Anche se mi porti via la testa, io volerò comunque!*

Non saprei proprio dire con quante aspettative abbiamo caricato il referendum. E perché non avremmo dovuto farlo? Era la prima volta in 41 anni che un politico ci dava la possibilità di esprimerci riguardo a tutto quello che avevamo passato negli ultimi cinque anni. Abbiamo ignorato le file ai bancomat sotto il sole cocente e il rumore assordante dei media del terrorismo di massa, abbiamo parlato con gli amici, abbiamo deciso e abbiamo votato. Abbiamo sorriso e siamo tornati in piazza, abbiamo affidato il risultato ai leader politici greci e aspettato. Pensavamo che le frasi sconnesse di Schulz, le minacce di Junker, la difficile discussione al Parlamento Europeo, la fuga di notizie sui piani di Schäuble, perfino l’avvio dei negoziati da parte del nuovo Ministro delle Finanze a partire da un punto che non avevamo approvato fossero uno scherzo in confronto all’espressione maggioritaria di una nazione. O pensavamo che ci fosse un piano che non eravamo in grado di vedere.

NO! Quanto forte dobbiamo gridarlo?

Ora dicono che abbiamo 72 ore perché il Parlamento greco approvi il contenuto della dichiarazione uscita dall’Eurosummit. Mi sono letta tutto il documento, ma non ho potuto fare a meno di soffermarmi sulla prima frase: “L’Eurosummit sottolinea il cruciale bisogno di ricostruire la fiducia con la autorità greche come prerequisito per un possibile, futuro accordo su un nuovo programma del Fondo Salva Stati.” Le istituzioni vogliono ricostruire la fiducia con le autorità greche? E la fiducia della gente? Finché la gente non avrà fiducia nelle autorità e nelle istituzioni è ovvio che non riuscirete a implementare (non votare le leggi, ma metterle in pratica) nemmeno una delle misure di austerity! Ormai non è neanche più una questione di fiducia. La gente non ha più niente da darvi. I nostri rubinetti sono a secco. E questo non è un ricatto come il vostro, signori delle istituzioni. E’ la nostra realtà.

Ho passato le 72 ore prima dell’annuncio dell’”accordo” aggrappata alla mia delusione. L’ho riconosciuta e vissuta in pieno, mi sono arrabbiata e rattristata. Poi ho pensato: devo proprio uscirne. Devo seguire la tendenza, rompere le catene e liberarmi. Ho dato il mio segnale. Mi sono assunta una responsabilità. Il 61,38% si è preso questa responsabilità con me. Non è una piccola percentuale. Potrei giudicare il governo e le istituzioni, ma francamente non me ne importa niente. O meglio, me ne importa se mi spingeranno a rifugiarmi di nuovo nella mia vita personale, mi faranno tornare nel mio guscio, o mi costringeranno a insistere. La mia vita non può essere definita da un governo. Può essere o no sostenuta da un governo, ma possiamo realizzare una rivoluzione con una sola mossa? Devo riprendermi. Devo andare a Syntagma e sostenere nel modo migliore il “nuovo” che è nato. Inoltre c’è un’eredità lasciata da queste 72 ore: il “vecchio” ha rivelato la sua vera faccia.

Sotto voce 

  • Continuo a non capire perché non possiamo fare i bagagli e andarcene e soprattutto non capisco perché non possiamo aprire una discussione seria su un possibile #Grexit.
  • La staffetta non è mai partita. Nessun paese europeo per ora è pronto a impegnarsi. Non li biasimo. Verrà il momento in cui diremo e capiremo sul serio che questa è una sfida europea (se non internazionale).
  • “Se abbiamo fatto un referendum potevamo anche dare alla nostra gente la possibilità di esprimersi” è stato detto al Parlamento Europeo. Giusto, ma non l’avete fatto.
  • Naturalmente le banche sono ancora chiuse. I mezzi pubblici saranno ancora gratis oggi e domani.
  • Il Primo Ministro non mi ha ancora guardata negli occhi. Lo ha fatto con la stampa, tra poche ore lo farà con i parlamentari, ma non l’ha ancora fatto con me…

*Anna Kouroupou ha caricato la foto e mi ha ispirato il titolo.

Versione in greco:

Σε 72 ώρες

Και το κεφάλι να μου πάρετε, εγώ θα πετάξω!*

Δεν ξέρω πόσες προσδοκίες βάλαμε σε αυτό το δημοψήφισμα. Γιατί να μην βάζαμε άλλωστε; Πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια βρέθηκε πολιτικός να μας δώσει άμεσα τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία 5 χρόνια. Αγνοήσαμε τις ουρές για τα 60ευρα μέσα στη ζέστη, κλείσαμε τον εκκωφαντικό θόρυβο των Μέσων Μαζικής Τρομοκρατίας, μιλήσαμε με φίλους, αποφασίσαμε, και ψηφίσαμε. Χαμογελάσαμε, κατεβήκαμε στην πλατεία, εμπιστευθήκαμε το αποτέλεσμα στην πολιτική ηγεσία του τόπου και αναμείναμε. Θεωρήσαμε ότι οι άναρθρες φράσεις του Σουλτς, οι απειλές του Γιούνκερ, οι δύσκολες κουβέντες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι διαρροές των σχεδίων του Σόιμπλε, ακόμα και η εκκίνηση των διαπραγματεύσεων από εκεί που δεν εγκρίναμε και μετά από πλευράς Υπουργού Οικονομικών είναι ένα αστείο μπροστά στην πλειοψηφική έκφραση ενός λαού. Ή ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο που απλά εμείς δεν βλέπουμε.

ΟΧΙ! Πόσο δυνατά έπρεπε πια να το πούμε;

Τώρα λέει, έχουμε 72 ώρες να περάσουμε από τη Βουλή των Ελλήνων όσα περιγράφονται στο Euro Summit Statement. Διαβάζω όλο το κείμενο αλλά στέκομαι στην πρώτη φράση: «Το Euro Summit υπογραμμίζει τη σημαντική ανάγκη να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη με τις Ελληνικές αρχές ως προϋπόθεση για μια πιθανή μελλοντική συμφωνία σε ένα νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ». Να χτίσουν οι Θεσμοί την εμπιστοσύνη τους με τις Ελληνικές αρχές; Με την εμπιστοσύνη του κόσμου δηλαδή τι κάνεις; Εφόσον κλονίζεται αυτή η εμπιστοσύνη, δεν θα καταφέρεις να εφαρμόσεις (όχι να περάσεις στη Βουλή, να εφαρμόσεις) ούτε μισό μέτρο! Αν το θέλεις ούτε καν γιατί ο λαός πια δεν σε εμπιστεύεται. Κυρίως γιατί δεν έχει να σου δώσει. Τέρμα οι δικές μας στρόφιγγες, στέρεψαν. Κι αυτό δεν είναι εκβιασμός σαν τον δικό σας κύριοι των Θεσμών, είναι η αλήθεια μας.

Τις δικές μου 72 ώρες πριν την ανακοίνωση της «συμφωνίας» τις πέρασα αγκαλιάζοντας τη δική μου απογοήτευση. Την αναγνώρισα, την έζησα στο έπακρο, θύμωσα, στεναχωρήθηκα. Μετά σκέφτηκα: Έχω ανάγκη να βγω από εδώ. Να ακολουθήσω την τάση μου να πετάξω τα δεσμά, να απελευθερωθώ. Έδωσα το σινιάλο μου. Ανέλαβα την ευθύνη. Μαζί μου κι ένα 61,38%, δεν είναι και λίγο. Μπορώ να κρίνω τους Θεσμούς και την Κυβέρνηση αλλά στην τελική λίγο με νοιάζουν πια. Ή αν το θέλεις με νοιάζουν μόνο στο μέτρο που μπορούν να με κάνουν να κρυφτώ ξανά στην προσωπική μου ζωή και στο καβούκι μου ή να με πεισμώσουν. Η ζωή μου δεν ορίζεται από την όποια κυβέρνηση. Μπορεί να υποστηριχθεί από αυτήν ή όχι. Αλλά και επανάσταση με μια μόνο κίνηση; Ας συνέλθω. Έχω να κατέβω στο Σύνταγμα και να υποστηρίξω όσο μπορώ τη δημιουργία του «καινούριου». Πλέον έχω και μια κληρονομιά από αυτές τις 72 ώρες: το παλιό έχει αποκαλύψει το αληθινό του πρόσωπο.

Ψιθυριστά

  • Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα μαζεύουμε να φύγουμε, πολύ δε περισσότερο γιατί δεν ανοίγουμε σοβαρά τουλάχιστον τη συζήτηση για #Grexit.
  • Η σκυταλοδρομία δεν έγινε ποτέ. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν κατάφερε προς το παρόν να είναι έτοιμος για τη σκυτάλη. Δεν τους αδικώ, θα έρθει η στιγμή που θα το λέμε και θα το εννοούμε ότι αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό (τουλάχιστον) στοίχημα.
  • «Κι εμείς αν κάναμε δημοψήφισμα θα δίναμε την ευκαιρία στους λαούς μας να εκφραστούν», ειπώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. Ναι, αλλά δεν κάνετε.
  • Οι τράπεζες είναι φυσικά ακόμα κλειστές. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς για σήμερα και αύριο θα χρησιμοποιούνται και πάλι δωρεάν.
  • OΠρωθυπουργός ακόμα να με κοιτάξει στα μάτια. Κοίταξε τους δημοσιογράφους, θα κοιτάξει σε λίγες ώρες και τους βουλευτές. Εμένα ακόμα όχι…

*Εύσημα: στην Άννα Κουρουπού που ανάρτησε τη φωτογραφία και μου ενέπνευσε τον τίτλο