Ομολογώ ότι συμπονώ τους τρομοκράτες. Καταλαβαίνω πως μια τέτοια παραδοχή μοιάζει με βρισιά, ένα είδος βλασφημίας, ίσως η μεγαλύτερη βλασφημία που μπορεί να ακουστεί στην κοινωνία μας σήμερα. Κάποιοι ίσως σκεφτούν πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια ομολογία και όλα όσα αυτή συνεπάγεται. Πως μετά από μια επίθεση, η μόνη ηθικά έγκυρη στάση είναι να καταδικάσουμε και να σταθούμε ενωμένοι ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Αλλά, για λόγους που ελπίζω θα γίνουν σαφείς παρακάτω, πιστεύω ότι αυτή ακριβώς είναι η σωστή στιγμή για να διεκδικήσω την ατιμωτική ταμπέλα του υποστηρικτή των τρομοκρατών, και πως η συμπόνια για τον τρομοκράτη είναι αυτό που περισσότερο χρειαζόμαστε σήμερα, αν θέλουμε να σπάσουμε τον διεθνή κύκλο της εκδίκησης και να βρούμε πιο ηθικούς και ειρηνικούς τρόπους για να απαντήσουμε στην πρόκληση της σύγχρονης πολιτικής βίας.
Του Richard Jackson
Συμπονώ τους τρομοκράτες επειδή μπορώ να καταλάβω πώς μια νέα γυναίκα από τη Γάζα μπορεί να πιστέψει πως δεν έχει κανένα άλλο μέλλον πέρα από την καθημερινή ταπείνωση, τη διαρκή απειλή να πυροβοληθεί από κάποιον Ισραηλινό στρατιώτη ή να τιναχτεί στον αέρα από τον εμπρηστικό μηχανισμό κάποιου εποίκου, ή να συλληφθεί και να βασανιστεί από την αστυνομία. Μπορώ να καταλάβω πως ίσως κάποιο μέλος της οικογένειάς της, ή φίλος σκοτώθηκε σε μια από τις τελετουργικές περιοδικές εισβολές των Ισραηλινών στα παλαιστινιακά εδάφη. Μπορώ να καταλάβω πώς το να ζεις κάτω από ένα σκληρό καθεστώς διαχωρισμού μπορεί να πυροδοτήσει αισθήματα οργής, ταπείνωσης και αδυναμίας. Μπορώ να καταλάβω πώς μια τέτοια έξυπνη και ευαίσθητη γυναίκα μπορεί να πιστέψει ότι το να εκδικηθεί τον καταπιεστή της, να θυσιάσει τη ζωή της για την κοινότητά της, ότι το να επιλέξει το χρόνο και τον τόπο του θανάτου της, είναι ένας τρόπος να διεκδικήσει την κομματιασμένη αίσθηση της αυτοεκτίμησής και του αυτοσεβασμού της, τη δύναμή της, την αίσθηση του σκοπού της, και τέλος, να βοηθήσει στον αγώνα για ένα ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος.
Συμπονώ τους τρομοκράτες επειδή μπορώ να καταλάβω πως ένας νεαρός Σουνίτης από τη Βαγδάτη μπορεί να νιώθει ότι του έκλεψαν την παιδική του ηλικία σε μια παράνομη εισβολή και στον εμφύλιο πόλεμο που την ακολούθησε. Μπορώ να καταλάβω το τραύμα που σημαδεύει την ψυχή του όταν γίνεται μάρτυρας της καταστροφής της χώρας του και των θανάτων περισσότερων από ενός εκατομμυρίου συμπολιτών του. Μπορώ να καταλάβω τη διαδικασία της αποκτήνωσης στην οποία υπόκειται όταν σα μικρό αγόρι βλέπει διαμελισμένα σώματα στους δρόμους της γειτονιάς του από τις αεροπορικές επιδρομές των συμμάχων και την κατά τα φαινόμενα αέναη ακολουθία των παγιδευμένων με βόμβες αυτοκινήτων. Μπορώ να καταλάβω την οργή που θα νιώθει βλέποντας έγκυες γυναίκες να πυροβολούνται από νευρικούς νεαρούς αμερικανούς στρατιώτες σε κάποιο σημείο ελέγχου.
Μπορώ να καταλάβω την αίσθηση του άφατου τρόμου όταν μέλη της οικογένειάς του ή φίλοι ή συνάδελφοι απαγάγονται, βασανίζονται μέχρι θανάτου και τα ακρωτηριασμένα σώματά τους αδειάζονται στην άκρη του δρόμου από τις διμοιρίες θανάτου των Σιιτών που δρουν σύμφωνα με τις εντολές του ιρακινού υπουργείου εσωτερικών – στρατιώτες που έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής. Μπορώ να καταλάβω την ταπείνωσή του για όλους τους φίλους του που σύρθηκαν και βασανίστηκαν στο Αμπού Γκράιμπ, που βιάστηκαν σεξουαλικά και για τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο.
[…]
Συνεχίστε την ανάγνωση στο: richardjacksonterrorismblog
Ο Richard Jackson είναι Αναπληρωτής Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Μελετών Ειρήνης και Σύγκρουσης στο Πανεπιστήμιο Οτάγκο στη Νέα Ζηλανδία.
