορισμένους εμπνευσμένους πολιτικούς που βρέθηκαν εκείνη την περίοδο σε θέσεις – κλειδιά καρποφόρησαν: μια μεγάλη ομάδα κρατών υπέγραψαν στα Ηνωμένα Έθνη τη Συνθήκη Απαγόρευσης των Πυρηνικών Όπλων (ΣΑΠΟ) για την οποία δεκάδες φορές έχουμε γράψει στην Pressenza. “Θέλαμε να στριμώξουμε τα θεσμικά όργανα με κάτι θεσμικό”, είπε η Μπεατρίς Φιν, διευθύντρια της ICAN στο ντοκιμαντέρ. Εκείνη τη μέρα, στις 7 Ιουλίου 2017, ο αγώνας τους άγγιξε ένα σημαντικό σημείο. Τώρα η διεθνής κοινότητα έχει ένα εργαλείο στα χέρια της. Τώρα οι κυβερνήσεις καλούνται να τοποθετηθούν.

Αρκεί 50 κράτη να εγκρίνουν μέσα από τα Κοινοβούλιά τους τη Συνθήκη για να τεθεί σε ισχύ. Σήμερα το έχουν τολμήσει 23 κράτη και βρίσκονται σε διαδικασία και διπλωματικές διαπραγματεύσεις άλλα 47. Τα κράτη που έχουν πυρηνικά όπλα φυσικά απείχαν. Οι πιέσεις που ασκούνται, τόσο σε όσα βρίσκονται στη ξέφρενη εξοπλιστική τους κούρσα (όπως πχ η Ελλάδα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ), όσο και συμμάχους που δεν έχουν στην κατοχή τους πυρηνικά όπλα είναι τεράστιες. Οι οργανώσεις και οι πολίτες που τραβούν την ιστορία από την άλλη πλευρά, έχουν ξεκινήσει μια χωρίς προηγούμενο δράση προσπαθώντας να μεταφέρουν την πίεση προς τις κυβερνήσεις μέσα από τα δημοτικά συμβούλια. Μαζί ήδη είναι ο δήμος του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και άλλοι.

Μεξικό και Κόστα Ρίκα διαδραμάτησαν πολύ σημαντικό ρόλο για να φτάσουμε έως εδώ. Αμέσως μετά την προβολή, ένας κοσταρικανός που ήταν στην αίθουσα μας είπε: “Είναι από τις στιγμές που νιώθω περήφανος για την κυβέρνηση και τη χώρα μου. Είμαστε ένα μικρό κράτος, δεν τα κάνουμε όλα καλά, εδώ όμως τα καταφέραμε.”

Η ταινία θα προβληθεί προσεχώς και στην Ελλάδα, ενόψει της 2ης Παγκόσμιας Πορείας για την ειρήνη και τη μηβία και ως αφορμή να ασκηθούν πιέσεις και στη χώρα μας να τηρήσει μια διαφορετική στάση στο θέμα, που δυστυχώς δεν απασχολεί καθόλου το δημόσιο διάλογο.