Αυτή η χρονιά με βρήκε να κάθομαι σπίτι για να μεγαλώσω την κόρη μου. Επιλογή; Δεν νομίζω. Στην Ελλάδα του 2016 ακόμα επικρατεί η άποψη ότι η εγκυμοσύνη ισούται με αποχή από την δουλειά και ακόμα αντιμετωπίζεται σαν μία ασθενής κατάσταση: «μην κουραστείς», «μην ιδρώσεις», «κάτσε καλύτερα σπίτι σου». Τις περισσότερες φορές βέβαια άνευ αποδοχών.
Επεδίωξα να αναλάβω πρότζεκτς από το σπίτι γιατί αγαπώ την δουλειά μου. Δεν είναι εύκολο το ξέρω, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Θα προτιμούσα να έχω στο γραφείο έναν κατάλληλο χώρο για να έχω όλη μέρα το μωρό μου μαζί, να μπορώ να το θηλάσω, να το αγκαλιάσω και να είμαι και εγώ ένας άνθρωπος που μπορώ να επιλέξω πώς θέλω να μεγαλώσω το μωρό μου.
Έτσι κάπως γεννήθηκε η ανάγκη για το φωτογραφικό αυτό ταξίδι μέσα από το νοικοκυριό μου. Το #mindhousekeeping είναι στάση ζωής. Το όνομά του το πήρε ένα απόγευμα όταν πια είχαν τραβηχτεί τα πρώτα καρέ και η νονά του είναι μια αγαπητή και κολλητή φίλη, η Αγάθη.
Διαλογιζόμενη πάνω στην αρχή «Δεν έχει σημασία σε ποια πλευρά σε έχουν τοποθετήσει τα συμβάντα, αυτό που έχει σημασία είναι να κατανοήσεις ότι εσύ δεν έχεις επιλέξει καμμία πλευρά» (από το βιβλίο «Το Μήνυμα του Σίλο»), προσπαθώ να μεταβάλλω το μη – νόημα σε νόημα.
Ένα φωτογραφικό ταξίδι με μέσο το instagram που κάνει την καθημερινότητα διαφορετική. Το φαράσι δεν είναι μόνο ένα αντικείμενο αλλά είναι μία έντονη κόκκινη φόρμα που μπορεί να είναι και τα κουβαδάκια στην παραλία, ο μαϊντανός και ο άνηθος γίνονται ζούγκλα και το ζελέ ανανάς, κίτρινο υποβρύχιο. Είδα από πολύ κοντά το όμορφο χρώμα που έχει το κρεμμύδι.
Μέχρι σήμερα 20 τετράγωνα καρέ με ταξιδέψαν σε παραλίες, ζούγκλες, μαύρες τρύπες, θάλασσες. Μέχρι το τέλος του χρόνου έχω ένα στοίχημα: πώς το νοικοκυριό μπορεί να γίνει ενδιαφέρον!
Ακολουθείστε το φωτογραφικό ταξίδι στο instagram #mindhousekeeping και στο facebook.
