As the days count down to the 5th of July and the Greek referendum on whether to accept Europe’s demands for more austerity, which looks increasingly like a referendum on whether to stay in the Euro or leave it, our correspondent Marianella Kloka is providing us with her personal account of life in the middle of the banking crisis.  (The Greek translation can be found underneath the English.)

Part 1: The banks are closed, time to leave our hearts open*

Yesterday, on my way back to Greece through the “airport of the poor” (Ciampino – Rome), an sms landed in my mobile phone: “The banks are closed for the whole week, do you have enough money to come back home?” A train of thoughts full of fear followed: Even if I had enough money (which I haven’t) how will I survive for the whole week? Will my salary get paid on payday? I have to inform my friends from Pressenza immediately, people must know. How am I supposed to pay my loans to the state and to the banks? From whom shall I be able to borrow a couple of Euros to survive because everyone will face exactly the same problem? Will they cut my phone number? How about my internet connection? Will my mother be able to survive for a few days without her pension?

There are three things I have learned in the last 24 hours: 

  1. After the announcement of the referendum, the European Central Bank (ECB) has closed the cash flow to  Greek banks even if it’s still before the 30th of June. This was clear blackmailing of the Greek Government, to press for capital control**. The Greek government however refused to obey and asked the Bankers to go bankrupt if they cannot afford a few days of pressure (especially) after all the billions they have taken in the last five years. Bankers were in a desperate condition on Sunday morning and asked the Central Banker, Mr. John Stournaras, to impose a Bank Holiday***. Even so, this doesn’t necessarily mean that we will remain penniless until the 5th of July (the day of the referendum): we can use our ATM cards with a limit of 60 euros per day per person, which I think is ok. Imagine some of us don’t even have 60 euros in the bank! Or we can pay our bills and debts with e-banking or ATM cards. Every single pension is guaranteed, all salaries that for a long time have been paid electronically will be also guaranteed. If there is any kind of delay in payments there will be no problem as it will happen within the above mentioned context. So apparently, things are not as bad as they seemed to be.
  2. How partial information can produce immediate fear and paralysis. How do you combat fear? By staying calm and studying the possibilities that the new situation offers you. Communicate your immediate problem with others, maybe your closest family and friends, and find part of the solution together.
  3. All my life I have been saying that I hate banks. In my eyes they are the worst enemy, the symbol of today’s horrible and cruel system. How prepared am I to live for a week (imagine for the rest of my life) without them? And if not now, then when?

Meanwhile in the social field:

People are very much afraid but stay calm. Opinions are divided between the big NO and the big YES. It’s a big responsibility. Today there was a very big demonstration in the centre of Athens by those who don’t want to go back to imposed austerity even though they don’t know what comes next. A photo that has gone viral in social media shows a line of people waiting to get money out of an ATM while at the same time a homeless person lies asleep next to it. Our society is severely sick. I feel ashamed.

* credits to Elen Chouvarda

**capital control: Measures that a nation’s government can use to regulate flows from capital markets into and out of the country’s capital account.

***Bank holiday: suspension of normal banking operations. This is a privilege of the head of a nation’s Central Bank and doesn’t require government authorization.

Οδεύοντας προς το δημοψήφισμα

Μέρος πρώτο: Οι τράπεζες έκλεισαν, καιρός να ανοίξουν οι καρδιές μας*

Χτες, επιστρέφοντας στην Ελλάδα από το «αεροδρόμιο των φτωχών» (Ciampino – Ρώμης), ένα sms προσγειώθηκε στο κινητό μου: «Οι τράπεζες έκλεισαν για όλη την εβδομάδα, έχεις αρκετά χρήματα για να γυρίσεις στο σπίτι;» Ένα τρένο σκέψεων γεμάτες φόβο ακολούθησαν: Ακόμα και να είχα αρκετά χρήματα (που δεν είχα) πώς θα επιβιώσω την υπόλοιπη εβδομάδα; Θα πληρωθώ κανονικά; Πρέπει να ενημερώσω αμέσως τους φίλους μου στην PRESSENZA, ο κόσμος πρέπει να το μάθει. Πώς θα πληρώσω τα δάνεια και τις ρυθμίσεις που έχω προς το κράτος και τις τράπεζες; Από ποιον θα μπορέσω να δανειστώ κάποια χρήματα για να ζήσω αυτή την εβδομάδα αφού όλοι το ίδιο πρόβλημα θα έχουν; Θα μου κόψουν το τηλέφωνο; Το ίντερνετ; Θα μπορέσει η μητέρα μου να επιβιώσει μερικές μέρες χωρίς τη σύνταξή της;

Τρία πράγματα έμαθα τις τελευταίες 24 ώρες:

  1. Μετά την αναγγελία για το δημοψήφισμα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκλεισε τη ροή ρευστού προς τις ελληνικές τράπεζες παρόλο που είμαστε ακόμα πριν τις 30 Ιουνίου. Επρόκειτο ουσιαστικά για ωμό εκβιασμό προς τη διαδικασία του ελέγχου κεφαλαίων**. Παρόλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να υπακούσει σ’ αυτό και ζήτησε από τους Τραπεζίτες να δηλώσουν χρεωκοπία σε περίπτωση που δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν μερικές μέρες (ειδικά) μετά από τα τόσα δις που έχουν πάρει τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι Τραπεζίτες ήρθαν σε δεινή θέση την Κυριακή το πρωί και ζήτησαν τελικά από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα, να κηρύξει τραπεζική αργία***. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά θα μείνουμε άφραγκοι μέχρι την 5η Ιουλίου: μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την κάρτα μας και να τραβήξουμε καθημερινά έως 60 ευρώ από το ATM, όριο που νομίζω ότι είναι καλό. Μερικοί και μερικές από μας δεν έχουμε καν 60 ευρώ στην τράπεζα! Ή μπορούμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας μέσω e-banking ή μέσω των ΑΤΜ. Κάθε σύνταξη είναι εγγυημένη, κάθε μισθός, που εδώ και καιρό πλέον κατατίθεται μέσω ηλεκτρονικής τραπεζικής συναλλαγής, είναι εγγυημένος επίσης. Αν υπάρξει η όποια καθυστέρηση σε πληρωμές, γίνεται αντιληπτή μέσα στο παραπάνω πλαίσιο. Επομένως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φάνηκαν να είναι.
  2. Πως μπορεί μια αποσπασματική πληροφορία να σπείρει άμεσα φόβο και παράλυση. Πώς αντιμετωπίζει κανείς το φόβο; Μένοντας ήρεμος και μελετώντας τις δυνατότητες που προκύπτουν από τη νέα κατάσταση. Επικοινωνώντας την όποια άμεση ανάγκη με άλλους, τους πιο κοντινούς και προσπαθώντας να βρεθεί λύση από κοινού.
  3. Όλη μου τη ζωή έλεγα ότι μισώ τις τράπεζες. Στα μάτια μου η τράπεζα είναι ο χειρότερος εχθρός, το σύμβολο του σημερινού απαίσιου και σκληρού συστήματος. Πόσο προετοιμασμένη είμαι να ζήσω για μια εβδομάδα (ας μη μιλήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου) χωρίς αυτήν; Και πάλι, αν τώρα δεν είναι η στιγμή, ποια στιγμή θα είναι η κατάλληλη;

Εν τω μεταξύ στο κοινωνικό επίπεδο:

Ο κόσμος φοβάται αλλά φαίνεται να είναι ήρεμος. Η κοινή γνώμη είναι διαιρεμένη μεταξύ του μεγάλου ΟΧΙ και του μεγάλου ΝΑΙ. Το ίδιο διαιρεμένες είναι και οι ευθύνες. Σήμερα έγινε μια πολύ μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας από αυτούς που δεν επιθυμούν να επιστρέψουμε στην επιβεβλημένη λιτότητα ακόμα και αν δεν ξέρουν ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα. Η φωτογραφία που αναπαράγεται στο διαδίκτυο δείχνει την ουρά των ανθρώπων σε ένα ΑΤΜ, δίπλα στο οποίο κοιμάται ένας άστεγος. Η κοινωνία μας νοσεί σοβαρά. Αισθάνομαι ντροπή.

* εύσημα: Elen Chouvarda

**έλεγχος κεφαλαίων: μέτρα που μπορεί να πάρει η κυβέρνηση ενός κράτους για να διευθετήσει τη ροή των κεφαλαίων από τις αγορές προς και από τους δικούς της λογαριασμούς κεφαλαίων.

***τραπεζική αργία: αναστολή της κανονικής λειτουργίας της τράπεζας. Πρόκειται για προνόμιο του διοικητή της κεντρικής τράπεζας μιας χώρας χωρίς απαραίτητα την εξουσιοδότηση της κυβέρνησης