“ΟΥ ΤΟΠΟΙ”
Έκθεση ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Μίχαλου για λίγες ακόμα μέρες σε εξέλιξη στην Αθήνα.

Η Ουτοπία ως λειτουργία μιας αυτοδημιουργικής συνοχής.
«Μην κοιτάζεις το Δρόμο. Ακολούθησέ τον».
Είναι και η Τέχνη ένας δρόμος. Σαν τον δρόμο του Οδοιπόρου του Φερνάντο Πεσσόα. Ένας δρόμος που θα μπορούσε να οδηγεί στον «Ου – τόπο». Ένας τόπος προγενέστερος των λέξεων και των αντιλήψεων.

Η γνώση ως συσσώρευση πληροφοριών ως μέσο κατοχής και εδραίωσης χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Από τη δική της θέση η Τέχνη μυεί σε μία άλλη γλώσσα. Στο αντίκρισμα των έργων του Κ. Μίχαλου, βρίσκομαι αίφνης σε μια διάμεση περιοχή. Κατά τον Foucault: «Ανάμεσα στο ήδη κωδικοποιημένο βλέμμα και την στοχαστική γνώση υπάρχει μια διάμεση περιοχή που ελευθερώνει την τάξη στο ίδιο της το είναι..».

Η συνομιλία των εικαστικών έργων με τον χώρο όπου εκθέτονται, επιφέρει μια πρώτη ρωγμή στο στέρεο οικοδόμημα της λογικής τάξης. Η αίσθηση της παρουσίας – μαρτυρίας των βινυλίων ως αυτά να έχουν εγκαταστήσει το χώρο, ανακαλούν την πρώιμη αισθητηριακή γλώσσα μέσω της οποίας ήρθαμε σε επαφή με τον κόσμο. Της αφής, της όρασης, της ακοής που αναδύεται μαζί με την μνήμη εκείνης της ξεχασμένης «τελετουργίας» του βινυλίου. Η μυρωδιά του καφέ διεγείρει την όσφρηση και την γεύση. Η ανάκληση των αισθήσεων που ο ίδιος ο εκθεσιακός χώρος επιβάλλει φανερώνεται ως μια μυστηριακή διαδικασία εισόδου στην τέχνη.

Τα έργα του Κ. Μίχαλου είναι ένας δρόμος προς την εσωτερικότητα. Μέσα τους «Ο Δρόμος προεκτεινόταν ατέλειωτα». Οδηγεί ίσια στην ενδοχώρα του θεατή. Ο πειρασμός μεγάλος! Να διεισδύσεις από τον προσωπικό σου «ομφαλό» στο απύθμενο που οριοθετεί εμπρός σου ο καλλιτέχνης. Μια ενότητα έργων όπου ο ζωγράφος ανα-στοχάζεται ανατρέποντας στερεοτυπικές δομικές αντιλήψεις, αναδημιουργώντας χώρους μέσα σε χώρους, διερευνώντας την Ουτοπία, αφήνοντας χώρο για το νέο, το έτερο.

Ο Κ. Μίχαλος εδράζει το νόημα της Τέχνης στα λόγια του Paul Klee:«Η τέχνη δεν αναπαράγει κάτι ορατό, αλλά κάνει ορατό κάτι που μέχρι τώρα δεν ήταν».

Η ρήση φέρνει στο νου την εικόνα του καλλιτέχνη ως αλχημιστή στο εργαστήριό του. Βυθισμένος στην αναζήτηση των μυστικών της ζωής, μελετά τη σύνθεση μέσα από τη μύξη υλικών και χρωμάτων, αφοσιωμένος στην ιδέα της αρμονίας του κόσμου. Το μαύρο χρώμα που κυριαρχεί στα έργα φέρει κατά τον ζωγράφο την αρμονία αφού δημιουργείται από την σύνθεση όλων των βασικών χρωμάτων. Το αόρατο που φέρουν τα ζωγραφικά έργα, μέχρι τέλους δεν αποκαλύπτει τη σημασία του. Το μόνο που μπορούμε να συναγάγουμε για τη φύση του είναι η σχέση του με το φως. Αυτό το φως που περιγράφει κι ο Οδοιπόρος του Φ. Πεσσόα: «Δεν ήταν θερμό ούτε είχε τη φωτιά που υπάρχει σε κάθε φως. Ήταν φωτιά απολύτως χωρίς φωτιά, φως ρευστό, απογυμνωμένο από κάθε θύμηση υλικού φωτός».

Μέσα από την ελευθερία της χειρονομιακής γραφής και του πειραματισμού της αναδίπλωσης και της ανασύνθεσης μοιάζει ο καλλιτέχνης να παλινδρομεί στην πρότερη των λογικών σχημάτων και κατασκευών αισθητηριακή γνώση. Το σύμβολο της ραχοκοκαλιάς ως νύξη της δομής επαναφέρεται σε κάθε σχεδόν έργο του. Επισημαίνεται έτσι ως εξέχουσας σημασίας μέσα στους τόπους ρήγματα. Τόποι που γεννούν την αμφισβήτηση ανοίγοντας προς μέσα χώρους ανεξερεύνητους. Τους δομεί η βιωματική εμπειρία, αυτή η διάμεση περιοχή που αν και μοιάζει να ανατρέπει την τάξη είναι πιο θεμελιώδης. Δεν εξαντλείται σε ρητές μορφές και απεικονίσεις. Τελεί στην υπηρεσία της διεργασίας. Του γίγνεσθαι ως δημιουργική εμπειρία. Ως μια ζωντανή σχέση σε εξέλιξη. Ακόμη και μετά το πέρας του έργου: «…καμία ανθρώπινη σχέση δεν θα έπρεπε να εξυπηρετεί έναν προκαταβολικό σκοπό. Κάθε σχέση πρέπει να είναι μια απελευθερωτική σχέση με το «σκοπό» να εξελίσσεται». (M.P.Follet )
Τα έργα λειτουργούν ως μια συνθήκη αντίστασης στο κάθε παγιωμένο σύστημα. Προτείνουν ως δρόμο προσωπικό και κοινωνικό τη δημιουργική εμπειρία. Επισημαίνουν την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τους «τόπους» μας ως κάτι διάχυτο και δυναμικό στην υποκειμενική και κοινωνική πραγματικότητα. Συμπορεύονται με την άποψη της M.P.Follet, η οποία στο έργο της «Δημιουργική Εμπειρία» επισημαίνει: «..το πιο σημαντικό πράγμα στο σύγχρονο στοχασμό είναι, νομίζω, η αντιστοιχία της σκέψης σε διαφορετικά πεδία και σε διαφορετικά επίπεδα. Η φιλοσοφία από καιρό μας έχει διδάξει την ενότητα της εμπειρίας. Μπορείς να την κάνεις κομμάτια, αν θέλεις, και να βρεις υποκείμενο και αντικείμενο, ερέθισμα και απόκριση, ή ν΄αρνηθείς να το κάνεις. Μπορείς να διεκδικήσεις το δικαίωμα να την βλέπεις ως μια λογική αλληλεπίδραση δυνάμεων, ως τη λειτουργία μιας αυτοδημιουργικής συνοχής».
Η έκθεση «Ου Τόποι» σου δίνει την αίσθηση συμμετοχής σε μια μυητική διαδικασία. Ανοίγει σε μια διαφορετική θέαση του μέσα και του έξω τόπου: Είμαι ένας χώρος μέσα στο χώρο του αστικού – κοινωνικού τοπίου.. Ζωντανός, παλλόμενος. Κάθε στιγμή αναδημιουργούμενος. “Ποιος είμαι άραγε; Μέχρι που φτάνω;»

 

Πληροφορίες έκθεσης:
«ΟΥ ΤΟΠΟΙ» – Κωσταντίνος Μίχαλος
31/10/2015 – 15/1/2016
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα- Παρασκευή 11.00 – 21.00 / Σάββατο 10.00 – 16.00
Γκαλερί UNDERFLOW – Καλλιρρόης 39, Αθήνα